Eνα νέο μιούζικαλ με ήρωα τον Ούγκο Τσάβες, τον ηγέτη της Βενεζουέλας που πέθανε από καρκίνο πέρυσι, σε ηλικία 58 ετών, ετοιμάζεται πυρετωδώς αυτόν τον καιρό στη Λευκορωσία. Σύμφωνα με προ ημερών ανακοίνωση του Μουσικού Θεάτρου της χώρας, βρίσκεται σε εξέλιξη ευρεία συνεργασία με καλλιτέχνες της Βενεζουέλας για την προετοιμασία ενός ισπανόφωνου μιούζικαλ το οποίο θα παρουσιαστεί το προσεχές καλοκαίρι στο Μινσκ και αργότερα στο Καράκας. Τη μουσική θα συνθέσει ο Τζεράρντο Εστράντα, α’ γραμματέας της πρεσβείας της Βενεζουέλας στη Λευκορωσία και ερασιτέχνης μουσικός.
Τα παραπάνω νέα πάντως δεν εξέπληξαν όσους γνωρίζουν την αγάπη του Τσάβες για τη μουσική –στη διάρκεια της 14χρονης θητείας του εμφανιζόταν συχνά να παίζει κιθάρα –αλλά και τους στενούς δεσμούς του με τον ηγέτη της Λευκορωσίας Αλεξάντρ Λουκασένκο.
Ο Τσάβες αγαπούσε ιδιαίτερα την παραδοσιακή μουσική της χώρας του, την οποία και δεν έχανε την ευκαιρία να ερμηνεύει ο ίδιος σε προεκλογικές εκστρατείες, στη διάρκεια του εβδομαδιαίου τηλεοπτικού του σόου, ακόμη και στη σκηνή: χαρακτηριστικό παράδειγμα η εμφάνισή του το 2006 σε θέατρο του Καράκας. Τον Μάρτιο του 2012 εξάλλου, μία ημέρα μετά την εγχείρηση στην οποία υπεβλήθη για την αφαίρεση ενός δεύτερου όγκου, τραγούδησε μαζί με μουσικούς και χόρεψε με την κόρη του προκειμένου να διασκεδάσει τις ανησυχίες στη χώρα του για την κατάσταση της υγείας του.
Ο Τσάβες ήταν επίσης γνωστός για τα μουσικά διαλείμματα τα οποία έκανε στη διάρκεια των χαρακτηριστικά «μαραθώνιων» ομιλιών του. Μεταξύ πολλών άλλων περιστατικών, αρκετοί θυμούνται τον μουσικό αυτοσχεδιασμό του ενώπιον κοινού τον Ιούνιο του 2012, όπου με χιούμορ σχολίασε τις ακανθώδεις σχέσεις του με τη Χίλαρι Κλίντον, την τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ.
«Δεν μ’ αγαπάει πολύ η Χίλαρι Κλίντον» είχε τραγουδήσει «και ούτε κι εγώ την αγαπώ». Οι πύρινες εξάρσεις αντιαμερικανισμού του Τσάβες είχαν επανειλημμένως προκαλέσει δημόσιες εκφράσεις θαυμασμού από τον Λουκασένκο, ο οποίος τον είχε προσκαλέσει στη Λευκορωσία πέντε φορές. Οι δύο χώρες διατήρησαν στενές σχέσεις και μετά τον θάνατο του Τσάβες, ενώ προσφάτως το όνομα του εκλιπόντος ηγέτη της Βενεζουέλας δόθηκε σε πάρκο στο Μινσκ.
Από τον Ομπάμα στον Μπερλουσκόνι
Ανεξαρτήτως των όποιων καλλιτεχνικών αξιώσεών του, το εν λόγω μιούζικαλ αποτελεί έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των ηγετών που έχουν εμπνεύσει τη σύγχρονη μουσική δημιουργία τα τελευταία χρόνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το μιούζικαλ «Η Ελπίδα» που έκανε πρεμιέρα στη Φρανκφούρτη στις αρχές του 2010, εμπνευσμένο από την προεκλογική εκστρατεία του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα η οποία οδήγησε στον θρίαμβό του στις εκλογές του 2008.
Το εν λόγω εγχείρημα δεν ήταν χωρίς αντίλογο, καθώς ουκ ολίγοι κατηγόρησαν τους δημιουργούς ότι επιχειρούν μια αγιογραφία του αμερικανού προέδρου. Εκείνοι με τη σειρά τους απάντησαν ότι δεν είχαν καμία τέτοια πρόθεση και ότι η επιθυμία τους ήταν απλώς να καταγράψουν το αισιόδοξο κλίμα που επικρατούσε στις ΗΠΑ –και όχι μόνο –στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.
Η πολυσυζητημένη Σάρα Πέιλιν, υποψήφια αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών στις εκλογές του 2008, αλλά και ο λίβυος ηγέτης Μοαμάρ Καντάφι έχουν στο παρελθόν αποτελέσει ήρωες μουσικών έργων τα οποία πυροδότησαν αντεγκλήσεις στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Στα χαρτιά έμεινε πάντως το μιούζικαλ με θέμα τον πρώην ιταλό πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι που είχε αναγγείλει πριν από μερικά χρόνια το θέατρο Stabile της Κατάνια και ως ιδανικός πρωταγωνιστής του φερόταν ο Ντάνι Ντε Βίτο. Ο τότε διευθυντής του θεάτρου πάντως δήλωνε με σθένος ότι επρόκειτο για καλλιτεχνικό εγχείρημα και όχι για «συνωμοσία της Αριστεράς», κατά τη συνήθη φράση του «Καβαλιέρε»…
Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 21 Ιανουαρίου 2014
HeliosPlus
