Η κυβέρνηση έχει μπροστά της ακριβώς πέντε μήνες για να αποδείξει ότι μπορεί να επιβιώσει. Διότι στην πολιτική μπορούν να συμβούν πολλά, σχεδόν τα πάντα, εκτός από ένα: να υπάρξει μετά θάνατον ζωή!
Με τα σημερινά δεδομένα, η επιβίωση της κυβέρνησης για μετά τις ευρωεκλογές δεν είναι εξασφαλισμένη.
Θα πείτε βεβαίως ότι τα σημερινά δεδομένα δεν θα είναι απαραιτήτως τα δεδομένα του Μαΐου. Και ότι ποτέ το αποτέλεσμα ευρωπαϊκών ή περιφερειακών εκλογών δεν ανέτρεψε μια κυβέρνηση.
Σωστό αλλά ως τώρα… Διότι ως τώρα οι κυβερνήσεις ήταν μονοκομματικές και η πορεία των πραγμάτων εξαρτιόταν μόνο από τον εαυτό τους.
Ο Κ. Σημίτης, ας πούμε, έχασε τις ευρωεκλογές του 1999 αλλά κέρδισε τις βουλευτικές δέκα μήνες αργότερα.
Αντιθέτως η σημερινή κυβέρνηση ελέγχει πολύ λιγότερο τη μοίρα της. Η οποία εξαρτάται από τρεις παράγοντες.
Πρώτον, από τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που θα διαμορφωθούν στο πρώτο πεντάμηνο του 2014.
Αν εμπεδωθεί ένα αίσθημα σταθεροποίησης και ανάκαμψης, αν διαμορφωθεί κάποια ελπίδα, τότε πολύ δύσκολα οι ψηφοφόροι θα ρισκάρουν ένα άλμα στο κενό.
Αν όχι, μπορούν να δουν ακόμη και τον Αλ. Τσίπρα σε ρόλο Αϊ-Βασίλη.
Δεύτερον, από τη στάση των ευρωπαίων εταίρων.
Καλούνται όχι μόνο να δείξουν ανοχή σε μια κουρασμένη ελληνική κοινωνία αλλά και να απενεργοποιήσουν τους πυροδοτικούς μηχανισμούς της αποσταθεροποίησης.
Το πιθανότερο είναι ότι θα συνδέσουν ευθέως τη στάση τους και τις αποφάσεις τους με τη συνέχιση μιας συγκεκριμένης πολιτικής –άρα και με τη διατήρηση της σημερινής κυβερνητικής πλειοψηφίας…
Κάτι τέτοιο θα προσφέρει στα κόμματα της συμπολίτευσης αυτό που σήμερα τους λείπει: ένα ισχυρό εκλογικό δίλημμα.
Αρκεί να καταφέρουν να το χειριστούν χωρίς παρενέργειες.
Τρίτον, από τις εξελίξεις στον χώρο του ΠαΣοΚ και της Κεντροαριστεράς.
Αν το εκλογικό αποτέλεσμα αποσταθεροποιήσει τον μικρότερο κυβερνητικό εταίρο είναι προφανές ότι θα αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την κυβέρνηση –όποια και αν είναι η εκλογική επίδοση της ΝΔ…
Ως εκ τούτου, οι προεκλογικές διεργασίες στον χώρο της Κεντροαριστεράς αποκτούν εθνική σημασία και είναι κρίμα που δυνάμεις όπως η ΔΗΜΑΡ δεν το αντιλαμβάνονται.
Διότι αν οι εκλογές ανοίξουν την κερκόπορτα της αποσταθεροποίησης είναι βέβαιο ότι δεν θα υπάρξουν επιζώντες –όποιος και αν είναι ο κομματικός τους φορέας…
Από τους τρεις αυτούς παράγοντες η κυβέρνηση μπορεί ουσιαστικά να ελέγξει μόνο τον πρώτο. Αλλά για να το κάνει χρειάζεται μια ριζικά διαφορετική αντίληψη πολιτικής διαχείρισης της οικονομίας.
Και αυτό φυσικά δεν έχει να κάνει ειδικά με τον Ι. Στουρνάρα, ο οποίος όπως όλοι οι υπουργοί Οικονομικών παίζει ουσιαστικά τον ρόλο του αλεξικέραυνου.
Εχει να κάνει με ένα σαφές και ρητό πολιτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο, εκδίωξης της τρόικας και ουσιαστικής ελάφρυνσης των φορολογικών βαρών, έστω και στο πλαίσιο ενός χρονοδιαγράμματος.
Εχει να κάνει κυρίως με μια διαφορετική ρητορική, η οποία θα υπερκεράσει την αιθαλομίχλη, τον ΕΟΠΥΥ ή τον φόρο στο πετρέλαιο.
Με άλλα λόγια, αν η κυβέρνηση μείνει στα φύκια γενικής κατανάλωσης, τότε τα φύκια της αντιπολίτευσης είναι πολύ πιο ελκυστικά. Και τζάμπα!..
Αντιθέτως έχει πέντε μήνες μπροστά της (επί της ουσίας, λιγότερους…) για να φτιάξει καμιά μεταξωτή κορδέλα.
Και να προσπαθήσει να την πουλήσει…
Υστερικός συμβιβασμός!
Η μία διακατέχεται από την εμμονή ότι οι αντίπαλοί της είναι όλοι «προδότες» και πρέπει να τους στείλει «στην κρεμάλα».
Η μία διακατέχεται από την εμμονή ότι οι αντίπαλοί της είναι όλοι «προδότες» και πρέπει να τους στείλει «στην κρεμάλα».
Η άλλη πιστεύει αντιθέτως ότι όλοι είναι εγκληματίες και οφείλει να τους στείλει φυλακή.
Πώς θα λέγεται λοιπόν αν η μία πάει στο κόμμα της άλλης; Υστερικός συμβιβασμός!
Διότι το πιο επικίνδυνο φαινόμενο σήμερα στην Ελλάδα δεν είναι ο θυμός, ούτε η οργή, ούτε η απελπισία, ούτε η αναταραχή, ούτε καν η κατάθλιψη. Είναι η υστερία.
Μια υστερία που αποτρέπει κάθε ορθολογική προσέγγιση των προβλημάτων. Και δυσκολεύει αφάνταστα κάθε προσπάθεια επίλυσής τους.
Ως εκ τούτου μόνο ένα σχήμα «Υστερικού Συμβιβασμού» μεταξύ διαφόρων υστερικών θα μπορούσε ίσως να την αντιμετωπίσει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
