Ανάγκα και (ολυμπιακοί) θεοί πείθονται

Το Πεκίνο, όπως όλα δείχνουν, θα γράψει Ιστορία, καθώς αναμένεται να γίνει η πρώτη πόλη στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που θα έχει φιλοξενήσει τόσο τη θερινή όσο και τη χειμερινή έκδοσή τους.

Η κινεζική πρωτεύουσα είναι το μεγάλο φαβορί για την ανάληψη των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2022, καθώς έχει μείνει με μοναδική αντίπαλο την Αλμάτι του Καζαχστάν.

Το σημαντικό θέμα εδώ όμως είναι άλλο. Από τις έξι πόλεις (και κατά επέκταση χώρες) που ήταν υποψήφιες για να αναλάβουν τη συγκεκριμένη διοργάνωση, οι τέσσερις αποχώρησαν από τη διαδικασία κάνοντας πίσω.

Η εκτόξευση του προϋπολογισμού των Αγώνων του Σότσι (ο Πούτιν είχε προαναγγείλει το κόστος σε 10 εκατ. ευρώ και τελικά ξεπέρασαν τα 40!) τον περασμένο Φεβρουάριο «πάγωσε» περισσότερο από τον χιονιά τις μελλοντικές υποψήφιες πόλεις.

Αυτά τα φαινόμενα των υπερχρεώσεων, σε συνδυασμό με την γκρίνια που έχει αρχίζει και φουντώνει γύρω από τα επόμενα δύο Μουντιάλ, και κυρίως αυτό του Κατάρ (2022), κάνουν ιδιαίτερα τις χώρες της Ευρώπης (και της Δύσης ακόμη περισσότερο) πολύ επιφυλακτικές στο να διεκδικήσουν μεγάλες διοργανώσεις.

«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα είναι πλέον πιο οικονομικοί» υποσχέθηκε σε συνέντευξή του στη γαλλική «L’Equipe» ο νέος πρόεδρος της ΔΟΕ, Γερμανός Τόμας Μπαχ, ο οποίος στη σύνοδο της Ολυμπιακής Επιτροπής στο Μονακό την τελευταία εβδομάδα είχε παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη σειρά προτάσεων για το μέλλον του ολυμπιακού κινήματος που υιοθετήθηκαν όλες.

Πιο σημαντική ήταν αυτή που δίνει πλέον το δικαίωμα σύνθετης υποψηφιότητας από μια χώρα, δηλαδή το να μπορεί να υπάρχει μια βασική πόλη που θα αποτελεί τον κεντρικό άξονα και στη συνέχεια να μπορούν και άλλες πόλεις της ίδιας χώρας να φιλοξενούν κάποια αθλήματα.

Ο στόχος εδώ είναι η αποφυγή κατασκευής μόνιμων εγκαταστάσεων σε μια περιοχή, καθώς για παράδειγμα σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα του 2004 θα μπορούσε να φιλοξενήσει την κωπηλασία στην Καστοριά ή στα Γιάννενα, δύο τρία αθλήματα σε κλειστό στη Θεσσαλονίκη, τη γυμναστική στην Πάτρα (γινόταν χρόνια εκεί το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) και τα πρωταθλήματα πάλης, τζούντο και άρσης βαρών σε πόλεις της περιφέρειας, εκεί όπου διεξάγονται με μεγάλη επιτυχία εδώ και χρόνια τα πανελλήνια πρωταθλήματα σε αυτά τα αθλήματα.

Η χώρα θα γλίτωνε έτσι από την κατασκευή μόνιμων εγκαταστάσεων στην περιφέρεια της πρωτεύουσας και κυρίως θα ρίχναμε πολύ χαμηλότερα από τα 8 δισ. ευρώ (που είναι ο επίσημος απολογισμός κόστους των Αγώνων της Αθήνας) την τιμή των Αγώνων.

Η τιμή αυτή εκτοξεύθηκε τέσσερα χρόνια αργότερα στο Πεκίνο (φτάνοντας τα 30 δισ. ευρώ), επειδή όμως το ήθελαν οι Κινέζοι, όπως και η Ρωσία, η οποία σκορπάει τα δισεκατομμύρια για Ολυμπιακούς και Μουντιάλ.

Η ΔΟΕ όμως δεν σταμάτησε εκεί, καθώς πέρασε διάταξη με την οποία σε πιο σπάνιες περιπτώσεις θα επιτρέπεται ακόμη και η συνδιοργάνωση των Αγώνων από δύο χώρες, κάτι που η UEFA έχει εξελίξει σε επιστήμη, καθώς μετά το Euro του 2000 σε Ολλανδία και Βέλγιο, το 2020 σκοπεύει το διευρυμένο Euro των 24 ομάδων να το φιλοξενήσουν επτά χώρες!

Εξι που θα φιλοξενήσουν τους ισάριθμους ομίλους της τελικής φάσης (6 Χ 4 ομάδες = 24) αλλά και κάποια παιχνίδια της φάσης των «16» και των προημιτελικών και η Αγγλία που θα φιλοξενήσει τους ημιτελικούς και τον τελικό.

Πάντως η FIFA, μετά το πείραμα του 2002 με το Παγκόσμιο Κύπελλο σε Κορέα και Ιαπωνία, αναθεώρησε και δεν δείχνει διατεθειμένη να το ξανακάνει, καθώς οι ρυθμοί με τους οποίους δούλευαν οι άνθρωποι στις δύο χώρες ήταν εντελώς διαφορετικοί και είχαν δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα.

Ανεπιθύμητη «κληρονομιά» – Η Ευρώπη δεν θέλει πια…

Ανάμεσα στις πόλεις που αποχώρησαν από τη διεκδίκηση των Αγώνων του 2022 δεν ήταν μόνο η Λβιβ της Ουκρανίας ή η Κρακοβία της Πολωνίας που άλλαξαν γνώμη, αλλά και άλλες όπως η Στοκχόλμη και πιο πρόσφατα το Οσλο, η αποχώρηση του οποίου αποτέλεσε το μεγαλύτερο πλήγμα για τη ΔΟΕ και τη διαδικασία αυτή της ψηφοφορίας. Διότι η Νορβηγία είναι η χώρα με τα περισσότερα μετάλλια σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, με μεγάλη παράδοση σε αυτά τα σπορ, και είχε φιλοξενήσει τους Αγώνες τόσο το 1952 (Οσλο) όσο και το 1994 (Λίλεχαμερ).