Ολα άρχισαν από τα φρούτα. Από τα φρούτα που η αστυνομία κατέσχεσε από τον πάγκο του άνεργου πτυχιούχου Μοχάμεντ Μπουαζίζι σε μια αγορά της Τυνησίας. Η αδικία, άλλη μια αδικία, έμοιαζε αφόρητη. Και γι’ αυτό ο ευκαιριακός πωλητής φρούτων αυτοπυρπολήθηκε.
Η αρχή για τη μετατροπή της απόγνωσης σε οργή είχε γίνει. Με τον ίδιο τρόπο που ο εκείνος έβαλε φωτιά στον εαυτό του, η επανάσταση φούντωσε εξίσου απρόβλεπτα, το ίδιο σαρωτικά.
Η Τυνησία ήταν η αρχή. Ακολούθησαν η Αίγυπτος και η πλατεία Ταχρίρ. Η Λιβύη, ο εμφύλιος και ο θάνατος του Μοαμάρ Καντάφι. Οι διαμαρτυρίες σε Μπαχρέιν, Συρία, Υεμένη. Οι άνθρωποι που βγήκαν στον δρόμο σε Αλγερία, Ιρακ, Ιορδανία, Κουβέιτ, Μαρόκο και Ομάν. Οι μικρότερες διαμαρτυρίες στον Λίβανο, στη Σαουδική Αραβία, στο Σουδάν. Η «Αραβική Ανοιξη», όπως ονομάστηκε από τα έκθαμβα media που είδαν την οργή, την κινητή τηλεφωνία και τα social media να αλλάζουν έναν κόσμο που βρισκόταν σε αδιέξοδο.
