Παίζοντας με τη φωτιά

12,5 = 100 Χ V, όπου V είναι η ταχύτητα που αποκτά το θύμα. Και βγαίνει ότι θα ήταν ίση με

0,125 m/s. Ή αλλιώς, 0,45 χιλιόμετρα την ώρα. Αν θυμηθούμε ότι ακόμη και σε ένα απλό περπάτημα η ταχύτητά μας είναι εκεί κοντά στα 10 χιλιόμετρα την ώρα, δεν δικαιολογείται αυτό το ξαφνικό ξεπέταγμα προς τα πίσω που οι κύριοι σκηνοθέτες μάς δείχνουν για να μας κάνουν να νιώσουμε ακόμη περισσότερο τον πυροβολισμό!

Υπάρχει όμως και ένας συλλογισμός που δεν χρειάζεται υπολογισμούς. Αρκεί να σκεφθούμε ότι η ορμή που μεταδίδει η σφαίρα στο θύμα δεν μπορεί να είναι στην καλύτερη περίπτωση μεγαλύτερη από την ορμή που έχει όταν φεύγει από το πιστόλι. Αν όμως σκεφθούμε ότι με βάση την Αρχή της Δράσης και της Αντίδρασης η σφαίρα φεύγοντας από το όπλο μεταδίδει στον χειριστή του μια δύναμη ίση με αυτή που την ωθεί προς τα έξω θα έπρεπε πρώτα να φύγει προς τα πίσω ο ίδιος ο… κακός. Κάτι που δεν μας το δείχνουν και συνήθως δεν συμβαίνει. Αρα και η σκηνή τη εκτίναξης του θύματος είναι υπερβολική.

Οχι, δεν μπορούμε επάνω από τους πόλους να έχουμε γεωστατικούς δορυφόρους. Ενας γεωστατικός δορυφόρος κινείται με τη γωνιακή ταχύτητα περιστροφής που έχει η Γη στον Ισημερινό. Και γι’ αυτό φαίνεται σαν να είναι ακίνητος σε ένα σημείο επάνω από τον πλανήτη μας. Αυτό δεν είναι εύκολο να συμβεί σε άλλες θέσεις εκτός της ζώνης του Ισημερινού.

Μια ελαστική σφαίρα όταν πέφτει σε μια σκληρή επιφάνεια στιγμιαία παραμορφώνεται λίγο καταναλώνοντας και κάποια ενέργεια εξαιτίας αυτού. Αλλά η παραμόρφωση λόγω της ελαστικότητας του υλικού της δεν διατηρείται. Επιστρέφοντας στην αρχική της κατάσταση το υλικό της δίνει πίσω ένα μέρος της ενέργειας που την κάνει να φθάσει ξανά σε κάποιο ύψος, πάντα όμως κάπως μικρότερο από το προηγούμενο. Γι’ αυτό άλλωστε και τελικά σταματά να αναπηδά. Το αβγό όμως καθώς σπάει με την πρόσκρουσή του στη σκληρή επιφάνεια δεν παρουσιάζει πλέον την προσωρινή ελαστική παραμόρφωση αλλά μια μόνιμη παραμόρφωση. Και η κινητική ενέργεια που είχε φθάνοντας στην επιφάνεια καταναλώνεται στα διάφορα γνωστά φαινόμενα. Δηλαδή στην εκτίναξη ενός μέρους από τις υγρές ουσίες του στον γύρω χώρο.

Για τον σκύλο και τον κυνηγό ισχύει ότι κινήθηκαν ακριβώς το ίδιο χρονικό διάστημα, ας το ονομάσουμε t. Θα ισχύει λοιπόν για το διάστημα S1 που έχει διανύσει ο κυνηγός ότι: S1 = vk . t και για τον σκύλο S2 = vσ . t. Από αυτές τις δυο σχέσεις βρίσκουμε ότι το διάστημα που έχει διανύσει ο σκύλος εξαρτάται από το πόσο μεγαλύτερη ήταν η ταχύτητά του σε σχέση με αυτήν του κυνηγού. Διότι βγαίνει πως S2 = (vσ/vκ). S1. Αφού λοιπόν η απόσταση που διήνυσε ο κυνηγός είναι 2 χιλιόμετρα, αν για παράδειγμα ο σκύλος του έτρεχε με τριπλάσια ταχύτητα θα κάνει συνολικά 6 χιλιόμετρα, αν έτρεχε με διπλάσια ταχύτητα 4 χιλιόμετρα κ.ο.κ.

Αν υποθέσουμε ότι το νερό από το λιώσιμο των πάγων θα κατανεμηθεί ομοιόμορφα στις θάλασσες του πλανήτη μας, τότε σε γενικές γραμμές η μάζα του που πρώτα λόγω της παραμονής των πάγων στους πόλους ήταν συγκεντρωμένη κοντά στον άξονα περιστροφής τώρα έχει απλωθεί περισσότερο. Είναι η ίδια περίπτωση με αυτή του παγοδρόμου. Οταν θέλει μια γρήγορη περιστροφή μαζεύει τα χέρια του στο σώμα και όταν θέλει να επιβραδύνει την περιστροφή τα απλώνει. Αρα η περιστροφή της Γης με το λιώσιμο των πάγων θα γίνεται λίγο πιο αργά, άρα και οι ημέρες και οι νύχτες θα μεγαλώσουν.