Για την εικόνα που εμφανίζει η κοινωνία{{{ moto }}}

Δυστυχώς, δεν είμαστε καλά με αυτά που βλέπουμε κάθε μέρα. Αναφέρομαι στο ότι από την αρχή που ξεκίνησε αυτή η ιστορία του μνημονίου δεν υπήρξε αυτό που όλοι λένε, κοινωνική συναίνεση. Δηλαδή να πιστέψει -κι αυτός που έχει τα πολλά κι αυτός που έχει τα λίγα -ότι πρέπει να συνεισφέρει, ούτως ώστε να πάμε, όσο γίνεται πιο γρήγορα, σ’ αυτό που λένε όλοι ανάπτυξη.

Έτσι φτάσαμε στο δεύτερο μνημόνιο το οποίο ψηφίσαμε, όσοι βουλευτές ψηφίσαμε, με την ελπίδα ότι δεν θα πεθάνουμε εδώ και τώρα. Και με την ελπίδα ότι θα γίνουν πέντε πράγματα, για να μπορεί να προχωρήσει η όλη ιστορία αυτή θετικά και να ξεφύγουμε από τη χρεοκοπία.{{{ audio1 }}}

Κατεβάστε το ηχητικό εδώ

Δυστυχώς, δεν βλέπω να γίνεται τίποτα από όλα αυτά, μέχρι αυτή τη στιγμή. Και, βεβαίως, η ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει αυτόματα. Δεν μπορεί να απεργεί η μισή Ελλάδα, να βλέπουμε αυτή τη διάλυση παντού, οι μαθητές να υβρίζουν και να ασχημονούν προς οποιαδήποτε αρχή. Γιατί δεν ξέρω και προς ποίων ασχημονούν. Αυτά είναι ανησυχητικά πράγματα. Η κοινωνία βρίσκεται σ ένα αναβρασμό ο οποίος αναβρασμός, δυστυχώς, δεν αφήνει ελπίδες για να γίνει αυτό που πρέπει να γίνει. Η ανάπτυξη και να δουλέψουμε περισσότερο όλοι, να γίνει ίση κατανομή των βαρών.