Η χώρα βρίσκεται σε στάδιο μετάβασης. Η αδράνεια που δυσκόλευε τις αλλαγές έχει ελαττωθεί και αναζητείται πραότητα για τις διαδικασίες τους. Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν δίνουν σαφές μήνυμα για το πού πρέπει να οδηγηθεί η χώρα. Ο φόβος και ο θυμός από την έλλειψη ασφάλειας του πολίτη και τη λιτότητα εκφράστηκαν, αλλά δεν ελήφθησαν υπόψη οι περιορισμοί στους οποίους υπόκειται η κρατική μας οντότητα. Χωρίς τους περιορισμούς, το οικονομικό και δομικό πρόβλημα της χώρας χάνει την καλή τοποθέτησή του και η φημολογούμενη αντιμετώπισή του από κάποιους πολιτικούς σχηματισμούς θα γεννήσει απρόβλεπτες εξωτερικές αντιδράσεις.

Μια χώρα που βρίσκεται σε απελπιστική οικονομική και ηθική κατάσταση δεν μπορεί ν’ αντέξει κλυδωνισμούς από πολιτικές που παραγνωρίζουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πρέπει να αναζητηθεί ο δρόμος της.

Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε σημείο διακλάδωσης. Το ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει εξαρτάται από την υπευθυνότητα, τη γνώση και τη διανοητική εντιμότητα των εκπροσώπων του στο εθνικό κοινοβούλιο.

Δεν πρέπει να ξεχαστεί και ο παράγοντας της μεγάλης αποχής (~35%), που εκφράζει κυρίως τους απογοητευμένους πολίτες από τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος, όπως υπολειτουργία των θεσμών, διαφθορά, αναξιοκρατία, αδιαφάνεια, ανεργία, και το 18.5% των ψηφισάντων, που δεν εκπροσωπούνται στο νέο κοινοβούλιο. Το 54% των πολιτών δεν εκφράζεται στη νέα βουλή!

Η απομάκρυνση από την εκλογική διαδικασία των πολιτών προδίδει την αποτυχία των πολιτικών κομμάτων να προτείνουν λύσεις στο πρόβλημα της χώρας και να τις επενδύσουν αξιακά. Το γεγονός αυτό πιστοποιεί την ελλειμματική λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Σήμερα προέχει να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και τους παράγοντες που διαδραμάτισαν ρόλο στη διαμόρφωσή της. Υστερα να σκεφτούμε σε τι είδους κοινωνία πρέπει να οδηγηθούμε και τέλος, να δουλέψουμε για να αυξήσουμε τις πιθανότητες να πετύχουμε τον στόχο μας. Ετσι θα έχουμε ανταποκριθεί στο διανοητικό, ηθικό και πολιτικό καθήκον μας.

Για μια τέτοια προοπτική πρέπει να περάσουμε πρώτα από το στάδιο έκφρασης της υπευθυνότητας.

Η χώρα πρέπει να οδηγηθεί σε μια κατάσταση ηρεμίας από μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με μέλη της ικανές και άφθαρτες προσωπικότητες, με στήριξη του εκλεγμένου κοινοβουλίου και πρόγραμμα τον ελάχιστο «κοινό τόπο» των κομμάτων που θα τη στηρίξουν.

Στο διάστημα αυτό ο πυκνός πολιτικός χρόνος μπορεί να αξιοποιηθεί για πολιτικές ανακατατάξεις και πολιτικές συγκρούσεις, γεγονός που θα οδηγήσει τη χώρα στη νέα εποχή. Το φθαρμένο πολιτικό σύστημα θα αναγεννηθεί μέσα από τις αναπόφευκτες συγκρούσεις που απαιτεί η δημοκρατία.

Το παρελθόν μας ήταν γεμάτο από παθογένειες. Το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Μπορούμε όμως να διδαχτούμε απ’ αυτό και ν’ αλλάξουμε.

Η αβεβαιότητα στην οποία βρίσκεται η χώρα γεννά τη βαρβαρότητα. Ας αναλογιστούν οι πολιτικοί μας τις ευθύνες τους για τις γενιές του μέλλοντος και τη θεμελίωση προοπτικής που να εκκρίνει την ελπίδα…