Τα πόδια μας βυθίζονται αργά στη βρεγμένη άμμο ενώ ο άνεμος σφυρίζει γύρω μας. Εχουν περάσει ακριβώς 90 χρόνια από την ημέρα που ο σερ Malcolm Campbell έσπασε το επίγειο ρεκόρ ταχύτητας των 240 χλμ./ώρα στην ίδια παραλία.
Ο Doug Hill, αρχιμηχανικός του Εθνικού Μουσείου αυτοκινήτου του Beaulieu, στη Βρετανία, κοιτάζει αποσβολωμένος τα αυτοκίνητα που σχηματίζουν ουρά στον κατηφορικό δρόμο, περιμένοντας να παρκάρουν. Δεν περίμενε τόσο πολλούς θεατές. Οι ντόπιοι κάνουν λόγο ως και για 3.000…
Ο Ian Stansfield ή «Stan», επίσης μηχανικός από το Beaulieu, ανησυχεί για τον κινητήρα. Το ενδεχόμενο υπερθέρμανσης απειλεί σοβαρά τη μακροβιότητά του.
Είμαι σίγουρος ότι ο Don Wales, εγγονός του σερ Malcolm, θα βημάτιζε αγχωμένα πάνω-κάτω με το παλιομοδίτικο, αλλά ταιριαστό στην «αναπαράσταση», παντελόνι γκολφ που φοράει, αν δεν είχε στριμωχτεί από τους δημοσιογράφους και τα τηλεοπτικά συνεργεία που κρέμονται από τα χείλη του. Η όλη διαδικασία τελικά εξελίσσεται σε μεγάλο γεγονός.
Παρ’ όλα αυτά «ουδέν καινόν» για την Pendine, καθώς η παραλία χρησιμοποιούνταν ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα για αγώνες αυτοκινήτων και μοτοσικλετών. Εδώ ήταν που έχασε τη ζωή του ο Parry Thomas σε μία από τις απόπειρές του για ρεκόρ.
Ωστόσο ο Campbell ήταν ο πρώτος που τη «χρησιμοποίησε» το 1924 για την κατάρριψη «επίσημου» ρεκόρ. Τότε το όριο ταχύτητας στο οδικό δίκτυο δεν ξεπερνούσε τα 32 χλμ./ώρα και αν αυτό το κομμάτι της Νότιας Ουαλίας δείχνει αποκομμένο ακόμη και σήμερα, μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς πώς ήταν τότε.
Ο Campbell και η ομάδα του είχαν έρθει εδώ καταρρίπτοντας το ρεκόρ των 240 χλμ./ώρα μέσα σε ένα σύννεφο άμμου και μαγεύοντας τους ντόπιους.
Τώρα το πλήθος που περιστοιχίζει το Sunbeam κρατά στα τεντωμένα χέρια του δεκάδες συσκευές σε έναν μαζικό χαιρετισμό από κάμερες και μικρόφωνα. Ολοι περιμένουν να υποχωρήσει η παλίρροια, αλλά και το τελικό «ΟΚ» από το υπουργείο Αμυνας στη δικαιοδοσία του οποίου έχει περιέλθει η περιοχή Pendine Sands από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από τότε ενίοτε χρησιμοποιείται ως πεδίο βολής.
Οι κόκκινες σημαίες πέφτουν και ο κινητήρας των 350 ίππων του Sunbeam ξεκινά. Ο Stan πηδά στο κάθισμα του οδηγού και κάνει μερικές δοκιμαστικές βόλτες στην παραλία προκειμένου να βεβαιωθεί ότι όλα λειτουργούν σωστά. Πλέον είναι η σειρά του Don.
Εχει ήδη οδηγήσει πολλές φορές στην Pendine καταρρίπτοντας το ρεκόρ ταχύτητας με το Bluebird Electric –ενώ ο ίδιος έχει στο ενεργητικό του και το ρεκόρ ταχύτητας με ατμοκίνητο στην Bonneville, ωστόσο αυτή είναι η πρώτη φορά που θα οδηγήσει κάποιο από τα αυτοκίνητα του παππού του.
Οταν μπαίνει στο αυτοκίνητο, δύο πράγματα είναι σαφή: το πρώτο είναι η ομοιότητά του με τον Campbell και το δεύτερο ότι το Sunbeam είναι πραγματικά τεράστιο. Οι αναλογίες του είναι τέτοιες που μόνο σε αντιπαραβολή με τον οδηγό του μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο μεγάλο είναι.
Εκείνη την εποχή η απάντηση στο πώς κρατάς ένα αυτοκίνητο καρφωμένο στο έδαφος σε υψηλές ταχύτητες βρισκόταν στο βάρος και όχι στην αεροδυναμική. Οσο για την απάντηση του πώς επιτυγχάνεις τις υψηλές ταχύτητες, βρίσκεται σε έναν επιβλητικό κινητήρα και σε αυτή την περίπτωση σε έναν μοναδικό στο είδος του V12 με χωρητικότητα 18,8 λίτρων, ο οποίος κατασκευάστηκε ειδικά για την περίσταση, έχοντας ως αφετηρία τον σχεδιασμένο για την αεροπλοΐα κινητήρα Sunbeam Manitou.
Εξίσου μοναδικό με τον κινητήρα ήταν και το αυτοκίνητο που κατασκευάστηκε στις εγκαταστάσεις της Sunbeam στο Wolverhampton.
Υστερα από μερικές ατυχείς εκκινήσεις, ο Kenelm Lee Guinness το οδήγησε σε ένα σερί από ρεκόρ ταχύτητας. Τότε ήταν που ενεπλάκη και ο Campbell, o οποίος το αγόρασε, βάφοντάς το μπλε και ονομάζοντάς το Blue Bird με σκοπό να κυνηγήσει την κατάρριψη ρεκόρ.
Αρχικά, το 1924, κατάφερε να επιτύχει την ταχύτητα των 234 χλμ./ώρα και στη συνέχεια, ενώ είχε ήδη παραγγείλει ένα νέο αυτοκίνητο καθώς θεωρούσε το Sunbeam παρωχημένο, αποφάσισε να κάνει μια τελευταία απόπειρα στην Pendine. Κάπως έτσι, στις 21 Ιουλίου 1925 κατέγραψε την ταχύτητα ρεκόρ των 240 χλμ./ώρα, επίδοση που έμεινε στην ιστορία ως «Ιπτάμενο Μίλι».
Τώρα το εγχείρημα δεν αφορά την κατάρριψη ενός ρεκόρ, ωστόσο υπάρχει αυξημένο ποσοστό κινδύνου στην απόπειρα του Don να αναπτύξει ταχύτητα με ένα αυτοκίνητο όπως το Sunbeam στην άμμο.
«Ημουν αρκετά χαλαρός, τουλάχιστον ως το χθεσινό δείπνο, όταν συνειδητοποίησα το τεράστιο βάρος του εγχειρήματος: πρόκειται για ένα αυτοκίνητο αξίας 4,5 εκατ. στερλινών, για την ανακατασκευή του οποίου έχουν χρειαστεί 2.000 εργατοώρες.
Διαθέτει ένα παλιό κιβώτιο από φορτηγό Bedford και τα παλιά του ταμπούρα, ενώ στρίβει μόνο αριστερά καθώς κατασκευάστηκε αρχικά για τα Brooklands. Επίσης δεν το έχω ξαναοδηγήσει ποτέ μου.
Σκέφτομαι ότι δεν θέλω να το χαλάσω και νιώθω να έχω πάνω από τον έναν ώμο μου τον Doug και τον Stan να μου λένε “Πάρ’ το ήρεμα, απλώς βάλε το πόδι σου χαλαρά στο γκάζι” και από τον άλλο, τον παππού μου να μου λέει “Τι είσαι; Αντρας ή ποντίκι;”».
Αφήνουμε τον Don με τα διλήμματά του και ψάχνουμε ένα σημείο με ορατότητα, από όπου αργότερα παρακολουθούμε με ενθουσιασμό το Sunbeam να μας προσπερνά με ταχύτητα εκτοξεύοντας υγρή άμμο.
Οταν ο Don εξαντλήσει τη διαδρομή, επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης και αποδύεται σε μια νέα κούρσα, καταφέρνοντας κάθε φορά να είναι πιο γρήγορος.
Μόλις η επίδειξη τελειώσει το πλήθος κατακλύζει τον χώρο γύρω από το Sunbeam σε τέτοιον βαθμό που μας παίρνει αρκετό χρόνο ώσπου να καταφέρουμε να μιλήσουμε με τον ενθουσιασμένο Don.
«Ηταν απλά συναρπαστικό! Το οδήγησα στα ίχνη του παππού μου. Το αυτοκίνητο πάλλεται από ζωή. Ενιωσα τη δύναμη ήδη από την εκκίνηση και παρ’ όλο που η πρώτη αλλαγή ταχύτητας ήταν κάθε άλλο παρά επαγγελματική, μόλις έβαλα τη δεύτερη ταχύτητα ένιωσα ότι ήθελε να φύγει μπροστά.
Στο τέλος της διαδρομής φρέναρα προσεκτικά και πήρα μια ανοιχτή αριστερή στροφή. Δεν ήξερα πώς ακριβώς θα συμπεριφερθεί στην άμμο. Επιστρέφοντας πρέπει να χαμογελούσα σαν χαζός.
Στις επόμενες διαδρομές επιτάχυνα περισσότερο και το ένιωσα να χορεύει πάνω στην άμμο με τα στενά ελαστικά. Εχω οδηγήσει πολύ πιο γρήγορα στην Pendine, ωστόσο δεν ένιωσα ποτέ κανένα αυτοκίνητο να κινείται με αυτόν τον τρόπο. Ισως αν επιταχύνεις περισσότερο να βρίσκει ένα είδος ισορροπίας.
Με την άμμο, τον αέρα και τη θάλασσα να μαστιγώνουν το πρόσωπό μου, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν “Πώς στο διάολο ο παππούς κατάφερε να φτάσει τα 240 χλμ./ώρα με αυτό το αυτοκίνητο το 1925, χωρίς κράνος και ζώνη ασφαλείας, φορώντας μόνο ένα παντελόνι του γκολφ και μια ζακέτα;”. Τι θαρραλέος άνθρωπος…».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
