Ήταν 1991, όταν ενθουσιάστηκα με κάτι αυτοκινητάκια που έπαιζαν στο τότε Juniors TV, που ξαφνικά έπαιρναν ανθρώπινη μορφή. Η αιώνια μάχη του καλού με το κακό σε μια πολύ πιο «αγαθή» εποχή. Το 1993 ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τι ήταν οι «εκλογές»: Μια εκπομπή στην τηλεόραση με νούμερα και ανθρώπους που μιλούσαν για το ποιος ήρθε πρώτος και ποιος δεύτερος σε ένα διαγωνισμό διακυβέρνησης. Το 2004 ήταν η πρώτη φορά που ψήφισα. Ήταν η χρονιά που εισήχθηκα στη Νομική Σχολή Αθηνών. Ακολούθησαν οι Ολυμπιακοί μας Αγώνες και το EURO. Όλος ο πλανήτης μιλούσε για την Ελλάδα. Πόσο μακριά φαντάζουν…
Τώρα που βρισκόμαστε; Η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα και βλέπουμε το EURO από το μπαλκόνι του γείτονα, πληρώνουμε ακόμα του Ολυμπιακούς Αγώνες και έχουμε πάλι εκλογές με διαφορετικά νούμερα και ανθρώπους. Και στο περιθώριο μια Ελλάδα που περιμένει να κυβερνηθεί. Αλήθεια, θέλουμε πολύ να κυβερνηθεί; Η απάντηση δεν πρέπει να βγει αβίαστα.
Στις εκλογές που πέρασαν οι Έλληνες ψήφισαν ελεύθερα, αυθόρμητα, εκδικητικά και δευτερευόντως λογικά. Δεν αντιλέγω ότι δεν ήταν λογική η ψήφος, απλώς το κριτήριο του «ποιος θέλω να με κυβερνήσει» ήρθε κάτω από το «ποιον θέλω να τιμωρήσω». Δικαίως θα ισχυριστεί κανείς, αν αναλογιστούμε τι έχει περάσει ιδίως ο μέσος Έλληνας τα τελευταία χρόνια και τονίζω το «ιδίως», διότι έχουν πληγεί όλα τα κοινωνικά στρώματα, αλλά στρώμα που ξαναφουσκώνει, επιζεί, στρώμα που έχει τρυπήσει, βυθίζεται.
Αυτό που περιμέναμε έγινε και προφανώς αυτό το αποτέλεσμα που ήθελε το εκλογικό σώμα ήταν ο σχηματισμός ενός ουράνιου τόξου στην αίθουσα του Κοινοβουλίου – μέχρι την επόμενη βροχή. Τι πιο δημοκρατικό; Μόνο που, καμιά φορά, όταν ξεφύγει έστω και μια πινελιά παραπάνω του ζωγράφου (εκλογικό σώμα) στο έργο, ο πίνακας καταστρέφεται, για αυτό και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο πόσο νερό θα βάλει εκείνος στην παλέτα του, για να αραιώσει το χρώμα που επιθυμεί.
Δεν είναι λίγες οι φορές που για χάρη της εξουσίας, της δύναμης και της δόξας, επέρχεται η ομηρική «τύφλωσις», η οποία οδηγεί τον ήρωα στην ύβρη και στην επακόλουθη καταστροφή του. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση ο «μικρός πρίγκιπας» του Σαίντ Εξυπερύ θα «είναι υπεύθυνος για πάντα για το εκλογικό σώμα που έχει εξημερώσει» και εξηγούμαι:
Όλοι οι Έλληνες θέλουμε και γιατί όχι, απαιτούμε, να απαγκιστρωθούμε από το μνημόνιο και να παραμείνουμε στην Ευρωζώνη με πιο ευνοϊκούς όρους σχετικά με το χρέος μας. Το ηθικό όμως χρέος εκείνων που θα κυβερνήσουν από (μεθ)αύριο είναι ακόμη πιο μεγάλο από το οικονομικό: με μια σωστή τους κίνηση, η οποία θα βασίζεται στο δρόμο της σωστής διπλωματίας και διαπραγμάτευσης, θα καταγραφούν στην ιστορία. Με μία λάθος κίνηση θα αποτελούν sos κεφάλαιο για τις πανελλαδικές εξετάσεις της Γ΄ Λυκείου Ιστορίας Κατεύθυνσης του 2030. Πολιτικοί έμπλεξαν την Ελλάδα, πολιτικοί θα την ξεμπλέξουν.
Το γεγονός ότι ο λιγότερο ζωηρός γιος από δυο αδέρφια αρνείται να καθαρίσει την κουζίνα μαζί με τον αδερφό του, επειδή ο τελευταίος έσπασε τα πιάτα κυνηγώντας τον, δεν αναιρεί το ηθικό του χρέος να την καθαρίσει, επειδή ναζιάρικα λέει: «Δεν το έκανα εγώ». Η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με χειρισμούς ανήλικης νοοτροπίας. Θέλει ηγέτη. Μόνο έτσι θα ικανοποιηθούν οι ψηφοφόροι του 16,8% και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες.
Όλα τα κόμματα της νέας Βουλής πρέπει να δείξουν ότι έλαβαν το μήνυμα των εκλογών, ότι ο κόσμος απαιτεί αλλαγή και ειλικρίνεια. Μόνο τότε θα πειστεί ο μέσος ψηφοφόρος ότι δεν είναι όλοι ίδιοι, απλά transformers, που αλλάζουν μορφή όποτε τους βολεύει. Μέχρι όμως να πειστεί, θα κρίνει και μάλιστα πιο αυστηρά όσο ποτέ, γιατί με τα μέχρι τώρα μηνύματα, ο ελληνικός λαός έδειξε, για να μιλήσω οικονομικά που είναι πλέον και επίκαιρο, ότι η εξουσία έπαψε πια να είναι δωρεά, αλλά αποτελεί πλέον δάνειο και μάλιστα έντοκο.
