Ο «Μεγάλος Τιμονιέρης» επιστρέφει ως μπλουζάκι

Βιβλία, επικές ταινίες, «κόκκινα» τραγούδια, τηλεοπτικά σόου, αναπαραστάσεις της «Μεγάλης Πορείας», αλλά και επαναστατικά συνθήματα, κουκλάκια, μπλουζάκια, καρφίτσες και αμέτρητα σουβενίρ που δοξάζουν τον Μάο… Νέες μπίζνες ανθούν στο Πεκίνο εν όψει της 90ής επετείου από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας. Το καθεστώς διοργανώνει μια φολκλορική επιστροφή στον «Μεγάλο Τιμονιέρη», με την ελπίδα ότι η λαϊκή νοσταλγία θα καλύψει το ιδεολογικό κενό και τις ανισότητες που έφερε το άνοιγμα στον καπιταλισμό. Η βία και οι ακρότητες της Πολιτιστικής Επανάστασης, με τις απηνείς διώξεις των αντιφρονούντων και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, έχουν θαφτεί κάτω από τόνους πατριωτισμού και εθνικής υπερηφάνειας. Πίσω από αυτή τη «μαοϊκή αναγέννηση» βρίσκεται ένας ανατέλλων αστήρ του ΚΚΚ ονόματι Μπο Ξιλάι.



Το βιβλίο της χρονιάς στην Κίνα έχει τίτλο «Ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος» (τόμος Β Δ ). Σε 1.074 σελίδες, για πρώτη φορά και έπειτα από 12 χρόνια αναθεωρήσεων και διορθώσεων, προσφέρει στις μάζες την επίσημη εκδοχή για το τι συνέβη την περίοδο 1949-1978. Η Πολιτιστική Επανάσταση παρουσιάζεται σαν «αναγκαίο κακό στον δρόμο για τον θρίαμβο της πατρίδας».

Το φιλμ της χρονιάς, στις αίθουσες από τις 15 Ιουνίου, έχει τίτλο «Η ίδρυση ενός κόμματος». Κόστισε 8 εκατ. ευρώ και παρουσιάζει τα γεγονότα που οδήγησαν την 1η Ιουλίου 1921 στο τέλος της αυτοκρατορίας της δυναστείας Τσινγκ και στη γέννηση του ΚΚΚ. Εχει σπόνσορα την αμερικανική General Μotors και συμμετέχουν 100 ηθοποιοί-σταρ.

Είκοσι υπηρεσίες κρατικής προπαγάνδας έχουν λανσάρει τη λεγόμενη «εκστρατεία των κόκκινων τραγουδιών» που παροτρύνει τους πολίτες να τραγουδούν και να χορεύουν με πατριωτική μουσική υπόκρουση. Στίχοι από τραγούδια όπως «Χωρίς το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν θα υπήρχε Νέα Κίνα» και «Μπες στο κόμμα» («Είσαι ο Φάρος/ Λάμπεις στον ωκεανό πριν από την αυγή/ Είσαι ο Τιμονιέρης») έχουν γίνει μόδα – κυκλοφορούν σε γραπτά μηνύματα στα κινητά και εκτελούνται με ενθουσιασμό σε βραδιές καραόκε.

Η «Λαϊκή Ημερησία» επικαλείται πολλούς νέους που λένε ότι τους αρέσουν πολύ αυτά τα τραγούδια. «Οταν τραγουδάω “κόκκινα” τραγούδια με τους συμμαθητές μου στη χορωδία, η καρδιά μου χτυπάει δυνατά και νιώθω βαθιά συγκίνηση. Τα τραγούδια με κάνουν περίεργο για το τι συνέβη εκείνη την εποχή» λέει ο Μπάο Λαν, 14χρονος μαθητής στην επαρχία Τσετζιάνγκ.

Αυτή η ασυνήθιστη εκστρατεία είναι η τελευταία φάση του «Κινήματος της Κόκκινης Κουλτούρας» που κήρυξε ο πρώην υπουργός Εμπορίου Μπο Ξιλάι, επικεφαλής του κόμματος στην πόλη Τσονγκίνγκ. «Τα “κόκκινα” τραγούδια έγιναν τόσο δημοφιλή επειδή παρουσιάζουν τον δρόμο της ανάπτυξης της Κίνας με τρόπο απλό, ειλικρινή και γλαφυρό» λέει ο πολιτικός, ο οποίος φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον Μάο.

Καθώς πλησιάζει η 1η Ιουλίου, η ημερομηνία της ίδρυσης του ΚΚΚ το 1921 στη Σανγκάη, το φαινόμενο των «κόκκινων» τραγουδιών έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα. Στους σταθμούς του μετρό στο Πεκίνο, στις οθόνες των τηλεοράσεων και σε κλαμπ καραόκε ο κόσμος μοιάζει να τραγουδάει αδιάκοπα, από πατριωτικές προεπαναστατικές μπαλάντες ως κομμουνιστικά εμβατήρια.

Στην πρώτη γραμμή της «κόκκινης αναγέννησης» βρίσκεται η Τσονγκίνγκ, η μεγαλύτερη πόλη στη Νοτιοδυτική Κίνα και προπύργιο του Μπο. Στα πανεπιστήμια όσοι θα λάβουν μέρος στους εορτασμούς για την επέτειο είναι μέλη ή επίδοξα μέλη του κόμματος, που προσβλέπουν σε μια καλή θέση στο Δημόσιο.

Το μπαράζ της προπαγάνδας δείχνει τον έλεγχο που ασκεί το κόμμα στα ΜΜΕ και στην κοινωνία, αλλά και την επιθυμία του να δείξει ότι εξακολουθεί να είναι δημοφιλές 62 χρόνια αφότου κατέλαβε την εξουσία. Τους τελευταίους μήνες οι Αρχές έχουν συλλάβει πλήθος αντιφρονούντων για να αποτρέψουν διαμαρτυρίες τύπου «αραβικής άνοιξης».

Ο Χαν Τσινγκ Μινγκ, στέλεχος σε κατασκευαστική εταιρεία, πήγε οικογενειακώς σε συναυλία «κόκκινου τραγουδιού» που έγινε την περασμένη Κυριακή στο Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου. «Το κόμμα θα συνεχίσει να κυβερνά την Κίνα και θέλω τα παιδιά μου να καταλάβουν την ιστορία του και την επανάστασή μας» λέει ο 40χρονος Χαν.

Στην Τσονγκίνγκ, μια μεγαλούπολη γνωστή για τη βαριά βιομηχανία και τον καπιταλισμό της- κάτι σαν το Σικάγο της Κίνας-, πολλοί θυμούνται με νοσταλγία το σοσιαλιστικό παρελθόν, όταν το εισόδημα ήταν μικρό αλλά εγγυημένο και ο ανταγωνισμός άγνωστη λέξη.

«Τότε κέρδιζα λιγότερα από 100 γιουάν τον μήνα (σ.σ.: περίπου 10 ευρώ) , αλλά δεν ανησυχούσα για τίποτε.Στέγη,περίθαλψη,το σχολείο των παιδιών, τα πάντα ήταν εξασφαλισμένα.Τώρα παίρνω σύνταξη 3.000 γιουάν,αλλά μετράω κάθε δεκάραόλα είναι πανάκριβα και κανένας δεν θα με φροντίσει αν αρρωστήσω» λέει ένας συνταξιούχος.

Με σπόνσορα την αμερικανική General Μotors, κόστος 8 εκατ. ευρώ και την αφιλοκερδή συμμετοχή 100 ηθοποιών-σταρ διαφημίζεται ως «η σημαντικότερη ταινία του κινεζικού σινεμά». Πρόκειται για το φιλμ «Η ίδρυση ενός κόμματος» με θέμα τη γέννηση του ΚΚ Κίνας την 1η Ιουλίου 1921 σε ένα μικρό σπίτι στη Σανγκάη.

Ως επαναστατικό ορόσημο και πατρίδα του Μάο, η πόλη Σάο Σαν στην επαρχία Χουνάν ζει στον πυρετό του «κόκκινου» τουρισμού. Πλήθη συρρέουν στο εστιατόριο Σάο Σαν Ρεν Τζια για να δοκιμάσουν το κοκκινιστό χοιρινό, την αγαπημένη σπεσιαλιτέ του ηγέτη της Μεγάλης Πορείας.

Στην ΤVαστυνομικές σειρές, σαπουνόπερες και θρίλερ κατασκοπείας έχουν αντικατασταθεί από το τέλος Μαΐου με «πατριωτικού περιεχομένου» προγράμματα. Σε συναυλίες ακούγονται επαναστατικά τραγούδια όπως«Είσαι ο Φάρος, / λάμπεις στον ωκεανό πριν από την αυγή, / είσαι ο Τιμονιέρης».

Είκοσι υπηρεσίες κρατικής προπαγάνδας έχουν λανσάρει τη λεγόμενη «εκστρατεία των κόκκινων τραγουδιών», που παροτρύνει τους πολίτες να τραγουδούν και να χορεύουν με πατριωτική μουσική υπόκρουση. Μεγάλη επιτυχία, ιδίως σε βραδιές καραόκε, γνωρίζει το εμβατήριο «Μπες στο κόμμα».

Πολλοί αναλυτές εκτιμούν ότι πίσω από την εκστρατεία για την (επαν)ανακάλυψη του Μάο κρύβεται η φιλοδοξία του πρώην υπουργού Εμπορίου Μπο Ξιλάι να ηγηθεί της Κίνας.



«Ο πρώην υπουργός Εμπορίου και επικεφαλής του ΚΚ στο Τσονγκίνγκ λανσάρισε το νέο κίνημα προσωπολατρίας του Μάο με στόχο να ενισχύσει το επαναστατικό προφίλ του και να δι ευρύνει τη βάση της στήριξής του στις μικρομεσαίες τάξεις. Εποφθαλμιά μια θέση στην επόμενη κυβέρνηση, η οποία θα αναλάβει μετά το συνέδριο του κόμματος το φθινόπωρο του 2012.Στόχος του είναι μία από τις εννέα θέσεις στο Πολιτμπιρό, ίσως επικεφαλής της προπαγάνδας» έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του ο Κέρι Μπράουν, αναλυτής στο think tank Chatham Ηouse του Λονδίνου.

«Ο 61χρονος Μπο φιλοδοξεί να φθάσει στην ηγεσία της Κίνας. Ξέρει ότι αυτό που έχει αλλάξει τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια είναι η σημασία που αποδίδεται στην κοινή γνώμη όσον αφορά την επιλογή των υποψηφίων. Το Πεκίνο δεν μπορεί πλέον να διορίζει ανθρώπους που δεν έχουν λαϊκή υποστήριξη.Θα ακολουθούσε θύελλα διαμαρτυρίας στο Ιnternet» εξηγεί ο δρ Μπράουν.