Το εντυπωσιακό παγκόσμιο ρεκόρ στο επί κοντώ που πέτυχε ο Ρενό Λαβιλενί στο Ντόνετσκ πριν από οκτώ ημέρες ξάφνιασε αρκετούς που ενδεχομένως δεν βρίσκονται πολύ κοντά στο άθλημα αλλά και στον γάλλο αθλητή που ακόμη μαζεύει… συγχαρητήρια. Αντίθετα, όσοι τον παρακολουθούν, τον ζουν από κοντά θα λέγαμε καλύτερα, το περίμεναν από αγώνα σε αγώνα.
Οπως για παράδειγμα ο προπονητής του Κώστα Φιλιππίδη κ. Δημήτρης Κυτέας που μαζί με τον αθλητή του βρίσκονταν στο Ντόνετσκ και είδαν από κοντά αυτή τη μεγάλη επίδοση στα 6,16 μ.
«Ηταν αναμενόμενο καθώς μιλάμε για έναν θρασύ, θρασύτατο αγωνιστικά αθλητή, που θέλει και ζει για να είναι νούμερο 1. Το πιστεύει, το επιθυμεί και απλά το κάνει. Είναι ένας αθλητής από αυτούς που διαλέγει τον ηγετικό ρόλο και κυρίως τον αντέχει» εξηγεί στο «Βήμα» ο έμπειρος προπονητής, ο οποίος εδώ και δεκαετίες δίνει τα φώτα του σε έλληνες αθλητές, έχοντας συμπληρώσει πάνω από 40 χρόνια στον αθλητισμό.
Δεδομένου ότι με τον Κώστα Φιλιππίδη βρίσκεται στα περισσότερα διεθνή τουρνουά αλλά και στους μεγάλους αγώνες, έχει δει πολλές φορές τον Γάλλο διά ζώσης και έχει ιδία άποψη:
«Θυμάμαι πως έλεγαν ότι δεν θα πάει ψηλά επειδή είναι κοντός. Αλλά δεν υπολόγισαν το ρίσκο που παίρνει. Η πλειονότητα των αθλητών ρισκάρει σε ένα ποσοστό 50%-55% και κάποιο μικρό ποσοστό αυτών φτάνει το πολύ ως και στο 60%. Εδώ μιλάμε για μια περίπτωση αθλητή που φτάνει τα επίπεδα του ρίσκου του ως και στο 95%! Δεν είναι τυχαίο, το έχει ο άνθρωπος μέσα του. Το άλμα του ήταν πολύ μεγάλο, μεταξύ 6,25 μ. και 6,30 μ., αφού πέρασε πολύ άνετα πάνω από τα 6,16 μ. Την κλάση του όμως κατά τη γνώμη μου δεν την έδειξε τόσο στο επιτυχημένο άλμα όσο στο αποτυχημένο μετά όπου ρίσκαρε, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό του, που μπορεί να του στοιχίσει ακόμη και την απουσία του από το Παγκόσμιο Κλειστού Στίβου στο Σόποτ. Εβαλε τον πήχη στα 6,21 μ. αλλά το κοντάρι του δεν πάτησε καλά και τον πέταξε την ώρα που ήταν στον αέρα. Του έφυγε το αριστερό χέρι, αλλά κατάφερε να κρατηθεί μόνο με το δεξί, στο οποίο κρεμάστηκε πραγματικά για να μην πέσει άτσαλα, καθώς η πτώση του έγινε σχεδόν από τα 5,5 μ. και θα μπορούσε να τραυματιστεί πολύ πιο σοβαρά. Πέφτοντας στις φτέρνες του, τις έσκισε και έκανε 13 ράμματα, με αποτέλεσμα να είναι αμφίβολος για το Παγκόσμιο. Αν και προσωπικά θεωρώ ότι δεν θα το χάσει, είναι… σκύλος» συνεχίζει ο προπονητής του Κώστα Φιλιππίδη που θεωρεί ότι τίποτε δεν γίνεται τυχαία.
«Υπάρχουν αθλητές όπως ο Αυστραλός Χούκερ ή ο Γερμανός Οτο που θεωρητικά θα μπορούσαν αυτοί να έκαναν ρεκόρ ή να περνούσαν ψηλά. Και όμως την ώρα του αγώνα δεν τα καταφέρνουν, σαν να κομπλάρουν. Εδώ ολόκληρος Μπούμπκα, ο οποίος είχε και αυτό το αγωνιστικό θράσος που χρειάζεται, και μετά βίας πήρε ένα ολυμπιακό μετάλλιο, το χρυσό στη Σεούλ. Ο Λαβιλενί είχε κοντάρι μήκους 5,10 μ. και αποφάσισε να πάει σε μεγαλύτερο μήκους 5,20 μ. Είπαμε, το έχει μέσα του να ρισκάρει και δεν κωλώνει. Υπάρχουν αθλητές και αθλητές, με πολλούς να είναι ταλέντα αλλά να μένουν εκεί. Εμείς οι προπονητές τους πετάμε τα… πετραδάκια και αν τα ακολουθήσουν μπορούν να ξεπεράσουν ακόμη και τον εαυτό τους. Το βασικό όμως σε έναν αθλητή είναι να ξεπεράσει και τους φόβους του και ο Λαβιλενί το έχει πετύχει καλύπτοντας έτσι το ντεζαβαντάζ του ότι δεν είναι ψηλός. Η ψυχοσύνθεση και γενικότερα η ψυχολογία σε έναν αθλητή είναι το άλφα και το ωμέγα και σε αυτόν τον τομέα ο Γάλλος είναι εξαιρετικός».
Μετά τις αλλαγές
Πάνω από τον πήχη σε πείσμα του… Μπούμπκα
Ακόμη μεγαλύτερη αξία αποκτά το ρεκόρ του Λαβιλενί με βάση τις αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στους κανονισμούς.
Πάνω από τον πήχη σε πείσμα του… Μπούμπκα
Ακόμη μεγαλύτερη αξία αποκτά το ρεκόρ του Λαβιλενί με βάση τις αλλαγές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στους κανονισμούς.
Τον περασμένο Νοέμβριο στην Αθήνα ο Σεργκέι Μπούμπκα είχε «ξεσπαθώσει» κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στο περιθώριο του κλασικού Μαραθωνίου όταν οι έλληνες δημοσιογράφοι τον ρώτησαν αν πιστεύει ότι θα σπάσει κάποια στιγμή το παγκόσμιο ρεκόρ του, με δεδομένο ότι η Διεθνής Ομοσπονδία Στίβου είχε κάνει πολλές αλλαγές στους κανονισμούς υπό τις ευλογίες του… τσάρου που έκαναν ακόμη πιο δύσκολα τα πράγματα για νέο ρεκόρ.
«Αν ο αθλητής είναι καλός, περνάει πάνω από τον πήχη, όλα τα άλλα είναι φιλολογία. Τις αλλαγές άλλωστε έκανε η IAAF και απλά έτυχε εγώ να είμαι εκείνη την εποχή στην Ομοσπονδία» είπε ενοχλημένος.
Τι άλλαξε λοιπόν η IAAF; Πρώτον, οι άκρες του πήχη ήταν τετράγωνες και έγιναν στρογγυλές με εξαίρεση μόνο μία βάση. Σαν να έχεις ένα ζάρι με μόλις μια τετράγωνη βάση. Οπότε με μια μικρή αναπήδηση ο πήχης πέφτει αμέσως.
Δεύτερον, οι αποστάτες (οι δύο άκρες όπου στηρίζεται ο πήχης) είχαν μήκος εννέα πόντους και τώρα έχουν το μισό (4,5).
Τέλος, οι αθλητές δεν έχουν πλέον ενάμισι λεπτό για να κάνουν την κάθε προσπάθειά τους αλλά μόλις ένα. Και όλα αυτά χωρίς να αρχίσει να μετρά εκ νέου (από την εφαρμογή των νέων κανονισμών, δηλαδή) το παγκόσμιο ρεκόρ, όπως έγινε για παράδειγμα στο ακόντιο.
Ορια
Μυθικές επιδόσεις
Το ρεκόρ του Ρενό Λαβιλενί έχει ήδη μπει στην κατηγορία «μυθικά», όπως γινόταν για παράδειγμα παλαιότερα για αξιομνημόνευτα παγκόσμια ρεκόρ, όπως τα 8,90 μ. στο μήκος του Αμερικανού Μπομπ Μπίμον στο Μεξικό (το έσπασε με 8,95 μ. ο συμπατριώτης του Μάικ Πάουελ το 1991 στο Τόκιο) ή τα 2,24 μ. του Ντικ Φόσμπερι στο άλμα εις ύψος επίσης στο Μεξικό το 1968 (ο Κουβανός Χαβιέρ Σοτομαγιόρ κρατάει πάντως από το 1993 το δικό του παγκόσμιο με 2,45 μ.) ή ακόμη και το 6,15 μ. του Σεργκέι Μπούμπκα στο επί κοντώ στο Ντόνετσκ που κρατούσε από το 1993.
Υπάρχουν φυσικά και τα πιο πρόσφατα κατορθώματα του Τζαμαϊκανού Γιουσέιν Μπολτ στα 100 (9”58 στο Βερολίνο το 2009) και στα 200 μέτρα (19”30 στο Πεκίνο το 2008).
Είναι δεδομένο ότι η νέα τεχνολογία (σε υλικά, υποδομές κτλ.), σε συνδυασμό με τη βελτίωση συνθηκών εκγύμνασης των αθλητών, βοηθά στο να πέφτουν στοιχειωμένα παγκόσμια ρεκόρ, αλλά αυτό συμβαίνει κυρίως στους άντρες.
Διότι στις γυναίκες ακόμη και σήμερα πολλά ρεκόρ παραμένουν… σκονισμένα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με επιδόσεις που ίσως ακόμη και σήμερα θα προκαλούσαν δέος. Βλέπετε, σε όλα τα γυναικεία αγωνίσματα από τα 100 ως και τα 1.500 μέτρα τα ρεκόρ παραμένουν ακλόνητα, από το 1993 τουλάχιστον. Σε πολλά από αυτά οι ψίθυροι δίνουν και παίρνουν όσο περνάει ο καιρός, καθώς για παράδειγμα τα ακατάρριπτα ρεκόρ στα 100 (10”.49) και στα 200 (21”34) μέτρα ανήκουν στην Αμερικανίδα Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ από το 1988 (σε Ινδιανάπολη και Σεούλ αντίστοιχα), η οποία ως γνωστόν πέθανε στα 39 της χρόνια, με τον θάνατό της να αφήνει πολλά ερωτήματα και σκιές (η επίσημη τότε αιτία είχε αποδοθεί σε καρδιακό και εγκεφαλικό επεισόδιο).
Τα παλαιότερα παγκόσμια ρεκόρ γυναικών προέρχονται από εκπροσώπους χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ που δεν υπάρχουν τώρα και που οι φήμες ήταν έντονες για συστηματικό ντόπινγκ ιδιαίτερα στην Ανατολική Γερμανία.
Η Τσεχοσλοβάκα Γιαρμίλα Κρατοσβίλοβα το 1983 στο Μόναχο «έσπασε» τα χρονόμετρα με το 1’53”28 στα 800 μέτρα, επίδοση που πολύ δύσκολα μπορεί να καταρριφθεί, η δε Ανατολικογερμανίδα Μαρίτα Κοχ με το εξωπραγματικό 47”60 στα 400 μέτρα το 1985 στην Καμπέρα της Αυστραλίας κρατάει ακόμη το ρεκόρ.
Τα 2,09 μ. που πέτυχε η μεγάλη βουλγάρα άλτρια Στέφκα Κωνσταντίνοβα στη Ρώμη το 1987 παραμένουν το απόλυτο ρεκόρ στο ύψος γυναικών, όπως και τα 12”21 της συμπατριώτισσάς της Γιορντάνκα Ντόνκοβα το 1988 στη Στάρα Ζαγόρα στα 100 μέτρα εμπόδια.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
