Στέλιος Μανωλάς… Ένας ποδοσφαιριστής-σύμβολο για ολάκερες γενιές φίλων της ΑΕΚ. Δεν είναι μόνο εκείνοι που τον απόλαυσαν για το αρχοντικό στυλ του και τον εγκατέστησαν στις ψυχές τους ως δικό τους άνθρωπο διότι δεν φόρεσε ποτέ στην καριέρα του άλλη φανέλα. Είναι και αυτοί που έμαθαν από τους παλαιότερους ότι υπήρξε σπουδαίος και τρανός, μα πάνω από όλα αληθινός ΑΕΚτζής.
Σήμερα, ο άλλοτε αποκαλούμενος και «Στελάρας», τείνει να εξελιχθεί σε «persona non grata» για τον μέσο οπαδό της ομάδας που μεγαλούργησε. Οι παλαιότεροι πληγώθηκαν, οι νεότεροι θύμωσαν… Το να ακούς από τα χείλη του Μανωλά το «πως να μην αγαπήσει τον Ολυμπιακό ο Κώστας με όσα του προσφέρουν εκεί;» είναι αλήθεια ότι δεν χωνεύεται εύκολα.
Ο Μανωλάς που αφηνίαζε όταν έβλεπε κόκκινο, που άφηνε υπονοούμενα για το κατεστημένο του ελληνικού ποδοσφαίρου και την βοήθεια που παρείχε στη συγκεκριμένη ομάδα, που κάποτε έπιασε τον Νινιάδη από το λαιμό επειδή έκανε θέατρο μέσα στη λασπουριά της Νέας Φιλαδέλφειας, εκείνος ο Μανωλάς που δεν παράτησε την ΑΕΚ για τα εκατ. ευρώ που του προσέφερε ο Σωκράτης Κόκκαλης, δεν μπορεί να είναι ο ίδιος ο σημερινός. Αυτό σκέφτονται όλοι εκείνοι που έμαθαν να τον αγαπούν και να τον προσφωνούν ως παράδειγμα αντίστασης.
Ναι, είπε την ωμή αλήθεια. Στο (ελληνικό) ποδόσφαιρο της εξαγοράς συνειδήσεων και ισοπέδωσης ιδανικών, η αξία και ο συμβολισμός της φανέλας δεν έχουν πλέον καμία θέση. Για τον Στέλιο Μανωλά του παρελθόντος, η συνύπαρξή του με την ΑΕΚ υπήρξε δέσμευση αδιαπραγμάτευτη. Για τον σημερινό Στέλιο Μανωλά, η εικόνα του ανιψιού του Κώστα ντυμένου στα ερυθρόλευκα του Ολυμπιακού, συνιστά ευλογία! Άλλωστε εκείνος πρωτοστάτησε στο να φύγει από την Ένωση και να βρεθεί εκεί.
Ο ίδιος άνθρωπος, σε δύο διαφορετικές εποχές με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προσεγγίσεις…
