Πίστεψα ο αφελής τα εκφοβιστικά ρεπορτάζ για τη λειψυδρία που μας απειλεί και, όταν Σάββατο πρωί διαπίστωσα ότι ο χώρος των μετρητών της πολυκατοικίας μας έχει πλημμυρίσει, τηλεφώνησα αμέσως στην ΕΥΔΑΠ ότι το πολύτιμο υγρό τρέχει γαργαρίζοντας. Τηλεφώνησα ξανά Σάββατο απόγευμα, Κυριακή, Δευτέρα, Τρίτη: κάποιος κύριος Λάσκος με διαβεβαίωσε ότι το απόγευμα θα περάσουν- μήπως ήρθαν σε σας κατά λάθος; Πέμπτη βράδυ γράφω και ακόμα ο ήχος του ρυακιού τέρπει τα ώτα όσων κυκλοφορούν στην οδό Σπετσών. Βεβαίως, η κοινωφελής εταιρεία και λογαριασμό φουσκωμένο θα στείλει στον άγνωστο ιδιοκτήτη του μετρητή και τα αυτοκίνητά της γλιτώνουν βενζίνη και φθορές, οι μέτοχοι θα είναι πολύ ευχαριστημένοι- γιατί να βιαστούν τα συνεργεία; Δεν γνωρίζουν νόμιμους τρόπους πλουτισμού οι διοικούντες ή είναι εντελώς ανίκανοι; Η αδιαφορία για τις βλάβες προκύπτει αμέσως από το πόση ώρα περιμένεις στο ακουστικό ώσπου να απαντήσουν και στο πώς λειτουργεί το 1022: καμιά αίσθηση επείγοντος. Σου ζητούν να πατήσεις πλήκτρα επί πλήκτρων ώσπου να φθάσεις στον αρμόδιο, στον οποίο δεν αρκεί ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο: πρέπει να του πεις και σε ποια διασταύρωση είναι κοντά το σπίτι. Προφανώς δεν έχει χάρτες της Αθήνας η ΕΥΔΑΠ- και γιατί να έχει, Google είναι; Ομολογώ πως η αδιαφορία και η αναισθησία της εταιρείας με έχουν ξαφνιάσει- και της το χρωστώ γιατί νόμιζα πως μεγάλωσα, πως γνωρίζω πια όλες τις κακοήθεις συμπεριφορές. Αλλά η ΕΥΔΑΠ με έκανε να ξανανιώσω, έχω πολλά να μάθω ακόμα.