ΠΑΡΙΣΙ Αντιδράσεις προκαλεί το βιβλίο που έγραψε η Ινγκριντ Μπετανκούρ για την εξαετή ομηρεία της στη ζούγκλα της Κολομβίας και το περίεργο είναι ότι οι περισσότερες προέρχονται από πρώην συγκρατουμένους της.
Τα απομνημονεύματά της, που κυκλοφόρησαν χθες, είναι γεμάτα «ψέματα και καρφιά» κατήγγειλε η Κλάρα Ρόχας, στενή συνεργάτρια της γαλλοκολομβιανής πρώην υποψήφιας για την προεδρία της Κολομβίας. Η Ρόχας συνελήφθη μαζί της από τους αριστερούς αντάρτες των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FΑRC) τον Φεβρουάριο του 2002, στη διάρκεια προεκλογικής περιοδείας.
Στο βιβλίο η Μπετανκούρ προσπαθεί να εξηγήσει γιατί υπήρξε αντιπαθής και φαινόταν αλαζονική στους υπόλοιπους ομήρους: λέει ότι εκείνοι αισθάνονταν εγκαταλελειμμένοι, ενώ για την απελευθέρωση της ίδιας δίνονταν διπλωματικές «μάχες» διεθνώς.
Για τη Ρόχας γράφει ότι «σε αυτή την ακραία κατάσταση, οι διαφορές στον χαρακτήρα μας έγιναν εμφανείς» . Ομως η Ρόχας δεν ήταν τόσο ευγενική με την Μπετανκούρ στο δικό της βιβλίο, «Αιχμάλωτη», που κυκλοφόρησε πέρυσι. Χθες δήλωσε στα γαλλικά μέσα ενημέρωσης ότι η πρώην στενή της φίλη δεν έχει επικοινωνήσει μαζί της στα δύο χρόνια από την απελευθέρωσή της, που επιτεύχθηκε χάρη σε μια εντυπωσιακή επιχείρηση του κολομβιανού στρατού.
Ομοίως, το «Εθνος σε ομηρεία», δημοσιογραφικό πόνημα για τον ανταρτοπόλεμο στην Κολομβία, που κυκλοφόρησε τον περασμένο μήνα και αναφέρεται εκτενώς στην Μπετανκούρ, περιέχει μαρτυρίες άλλων ομήρων που την περιγράφουν σαν «αλαζόνα και δύσκολη στη συνύπαρξη» .
Επιπλέον, ο πρώην σύζυγος της Μπετανκούρ έχει καταθέσει αίτηση διαζυγίου επικαλούμενος λόγους απιστίας και αχαριστίας, ενώ η απαίτηση της διασημότερης ομήρου των FΑRC για αποζημίωση εκατομμυρίων δολαρίων από την κολομβιανή κυβέρνηση, την οποία απέσυρε στη συνέχεια, την έχει κάνει ακόμη πιο αντιπαθή.
Για τον τίτλο του βιβλίου της η Μπετανκούρ επέλεξε έναν στίχο του Πάμπλο Νερούδα «Ακόμα και η σιωπή έχει ένα τέλος». Στις εκατοντάδες σελίδες του περιγράφει την ταπεινωτική καθημερινότητα στην οποία τους υπέβαλλαν οι αντάρτες: τους πήγαιναν στην αυτοσχέδια «τουαλέτα» όλους μαζί και τους υποχρέωναν να πλένονται στα ποτάμια μπροστά στα μάτια των φρουρών που τους κορόιδευαν.
Το βιβλίο αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για τις μεθόδους των ανταρτών του FΑRC. Η Μπετανκούρ γράφει ότι δεν ήταν αποδεκτό για μια αντάρτισσα να αρνείται τις ερωτικές προτάσεις του αρχηγού της. «Οι γυναίκες με στολή αναμενόταν να κατευνάζουν τις σεξουαλικές επιθυμίες των συντρόφων τους στα όπλα». Για αυτό «μια κοπέλα μπορούσε να αρνηθεί μία, δύο, όχι όμως και τρεις φορές…διαφορετικά θα εγκαλείτο για έλλειψη επαναστατικής αλληλεγγύης» γράφει.
