Κάπου εδώ αρχίζουν να δημοσιεύονται οι λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε. Το Time το ξεκινάει με την λίστα για τα πάντα (δείτε την εδώ) που καταλήγει στο πρόσωπο της χρονιάς. Για ταινίες από αυτούς που αξίζουν τον κόπο έχουν βγάλει το New York και το Rolling Stone. Ηθελα να φτιάξω ένα τοπ 10, γιατί είναι το κλασικό νούμερο για αυτού του είδους τις λίστες, που δεν έχουν καμία άλλη σημασία από το να προκαλούν κουβέντες στις παρέες. Σταμάτησα στις 7. Ελπίζω να τις συμπληρώσω με τις ταινίες των γιορτών.
7. Melancholia
Οποιαδήποτε ταινία είναι τόσο όμορφη αξίζει να βρίσκεται στις λίστες των καλύτερων. Δεν πιστεύω ότι είναι η καλύτερη ταινία του Φον Τρίερ (δεν το πιστεύει και κανείς), αλλά είναι σίγουρα καλύτερη από την προηγούμενη (τον Αντίχριστο). Αν κάποιος μπορεί πάντως να μεταφέρει σε εικόνες τα μεγάλα, τα σοβαρά και τα άλυτα που σκέφτονται όλοι οι άνθρωποι τα τελευταία 60 χρόνια αυτός είναι ο Τρίερ και αυτό κάνει και εδώ με περισσότερη διακριτικότητα και απόσταση από ό,τι συνήθως. Επίσης η Κίρστεν Ντανστ είναι πολύ όμορφη.
6. The Beaver
Όταν βγήκε αυτή η ταινία η ζωή του Μελ Γκίμπσον πρέπει να έμοιαζε με αυτή του ήρωα και η Τζόντι Φόστερ που το σκηνοθέτησε δεν πιστεύω ότι δεν το ήξερε. Ο Γκίμπσον είναι εξαιρετικός, και ο ρυθμός και η ατμόσφαιρα δεν είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα φιλμ για την κατάθλιψη που φτιάχνεται στο Λος Αντζελες, πράγμα που συμβαίνει λόγω όλων αυτών τωνπρωτότυπων μικρών ιδεών του σεναρίου.
5. Another Earth
Αυτές οι τρεις ταινίες έχουν περίπου τα ίδια θέματα και είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον το πώς το πραγματεύονται. Αυτή όπως και το Melancholia μιλάει για την εμφάνιση ενός άλλου πλανήτη στον ουρανό της γης και αυτό το γεγονός εκκινεί την δράση. Και στις δύο οι άνθρωποι στην αρχή χαίρονται περισσότερο από ότι φοβούνται. Μετά αρχίζει η καταστροφή. Σε αυτή την ταινία η δεύτερη γη δίνει δεύτερη ευκαιρία κι αυτό είναι μια ιδέα που μου είναι πάντα ελκυστική.
4. Crazy, stupid, love
Μου αρέσουν οι ρομαντικές κομεντί και όταν κάποιος κάθε 1-2 χρόνια βρίσκει τρόπο να τις ανανεώνει για να μην είναι κάθε φορά η ίδια φόρμουλα, τότε γιατί να μην του το αναγνωρίσουμε. Κι αν είναι και δύο όπως σε αυτή την περίπτωση, (Glenn Ficarra και John Requa), τότε ακόμα καλύτερα.
3. Drive
Αυτή εδώ λογικά όλος ο κόσμος θα την βάλει στο νούμερο ένα. Ο Nicolas Winding Refn έχει πάρει ένα τετριμμένο στόρι και το έχει κάνει μια καταπληκτική ταινία, πράγμα που κανονικά δεν γίνεται. Κινηματογραφικά είναι τέλεια, αλλά δεν μπορείς να κάνεις πως δεν βλέπεις ότι σενάριο δεν υπάρχει.
2. Super 8
Homage στον Spielberg, teen movie, πες το όπως θες αυτή είναι μια έξυπνη, όμορφη, συγκινητική, αστεία, καλοφτιαγμένη ταινία που θα θέλεις να βλέπεις ξανά και ξανά στο μέλλον, και κάθε φορά θα όταν τελειώνει θα αισθάνεσαι καλά. Είναι ο ορισμός του καλού αμερικάνικου, εμπορικού (λαϊκού όπως θες πες το) σινεμά και ο ένας από τους δύο λόγους που ο κόσμος πηγαίνει στις ταινίες. Ο άλλος, και πιο σημαντικός, είναι ταινίες όπως η επόμενη.
1. The Tree of life
Μπορείς να πάρεις ένα οποιοδήποτε καρέ από αυτή την ταινία, να το κρεμάσεις στον τοίχο σου, και κάθε φορά που το βλέπεις να σκέφτεσαι ότι η τέχνη που σου γεμίζει το συναίσθημα είναι η απάντηση, η αλήθεια ή ό,τι ο καθένας ψάχνει να βρει μπροστά σε μια μεγάλη οθόνη.
ΥΓ
Περιμένω το War Horse, το Girl with the dragon tattoo, το Tinker Tailor Soldier Spy και το Hugo. Δεν έχω ξεχάσει να βάλω το Midnight in Paris, το Rise of the Planet of the Apes και το The King’s Speech. #pestenamefate
ΥΓ 2
Το Senna είναι το καλύτερο ντοκιμαντέρ των τελευταίων 5 χρόνων και είναι όλο φτιαγμένο από τηλεοπτικό footage, επίτευγμα που είναι πέρα από το ανθρώπινο.
