Την ώρα που η χώρα κολυμπάει μεταξύ μεσοπρόθεσμου και χρεοκοπίας (μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή…), οι ειδήσεις από τον χώρο του επαγγελματικού αθλητισμού διεκδικούν ένα μεγάλο μερίδιο της επικαιρότητας και του ενδιαφέροντος του κόσμου.
– Η δικαιοσύνη αποκαλύπτει κύκλωμα που έστηνε ή τέλος πάντως επηρέαζε ποδοσφαιρικούς αγώνες της Σούπερ Λιγκ. ΠΑΕ, μεγάλες και μικρότερες, βρίσκονται αντιμέτωπες με κυρώσεις, ακόμη και με υποβιβασμό. Παράγοντες από κάθε ράφι της μπάλας απειλούνται με εξοστρακισμό, ακόμη και με ποινή φυλάκισης.

– H δικαιοσύνη αποκαλύπτει «εθισμό» προβεβλημένου αθλητή του μπάσκετ στα «φάρμακα», τα οποία μάλιστα του προμηθεύει ο «πεθερός» του. Ο αθλητής ψάχνει ομάδα στο εξωτερικό – τον «πεθερό» ακόμη τον ψάχνουν…

– Oι δύο οικογένειες που διοικούν και στηρίζουν τις κορυφαίες ομάδες μπάσκετ της χώρας (μεταξύ τους ο πρωταθλητής Ευρώπης) ανακοινώνουν την πρόθεσή τους και την απόφασή τους αντίστοιχα να αποχωρήσουν από τις ομάδες, το άθλημα, τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Tο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ ανήγγειλαν ήδη τη χρεοκοπία τους. Ακολουθώντας, με ένα ή δύο χρόνια διαφορά, τη μοίρα άλλων αθλημάτων που ζούσαν (όπως ζούσαν) από τους σπόνσορες (εταιρείες ή ιδιώτες) και τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Μόνο που, όπως ακριβώς και σε εθνικό επίπεδο το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, έτσι ακριβώς και στα κορυφαία επαγγελματικά πρωταθλήματα, δεν είναι τόσο τα χρήματα εκείνα που (εκ)λείπουν…

Η κοινωνία του ποδοσφαίρου κατάφερε να αναδείξει και να επιβραβεύσει με δύναμη, χρήμα, τίτλους, ακόμη και με ανώτατα αξιώματα, ανθρώπους και νοοτροπίες από το χειρότερο κομμάτι της. Το περιθώριο έφτασε να ασκεί πολιτική, να διοικεί. Ο χουλιγκανισμός και οι πρακτικές Μαφίας κυριαρχούν στα γήπεδα και τα γραφεία. Οι «Αγανακτισμένοι» της μπάλας προτίμησαν να μείνουν σπίτι τους και να πνίξουν τον καημό τους με μια (τηλε)συνδρομή στα ξένα πρωταθλήματα.

Το ποδόσφαιρο αφέθηκε στα λαμόγια. Επιασε πάτο. Με έναν μπλεγμένο στο σκάνδαλο Ολυμπιακό, με έναν ήδη πτωχευμένο Παναθηναϊκό και με τις άλλες ομάδες προ καιρού συμβιβασμένες στην κακή τους μοίρα, το «φτου και από την αρχή» δεν μοιάζει καθόλου κακή ιδέα – εκτός αν βλέπετε καμία καλύτερη….

Στο σαφώς λιγότερο δημοφιλές μπάσκετ κανείς από τους έχοντες το πάνω χέρι δεν είδε το προφανές: ότι πρωτάθλημα με δύο, δεν γίνεται! Πόσο μάλλον όταν (το) κερδίζει μόνο ο ένας (όχι αδίκως – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Κάποια στιγμή ή ο ένας θα βαριότανε να σηκώνει κούπες ή ο άλλος να τις χάνει. Εγιναν και τα δύο μαζί.

Οπως και να έχει, ούτε η κοινωνία του μπάσκετ φρόντισε να κρατήσει το προϊόν της ανταγωνιστικό και ενδιαφέρον για τον πολύ κόσμο του. Εφυγαν και οι πολλοί σπόνσορες και τώρα, το μόνο που ίσως σώσει την κατάσταση είναι να γίνουν μέσα σε λίγους μήνες όσα δεν έγιναν επί δεκαετίες. Ωραία ευχή…

Δεν  θα πεθάνουν οι ομάδες ή τα αθλήματα. Αλίμονο. Υπήρχαν και πριν από τους Γιαννακόπουλους, τους Αγγελόπουλους, θα υπάρχουν και μετά. Πιθανότατα όχι το ίδιο δυνατές, αλλά ποιος τους φταίει; Και ο Μαρινάκης να αναγκαστεί να φύγει, ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός δεν χάνεται. Πάλι τίτλους θα παίρνει, ίσως όχι τόσο συχνά, αλλά… τίτλοι υπάρχουν, ας χαρεί και κανένας άλλος.

Το πάρτι τελείωσε και εδώ. Οι ομάδες και ο κόσμος τους (ιδιαίτερα όσοι χαίρονταν με τα ψέματα) καλούνται να ζήσουν με τις αλήθειες τους και να τις αντέξουν. Θα αντέξουν. Προσαρμοσμένες στα νέα δεδομένα και σε αυτά που θα διαμορφωθούν το προσεχές διάστημα, με νέα στόχευση και πρόσωπα που θα την (εξ)υπηρετούν.

Χωρίς προέδρους- ηγεμόνες, χωρίς σπόνσορες, χωρίς κρατικά λεφτά, ο επαγγελματικός αθλητισμός δεν έχει άλλη επιλογή παρά μόνο να κερδίσει νέο, ή να ξανακερδίσει το παλιό καλό κοινό. Και επειδή ακριβώς υπάρχουν, ξεκάθαρα πια, πολύ πιο σοβαρά πράγματα να μας απασχολούν και να μας χαλάνε, τα δημοφιλή σπορ έχουν μπροστά τους, εκτός από το πρόβλημα, και μια μεγάλη ευκαιρία: να γίνουν πραγματική παρηγοριά και διέξοδος υγιούς εκτόνωσης για τον κόσμο. Για τον πολύ εκείνο κόσμο που περιμένει να χαρεί (ή να λυπηθεί) χωρίς να σκέφτεται αν θα φάει καμιά καρέκλα στο κεφάλι ή αν θα την πετάξει στον «στημένο» πλαϊνό…