Κίκα Γεωργίου, 32 ετών
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κύπρο. Στα 18 μου πήγα στο Σικάγο, όπου σπούδασα μουσική και ειδικεύτηκα στο τραγούδι τζαζ. Αλλά δεν ακολούθησα επαγγελματική καριέρα στο τραγούδι. Εχω βρει δικούς μου δρόμους για να τραγουδώ, οργανώνω τα δικά μου live. Πέρυσι παρουσίασα τις “Ασυνόδευτες κυρίες”, έναν αχταρμά από τζαζ, παραδοσιακά κυπριακά και Τομ Γουέιτς, που λατρεύω. Θα τραγουδήσω σε παρέα, αλλά δεν είμαι το τζουκμπόξ που πιάνει την κιθάρα και τραγουδά μέχρι το πρωί.
Βρίσκομαι σε πρόβες με τον Νίκο Μαστοράκη για την “Αγία Ιωάννα των σφαγείων”, που από τις 5 Δεκεμβρίου ανεβαίνει στο θέατρο Ακροπόλ. Συμμετέχω για πρώτη φορά σε μια κινηματογραφική ταινία, την “Πόλη των παιδιών” του Γιώργου Γκικαπέππα, που προβλήθηκε πρόσφατα στις αίθουσες. Υποδύομαι μια Ιρακινή, ο ρόλος μου βασίζεται σε αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα στο Παγκράτι το 2009. Σε αντίθεση με το θέατρο, όπου ο λόγος είναι δυνατός και η κίνηση ξεκάθαρη για να σε καταλάβει και ο τελευταίος θεατής, στο σινεμά δεν πρέπει να “παίζεις” ή τουλάχιστον να το δείχνεις. Ακολουθείς κυρίως το ένστικτό σου και πρόκειται για μια βαθιά διαδικασία.
Τον τελευταίο χρόνο δουλεύω και στη Λευκωσία, σε κυπριακά σίριαλ, και πρέπει να πηγαινοέρχομαι κάθε βδομάδα. Τουλάχιστον βλέπω τους δικούς μου που κατοικούν στη Λάρνακα. Αλλά έχω, πλέον, ενταχθεί στην Αθήνα. Ζω και εργάζομαι εδώ μια δεκαετία. Μια πλήρη ζωή: έχω βαφτιστήρι, κουμπάρους και φίλους που μου δίνουν μεγάλη ευτυχία».
Θάνος Τοκάκης, 33 ετών
«Το 2011 κέρδισα το βραβείο Χορν για την ερμηνεία μου στη “Δωδέκατη νύχτα” του Σαίξπηρ. Θυμάμαι μια όμορφη βραδιά. Ξαφνικά βρίσκεσαι στο επίκεντρο, σε καλούν στο τηλέφωνο για συγχαρητήρια, αλλά έπειτα από λίγο τα πράγματα μπορεί ξαφνικά να νεκρώσουν.
Οι ηθοποιοί συχνά γκρινιάζουμε με το παραμικρό. Το μεγάλο μας πρόβλημα συνοψίζεται στο ότι θεωρούμε ότι εκτελούμε κάτι απίστευτα σημαντικό. Δεν πειράζει να το βλέπεις και έτσι, αλλά δεν είμαστε και γιατροί. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζομαι για τρεις παραστάσεις. Στο Μέγαρο Μουσικής θα ανεβεί η μουσικοθεατρική παράσταση “Το νησί των θησαυρών”. Στο θέατρο Θησείον με τον Θωμά Μοσχόπουλο και τη νεοσύστατη ομάδα Επτάρχεια, ετοιμάζουμε το “Mistero Buffo” του Ντάριο Φο. Τέλος, στο “104” στο Γκάζι, θα επαναληφθεί η παράσταση “Hannele”, την οποία σκηνοθέτησα πέρυσι.
Κάθε φορά που προσεγγίζω έναν νέο ρόλο προσπαθώ να προχωρώ ένα βήμα μπροστά στα τυφλά. Κάτι τέτοιο σε οδηγεί υποκριτικά σε ανεξερεύνητα εδάφη. Αυτό το ρίσκο παίρνω. Σίγουρα, όπως όλοι, διαθέτω μια υποκριτική κάβα. Εχω πλάσει τρεις-τέσσερις προσωπικότητες που τις γνωρίζω και τις χρησιμοποιώ. Αν, ωστόσο, δεν εξελιχθείς πέρα από αυτές, καταλήγεις στη μανιέρα. Πέρυσι ζήτησα από συνεργάτες και ηθοποιούς να δουλέψουν αμισθί για την παράσταση που σκηνοθετούσα. Στο τέλος θα μοιραζόμασταν τα έσοδα από τα εισιτήρια. Πλέον, δεν πληθαίνουν οι παραγωγοί που χρηματοδοτούν παραστάσεις. Πρέπει να προσαρμοστούμε και να βρούμε μια φόρμουλα για να συνεχίσουμε στο θέατρο και να ζήσουμε. Δηλαδή, δεν θα υπάρχει πια το θέατρο;».
Δημήτρης Λάλος, 33 ετών
«Είμαι ιδρυτικό μέλος του θεάτρου Επί Κολωνώ. Το έχω “χτίσει”. Ενάμιση χρόνο δούλευα ως εργάτης προτού ανοίξει: μπετά, σκαψίματα, ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις. Πρόκειται για ένα κτίριο του 1912, ένα πρώην δημοτικό σχολείο. Το πήραμε και το διαμορφώσαμε σε θέατρο το 2000.
Μόλις ανεβάσαμε το “Κίεβο” του Σέρχιο Μπλάνκο, ένα υπαρξιακό δράμα με πολιτικές προεκτάσεις. Δεν πιστεύουμε ότι αυτή την περίοδο ο κόσμος θέλει να γελάσει. Περισσότερο έχει την ανάγκη να προβληματιστεί. Να εμβαθύνει. Να καταλάβει.
Αν έχεις σιδερώσει το πουκάμισο του ηθοποιού που πρόκειται να παίξει, του έχεις φτιάξει το σκηνικό, όταν κάποια στιγμή έρθει η σειρά σου να παίξεις θα έχεις μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για το γεγονός του θεάτρου. Εχω δουλέψει στο ταμείο, στο μπαρ, στα φώτα, έχω κολλήσει αμέτρητες αφίσες. Οταν παίζω, γνωρίζω πόσοι άνθρωποι γύρω μου δουλεύουν. Ολα αυτά προϋποθέτουν ενέργεια, δυναμικό. Γίνεσαι οργανικό μέρος της ομάδας. Δεν παίζεις μόνο για τον εαυτό του. Εχεις μεγάλη ευθύνη.
Μπορείς να βιοπορίζεσαι μόνο από το θέατρο αν είσαι λιτοδίαιτος. Αν θέλεις λούσα και αυτοκίνητα, μάλλον όχι. Ολα αυτά τα χρόνια δεν γνωρίζω τι σημαίνει αργία. Εχει σημασία ο καθημερινός αγώνας. Πέρυσι πήρα το βραβείο Χορν, όχι επειδή καθόμουν. Στο μέλλον ονειρεύομαι να συνεχίσω να ασχολούμαι με το ίδιο πράγμα χωρίς εκπτώσεις και να δημιουργήσω μια δυνατή και μεγάλη οικογένεια».
Μαρία Γεωργιάδου, 32 ετών
«Στον “Βυσσινόκηπο” του Τσέχωφ, που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, έχω τον ρόλο της υπηρέτριας, της Ντουνιάσα. Πρωταγωνιστώ, επίσης, στη νέα ταινία της Κωνσταντίνας Βούλγαρη “Συγχαρητήρια στους αισιόδοξους”, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αφηγείται τέσσερα στιγμιότυπα από τη ζωή μιας κοπέλας 30 ετών η οποία μένει στα Εξάρχεια. Είναι η πρώτη μου εμφάνιση στο σινεμά.
Αλλος κόσμος το σινεμά από το θέατρο. Στο σινεμά σού ζητείται να πας στις επτά το πρωί στο γύρισμα και να είσαι προετοιμασμένος, όταν σου ζητηθεί, να βάλεις τα κλάματα στα πρώτα πέντε λεπτά. Κάθε ημέρα είχαμε δεκάωρα γυρίσματα, πολύ έντονα. Επέστρεφα σπίτι και αισθανόμουν ότι ήμουν ακόμη στον ρόλο. Αυτό δεν συμβαίνει στο θέατρο, που χτίζεται σταδιακά και μπορείς να κρατήσεις απόσταση.
Μια ταινία συνεχίζεται και αφού ολοκληρωθούν τα γυρίσματα: με το μοντάζ κτλ. Και εσύ ως ηθοποιός πρέπει να το δεχτείς αυτό. Δεν το ελέγχεις. Από την άλλη, μου αρέσει που μια παράσταση όταν κατεβαίνει δεν αφήνει απτό τεκμήριο. Ωστόσο, κάποιες παραστάσεις έχουν γίνει μύθος.
Την ώρα της έκθεσης προσπαθείς να διαχωρίσεις δύο πράγματα: δεν εκθέτω τον εαυτό μου, αλλά τη δουλειά μου. Με άλλα λόγια, δεν βλέπω το επάγγελμά μου τόσο ως έκθεση, αλλά ως παρουσίαση. Αλλιώς κινδυνεύει να έχει μια ναρκισσιστική χροιά: “Βγήκα, θαυμάστε με”. Ολοι, όμως, θέλουμε να ακούμε καλά λόγια για τη δουλειά μας».
Δημήτρης Μακαλιάς, 30 ετών
«Μια στιγμή που άλλαξε τελείως το προσωπικό μου σύμπαν ήταν ο χαμός του αδελφού μου πριν από τρία χρόνια. Με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια, προσωπικά και καλλιτεχνικά. Αρχισα να βλέπω διαφορετικά τη ζωή και το θέατρο. Πιο συναισθηματικά και πιο χαλαρά. Το να ξεπερνώ τα όρια δεν συνιστά πλέον ρίσκο, αλλά προσωπική επιλογή.
Τα Δευτερότριτα, με τον Κώστα Γάκη, παρουσιάζουμε την “Κατσαρίδα” στο θέατρο Αθηνών. Στο “104” ανεβαίνουν για τρίτη χρονιά οι “Χοντροί άντρες με φούστες” του Νίκι Σίλβερ σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρχαδάκη. Στο Mega, εμφανίζομαι στην εκπομπή “Κάψε το σενάριο”, που στηρίζεται στον αυτοσχεδιασμό.
Ποτέ δεν απέκτησα συγκεκριμένη μέθοδο προσέγγισης ρόλων – ούτε στη Δραματική Σχολή. Ανάλογα με τον χαρακτήρα που υποδύομαι βρίσκω και τους αντίστοιχους τρόπους προσέγγισης. Ανακαλώ, ας πούμε, δικές μου μνήμες. Στην “Κατσαρίδα”, όπου υποδύομαι, μεταξύ άλλων, το ποντίκι, χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, αφού δεν μπορώ να ανασύρω εμπειρικά στοιχεία. Βρίσκω πάτημα σε κωμικά ευρήματα. Στο “Κάψε το σενάριο” λειτουργώ περισσότερο ενστικτωδώς και λιγότερο εγκεφαλικά. Εκεί δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας. Τώρα οι ίδιοι οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν την παραγωγή, όπως κάνω με τον Γάκη στην “Κατσαρίδα”. Προσπαθούμε από τα κέρδη της παράστασης να βγάλουμε τα έξοδα και να μας μείνει και κάτι. Προσπαθούμε τουλάχιστον να μην μπούμε μέσα. Η περίοδος κρίσης και αναταραχής προκαλεί την τέχνη, την έμπνευση, την ανάγκη για νέο λόγο και προτάσεις».
Βασιλική Τρουφάκου, 26 ετών
«Αυτή τη στιγμή μόλις επέστρεψα από τη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχαμε στα Δημήτρια με το έργο “Με χτύπησε στις 2.45”, που είχαμε παρουσιάσει το καλοκαίρι σε φεστιβάλ στη Στοκχόλμη. Σκηνοθετούσε η Ελένη Ευθυμίου, εγώ ήμουν η περφόρμερ. Διαπραγματευόταν την κακοποίηση των γυναικών. Στις 27 Νοεμβρίου συμμετέχω στην “Καύση”, στο θέατρο Olvio. Είναι το πρώτο θεατρικό του Στράτου Τζίτζη. Η πιο αγαπημένη μου δουλειά ως τώρα ήταν η “Παρέλαση” με τον Ενκε Φεζολάρι και τον Μάνο Καρατζογιάννη. Αποτελούσε ένα προσωπικό έργο μέσα από το οποίο έγινα γνωστή.
Εχει χρειαστεί να διεκδικήσω πράγματα. Να πάω ξανά και ξανά σε μια ακρόαση. Εχει τύχει σκηνοθέτης να θέλει να με δει ακόμη και πέντε φορές. Πρόκειται για μια αναμέτρηση με την ιδιοσυγκρασία σου. Τόσες φορές να ντυθώ, να προετοιμαστώ, να διαβάσω τον ρόλο. Ωστόσο, πρέπει να διεκδικείς δουλειές. Θέλει υπομονή, ευελιξία.
Ο προγραμματισμός και η σκέψη για τη δουλειά μου απασχολεί ένα μεγάλο κομμάτι της ημέρας μου. Επειτα, ολοκληρώνω τις σπουδές μου ως πολιτικός μηχανικός στο Πολυτεχνείο, τον Φεβρουάριο. Κάνω μαθήματα ρωσικών, μια φοβερή εμπειρία. Μου αρέσει να βγαίνω με τις παρέες μου και όσο γίνεται να ταξιδεύω. Μπορείς να βρεις χρόνο για να τα κάνεις όλα αυτά και ταυτόχρονα να ζεις ανθρώπινα. Διαβάζω ποίηση, ακούω μουσική, πάω σινεμά. Η άγνοια κινδύνου με έχει βοηθήσει πολύ στη ζωή μου. Και άλλες φορές με έχει βλάψει».
Μαρία Κίτσου, 32 ετών
«Βρίσκομαι στις πρόβες για τα “Κόκκινα φανάρια” του Κωνσταντίνου Ρήγου, που θα ανεβεί στο Εθνικό στις 17 Ιανουαρίου. Εχω τον ρόλο της Ελένης, μιας ρουμάνας ιερόδουλης, που ενσάρκωνε και η Τζένη Καρέζη στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Γαλανού. Επιπλέον, για πρώτη φορά, έχω αναλάβει το πόστο του βοηθού σκηνοθέτη στην παράσταση “Drama Perpetua” του Γιώργου Φριντζήλα, που παίζεται από τον Νοέμβριο στον πολυχώρο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων στην Κυψέλη.
Προσεγγίζω τους ρόλους με το ένστικτο, αλλά και πολλή έρευνα. Αυτή τη στιγμή διαβάζω βιβλία και βλέπω ταινίες για τον πληρωμένο έρωτα. Επιθυμώ να επισκεφτώ κάποιο πορνείο.
Περισσότερο άγχος έχω όταν εκθέτω τον εαυτό μου ως Μαρία, παρά όταν υποδύομαι έναν ρόλο ως ηθοποιός. Στη σκηνή νιώθω πολύ προστατευμένη και μπορώ να αφεθώ.
Ημουν τυχερή που βρήκα τον δρόμο μου αμέσως μετά τη σχολή. Πήγα σε οντισιόν του Λιβαθινού και με επέλεξε. Επειτα το ένα έφερνε το άλλο. Ευτυχώς, γιατί διαφορετικά είμαι αρκετά δειλή για να κυνηγώ δουλειές.
Καθοριστικό ρόλο για μένα αποτέλεσε η Μαρία Πολυδούρη στην τηλεοπτική σειρά “Καρυωτάκης”. Με σημάδεψε κατά κάποιον τρόπο. Υποδυόμουν έναν πραγματικό άνθρωπο και ήθελα να τον υπερασπιστώ. Πέρασαν μήνες για να τον ξεπεράσω. Στην τηλεόραση πρέπει να εργάζεσαι σαν ρομπότ, αλλά να μη φαίνεται. Η ζωντάνια και η αμεσότητα του θεάτρου δεν αντικαθίστανται με τίποτα. Χρειάζεσαι ενίοτε ένα χειροκρότημα, μια πιο απτή αναγνώριση».
Δημήτρης Πασσάς, 26 ετών
«Κάθε ηθοποιός έχει τη δική του ιστορία. Στο σχολείο μού άρεσαν τα Μαθηματικά, τα αντιλαμβανόμουν ως τέχνη. Θεωρούσα συγγενικό και το θέατρο. Ετσι, μόλις έκλεισα τα 18, πέρασα ταυτοχρόνως στη Δραματική Σχολή του Εθνικού και στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς στο Πολυτεχνείο. Ακολούθησα το θέατρο χωρίς δεύτερη σκέψη.
Συμμετέχω για δεύτερη χρονιά σε παιδική παράσταση. Διατηρώ τον κεντρικό ρόλο στον “Μεγάλο περίπατο του Πέτρου” του Εθνικού Θεάτρου, που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της Αλκης Ζέη. Το παιδικό θέατρο παραμένει δύσκολο και αυστηρό είδος. Οταν βαριέται ένα παιδί, το δείχνει, όπως και όταν ευχαριστιέται. Πρόκειται για το πιο αγνό κοινό.
Στον “Βυσσινόκηπο” του Τσέχωφ, που σκηνοθετεί ο Παντελής Δεντάκης στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, υποδύομαι τον Επιχόντωφ, έναν άνθρωπο μονίμως γκαφατζή. Τον αποκαλώ “ανεπιτυχόντωφ”. Τον φτύνουν και νομίζει ότι βρέχει. Αστείος και συνάμα τραγικός ρόλος.
Στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση είχα την τύχη να μοιράζομαι το καμαρίνι με τον Γιώργο Μοσχίδη. Μου έλεγε: “Δημητράκη, τι σου προκαλεί μια άδεια σκηνή; Η σωστή απάντηση είναι φόβο. Συμφωνώ απολύτως. Σε αυτή τη φάση της καριέρας μου θεωρώ σημαντικό να διατηρήσω τη φρεσκάδα μου και να αποκτήσω πείρα. Στα 26 μου τι εμπειρία να έχω; Οταν η δουλειά φέρνει ευτυχία, έχει κανείς μια πιθανότητα παραπάνω να γίνει καλύτερος άνθρωπος».
Χριστίνα Μαξούρη, 31 ετών
«Εχουν αρχίσει οι πρόβες για το “Ζ”, από το γνωστό μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού, που ανεβαίνει στο Εθνικό από τις 20 Δεκεμβρίου. Διασκευάζει και σκηνοθετεί η Εφη Θεοδώρου. Στο τέλος Νοεμβρίου αρχίζουν οι πρόβες της “Γκόλφως”, που θα σκηνοθετήσει ο Καραθάνος στο Εθνικό. Δεν ξέρω για ποιον λόγο με επιλέγουν. Νομίζω γιατί είμαι συνεπής σε ό,τι μού έχει ζητηθεί ως τώρα.
Κάθε Δευτέρα του Νοεμβρίου ερμηνεύω τραγούδια της Στέλλας Χασκήλ, της Μαρίκας Νίνου και της Σωτηρίας Μπέλλου στο Χαμάμ, στα Πετράλωνα. Θεωρώ τα ρεμπέτικα πολύ καθαρή μουσική, αθώα και άμεση. Οι ρεμπέτες έπαιζαν απενοχοποιημένα. Το τραγούδι προέκυπτε από τη ζωή τους. Ετσι ζούσαν, έτσι έγραφαν, έτσι τραγουδούσαν, δεν προσπαθούσαν να περάσουν κάποιο μήνυμα.
Το θέατρο και το τραγούδι απαιτούν εξίσου πίστη και αφοσίωση. Και παρουσία στο παρόν. Αν δεν δίνεσαι, δεν έχει νόημα. Η διαφορά τους βρίσκεται στην αμεσότητα: Οταν τραγουδώ λαμβάνω απευθείας αντιδράσεις από το κοινό – ψυχρό ή θερμό. Ο θεατής τραγουδάει ή συζητάει και τρώει. Αδιαφορεί, όπως στο παιδικό θέατρο, που τα παιδιά εκφράζονται χωρίς ενδοιασμό. Στο θέατρο αργείς να καταλάβεις τι συμβαίνει.
Από τις δουλειές μου ξεχωρίζω τις “Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες”, που ανέβηκε πριν από τρία χρόνια. Μια σειρά από δημοτικά τραγούδια παντρεμένα με την ποίηση του Λειβαδίτη. Με αυτή την παράσταση προτάθηκα για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη. Δεν το κέρδισα, αλλά ένιωσα ότι υπάρχει και η άλλη όχθη που σε παρατηρεί, δεν ευχαριστιέμαι μόνο εγώ. Κάτι αισθάνονται και οι άλλοι που με βλέπουν».
Σταύρος Σβήγκος, 27 ετών
«Πρόσφατα σκηνοθέτησα την παράσταση “Puzzle”, που ανέβηκε για μία ημέρα τον Οκτώβριο στο Μέγαρο Μουσικής. Βασίστηκα στο “Ηλεκτρικό πρόβατο” του Φίλιπ Ντικ, όπου ο συγγραφέας αναρωτιέται αν είμαστε στα αλήθεια άνθρωποι ή απλώς μηχανές αντανακλαστικών. Αυτό το ερώτημα βλέπω συνεχώς μπροστά μου. Η παράσταση δεν προσφέρει έτοιμες απαντήσεις, απλώς θέτει στο κοινό την ερώτηση με χορευτές, ηθοποιούς, χρήση βίντεο και μουσικής. Εφέτος, θα συνεργαστώ με τον Θωμά Μοσχόπουλο στο “Νησί των θησαυρών”, πάλι στο Μέγαρο Μουσικής. Παίζω το τρομπόνι, ένα από τα όργανα που διδάχτηκα στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης.
Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων ονομάζεται η ομάδα που έχω ιδρύσει με την Ξένια Θεμελή και τον Χρήστο Θεοδωρίδη. Η Ορχήστρα ασχολείται με επίκαιρα κοινωνικοπολιτικά θέματα και παραστάσεις που αφορούν την ατομική εξέλιξη του ανθρώπου.
Εχει τύχει να απορρίψω παράσταση και να δουλέψω σε μπαρ. Το να δουλεύεις σε μπαρ ή café αποτελεί προέκταση της δουλειάς του ηθοποιού. Εχω συμμετάσχει σε παραστάσεις που δεν μου άρεσαν, αλλά ο θεατής που έχει πληρώσει για να σε δει δεν επιτρέπεται να διακρίνει τη δυσαρέσκειά σου. Η σύγχρονη κοινωνία δεν σου επιτρέπει τη σύνδεση με τους άλλους. Στο θέατρο, όμως, συνδέομαι με το κοινό, παρατηρώ τις αντιδράσεις του. Ισως αυτό με κρατάει ζωντανό και μακριά από την κατάθλιψη, εξαιτίας των όσων βιώνουμε σήμερα. Υπαρκτός σουρεαλισμός, όπως σημειώνει ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης Τζίμης Πανούσης».
Ανδρέας Κωνσταντίνου, 30 ετών
«Εχω παίξει αρκετά στο σινεμά. Μεταξύ άλλων, σε τρεις ταινίες του Περάκη και στον “Παράδεισο” του Παναγιώτη Φαφούτη. Ακολουθεί η νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη “Μικρά Αγγλία”, που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Ιωάννας Καρυστιάνη. Τα γυρίσματα αρχίζουν τον Φεβρουάριο στην Ανδρο. Συμμετέχω, ωστόσο, και στην παράσταση “Ο Ορφέας στον Αδη”, που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο.
Στην τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, την οποία ως γνωστόν δεν ολοκλήρωσε, υποδυόμουν έναν από τους βασικούς ρόλους. Δεν ήμουν παρών στο μοιραίο ατύχημα. Μου πήρε καιρό να ξεπεράσω όχι μόνο το ότι χάθηκε ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, αλλά και η ευκαιρία να δουλέψω στον κινηματογράφο που δημιουργούσε.
Θυμάμαι μια μαγική εικόνα από τα γυρίσματα: ένα μεγάλο πλάνο σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο στη Δραπετσώνα. Γύρω στα 150 άτομα, μια πομπή, νεκρώσιμη ακολουθία. Ενα συνεργείο από την Ιταλία θα δημιουργούσε τεχνητή βροχή. Ηταν βράδυ και δύο μεγάλα αερόστατα φώτιζαν το σκηνικό. Πλησίαζα με τη μηχανή τον χώρο του γυρίσματος και δεν πίστευα αυτό που έβλεπα.
Μετά την ταινία του Παντελή Βούλγαρη θα φύγω για το Λονδίνο. Θα βρω την αγαπημένη μου, που μένει εκεί, και θα αναζητήσω την τύχη μου. Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη και έχω ζήσει τέσσερα χρόνια στην Κρήτη και επτά στην Αθήνα. Τα σπίτια όπου έμενα δεν τα φρόντιζα σαν δικά μου, διότι ήξερα ότι κάποια στιγμή θα φύγω. Είχα γεμάτη δεκαετία. Ξαφνικά θα αλλάξουν όλα, πράγμα που με τρομάζει, αλλά και με κινητοποιεί».
Αμαλία Νίνου, 22 ετών
«Πέρυσι εμφανίστηκα για πρώτη φορά στη σκηνή, στον “Γυάλινο κόσμο”, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά εφέτος στο θέατρο Δημήτρης Χορν, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Υποδύομαι ένα ευαίσθητο, εύθραυστο κορίτσι που δυσκολεύεται να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Νιώθω τυχερή. Πήγα σε ανοιχτή ακρόαση και πήρα τον ρόλο. Είχα μόλις αποφοιτήσει από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Μπήκα κατευθείαν στα βαθιά.
Από τη σχολή διατηρώ τις καλύτερες εντυπώσεις. Ολοι διδαχτήκαμε την ομαδικότητα. Δεν στέκεσαι μόνος στη σκηνή χωρίς συμπαίκτες. Μάθαμε να διεκδικούμε. Είμαι μέλος της ομάδας αποφοίτων του Ωδείου. Εχουμε ανεβάσει την παράσταση “Σσς… κάποιος έρχεται” στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Θεωρώ την έκθεση ένα ωραίο παιχνίδι. Ο,τι εργασία, όμως, και αν έχεις εκτίθεσαι. Ακόμη δεν έχω συνηθίσει τα φώτα. Τρέμω ολόκληρη. Το κοινό εκπέμπει ενέργεια: ξεφυσά, δυσανασχετεί, γελά, αντιδρά στην παράσταση. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική. Ο ηθοποιός δεν χάνεται στον ρόλο του, αφουγκράζεται τον θεατή, ακούει τα πάντα. Αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη απέναντί του.
Πήρα καλές κριτικές μέχρι τώρα. Πέρασα μεγάλη αγωνία. Εννοείται ότι πληγώθηκα όταν άκουσα κάτι άσχημο και πείσμωσα. Αλλά καταντά πολύ ματαιόδοξο και αφελές να θεωρείς ότι θα αρέσεις σε όλους. Ως κάποια ηλικία νομίζεις ότι όλοι σε συμπαθούν, μετά συνειδητοποιείς ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής, το θέατρο αντιστοιχεί σε αυτό που φανταζόμουν».
