ΛΟΝΔΙΝΟ Ηπεριβόητη γενιά των μπέιμπι μπούμερ, η πρώτη μεταπολεμική, εξηνταρίζει αλλά- ω του θαύματος- δεν στέργει τα γηρατειά. Γεννήθηκαν από το 1946 ως το 1964 και ως σήμερα κρατούν τα ηνία στην κοινωνική, επιστημονική και καλλιτεχνική ζωή, αφήνοντας σχετικά λίγο χώρο για τους νεότερους.

«Η ζωή ξαναρχίζει στα 60» είναι το σύνθημα για δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους σε Αμερική και Ευρώπη, που είχαν την εξαιρετική τύχη να γεννηθούν την εποχή της οικονομικής άνθησης, αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν εποχή βιομηχανικής «έκρηξης» και ουσιαστικών κοινωνικών αλλαγών ως τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Τότε ήταν που άλλαξε πρόσωπο ο λεγόμενος «δυτικός κόσμος».

Οι πιο παλιοί αυτής της «αειθαλούς» γενιάς- αλλά και τόσο «δεσποτικής» για όσες γενιές την ακολουθούν…- έχουν ήδη διαβεί το κατώφλι των 60 και κανονικά δεν θα έπρεπε να έχουν μάτια παρά μόνο για τη σύνταξη, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Αποποιούμενοι τη γαλήνη των απομάχων, δηλώνουν έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για μια νέα αρχή. Πραγματείες, επιστημονικές μελέτες, άρθρα, βιβλία, εφημερίδες, τηλεοράσεις, εκατέρωθεν του Ατλαντικού παρατηρούν, καταγράφουν και αναλύουν το φαινόμενο αυτών των ανθρώπων που αποδεικνύονται αειθαλείς επαναστάτες. Συνεχίζουν την επανάσταση που τους έκανε να ξεχωρίσουν από τις προηγούμενες γενιές, πρωτοτυπώντας ξανά και ξανά.

Βεβαίως, διαθέτουν και τα κατάλληλα προσόντα, επιστημονικά επιβεβαιωμένα. « Οι μπέιμπι μπούμερ ζουν περισσότερο από τους πατεράδες τους» διαπιστώνει ο γεροντολόγος Κεντ Ντούτσγουολτ, κοινοποιώντας τα ευχάριστα νέα: « Αυτοί που θα γιορτάσουν εφέτος τα 60ά γενέθλιά τους,έχουν μέσο όρο ζωής τα 82,5.Και όσο για τους νεότερους, αυτοί μπορούν να ελπίζουν ότι θα ζήσουν ακόμη περισσότερο.Η αλματώδης πρόοδος της ιατρικής επιστήμης και η διάδοση της υγιεινής διατροφής είναι παράγοντες που επιμηκύνουν τον ανθρώπινο βίο και σε λίγα χρόνια θα θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό να φτάνει κανείς τα 90 ή και τα 100 χρόνια.Οι έννοιες “ωριμότητα” και “γηρατειά” αλλάζουν άρδην».

Την άποψη αυτή φάνηκε να συμμερίζονται απόλυτα και οι παράγοντες ενός ντοκυμαντέρ που μεταδόθηκε από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο Ρbs με τίτλο «Τhe boomers century, 1946-2046», δηλαδή ο αιώνας των παιδιών του baby boom, ένας αιώνας μακρύς, αιώνας ευημερίας, σχετικά ειρηνικός, αν συγκριθεί με τους άγριους πολέμους και τις σκληρές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις που είχαν προηγηθεί. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι έχουν λυθεί τα προβλήματα που δημιουργούν στον πλανήτη ο υπεπληθυσμός, η ακατάσχετη ανάπτυξη, οι κλιματικές αλλαγές που επιφέρει η ρύπανση του περιβάλλοντος και όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Πάντως οι αλλαγές από το 1946 και μετά μπορούν να χαρακτηρισθούν κοσμογονικές. Αλλαξαν οι έννοιες της οικογένειας, του γάμου, του σχολείου, του φύλου, άλλαξαν τα καθιερωμένα στα ήθη, την πολιτική, τον ελεύθερο χρόνο. Και τώρα τι γίνεται; Σε μια έρευνα, η εφημερίδα «Ιnternational Ηerald Τribune» θέτει το ερώτημα: « Πώς θα ορίζουμε πλέον τη ζωή μετά τα 60;». Διακεκριμένοι επιστήμονες έχουν εγκύψει στη μελέτη των σύγχρονων κοινωνικών φαινομένων και καταλήγουν στο αβγό του Κολόμβου: «Αφού υπήρξαν γιοι αλλιώτικοι και γονείς αλλιώτικοι,φυσικό είναι να γίνουν και παππούδες αλλιώτικοι» δήλωσε στην ιταλική «La Repubblica» ο ψυχολόγος Ντανιέλ Κόλεμαν, συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Εmotional Ιntelligence». Προβλέπει ότι θα δημιουργηθούν νέου τύπου οικογενειακοί πυρήνες.

Προσδοκώντας το σωτήριον έτος 2046 και τον επίζηλο τίτλο του κοτσονάτου αιωνόβιου, οι παιδομπούμηδες προχωρούν ακάθεκτοι προς το πεπρωμένο τους. Υπήρξαν εκπληκτικοί σαραντάρηδες, υπέροχοι πενηντάρηδες και συνεχίζουν ως συναρπαστικοί εξηντάρηδες. Η γενιά τους είναι η τελευταία που έδειξε υπακοή στους γονείς και η πρώτη που υπακούει στα παιδιά της. Ποτέ δεν έπαψαν να προκαλούν είτε σαν παιδιά είτε σαν γονείς- και παππούδες πλέον, συνεχίζουν να το γλεντάνε.