Πρόσφατα έρευνα της βρετανικής εφημερίδας «Τhe Guardian» ανέφερε ότι τουλάχιστον 86 άτομα έχασαν τη ζωή τους ενώ έκαναν βελονισμό τα τελευταία 45 χρόνια. Το αποτέλεσμα έγινε δεκτό με έκπληξη παγκοσμίως, για μια αποδεκτή πλέον και από τα πιο έγκυρα πανεπιστήμια της Ευρώπης και Αμερικής μέθοδο θεραπείας. Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας Βελονισμού κ. Χρήστος Μαρκόπουλος είναι κατηγορηματικός: «Παρενέργειες στον βελονισμό δεν υπάρχουν. Αν έχει υπάρξει οποιοδήποτε αρνητικό σύμπτωμα δεν είναι παρενέργεια αλλά κακή εφαρμογή του. Η χειρουργική σώζει ζωές,αλλά εμπιστεύεστε έναν μη χειρουργό για να χειρουργηθείτε;Ο βελονισμός είναι Ιατρική με γιώτα κεφαλαίο, αλλά πρέπει να εφαρμόζεται από εξειδικευμένους γιατρούς. Αυτή η διευκρίνιση ίσως βοηθήσει πολλούς να αποφύγουν τη θεραπεία με βελονισμό από άτομα διαφόρων επαγγελμάτων που δηλώνουν… και βελονιστές».
Ο κ. Μαρκόπουλος γίνεται πιο σαφής: «Για παράδειγμα, αν ένας ασθενής με πέτρα στη χολή ζητήσει βοήθεια από έναν γιατρό που εφαρμόζει βελονισμό, ο γιατρός θα τον παραπέμψει σε χειρουργό.Αν δεν είναι γιατρός,ίσως προσπαθήσει να αντιμετωπίσει το περιστατικό με βελονισμό και ο ασθενής θα βαρύνει και ενδεχομένως θα κινδυνεύσει. Γι΄ αυτό λέμε ότι κακά αποτελέσματα έχουμε μόνο από κακή εφαρμογή. Δεν μπορεί να βάλει κανείς τη βελόνα και να τρυπήσει την καρδιά όπως λέει ο “Guardian”.Δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Και αν συνέβη δεν έγινε με ειδική βελόνα ούτε από γιατρό». Η Ιατρική Σχολή του UCLΑ έχει ένα από τα μεγαλύτερα στις ΗΠΑ προγράμματα εκπαίδευσης πάνω στον βελονισμό, ενώ οι βελόνες της κινεζικής ιατρικής κυκλοφορούν με την ίδια επισημότητα και στο Κορνέλ, στο Τζονς Χόπκινς και σε πολλά ακόμη επιφανή αμερικανικά ιδρύματα. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στην Ευρώπη. Την ώρα που ρώσοι, ισπανοί, γάλλοι, ιταλοί και γερμανοί ασθενείς «τσιμπιούνται» σε κρατικά και πανεπιστημιακά νοσοκομεία, οι έλληνες γιατροί που ασκούν τον βελονισμό συναντούν ακόμη τη δυσπιστία.
«Ο γιατρός-βελονιστής, φορτωμένος με τη δυσπιστία του κοινωνικού περίγυρου και ενίοτε με την έχθρα του κλασικού γιατρού, είναι αναγκασμένος να αποδεικνύει καθημερινά την αλήθεια, το κύρος και την αποτελεσματικότητα της επιστήμης του» λέει η κυρία Ελένη Γκόνου, ιατρός που εφαρμόζει τον βελονισμό. Οι περισσότεροι τονίζουν τον προσδιορισμό «γιατρός» αντί του «βελονιστή» προκειμένου να τονίσουν ότι η πράξη που κάνουν είναι ιατρική. Και ας κυκλοφορεί ο όρος «βελονισμός» σε ταμπέλες κέντρων αισθητικής που υπόσχονται εξαφάνιση ρυτίδων και λίφτινγκ «με τα κινεζικά μυστικά», όπως αναφέρεται σε ιστοσελίδες. «Από το 1981 στο 1ο Συνέδριο στην Ελλάδα φάνηκε ότι ο βελονισμός ήταν τότε γνωστός για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας, τη διακοπή του καπνίσματος και την εξάλειψη των ρυτίδων. Προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε από αυτή τη λογική. Είναι κομμάτι της ιατρικής, όχι της αισθητικής» λέει ο κ. Μαρκόπουλος. Οι Κινέζοι το κάνουν καλύτερα;
Δεν είναι βέβαιο αν μία συνεδρία βελονισμού στο Πεκίνο είναι πιο αποτελεσματική από αυτή σε ένα ιατρικό κρεβάτι στην Αθήνα. Είναι όμως σίγουρα πιο παραδοσιακή, καθώς οι Κινέζοι εφαρμόζουν την τέχνη περίπου από το 2500 π.Χ. Σε μεγάλο ποσοστό βέβαια, ακόμη και σήμερα οι παθήσεις τους διαγιγνώσκονται σύμφωνα με τις αρχές της παραδοσιακής κινεζικής ιατρικής (π.χ. χρώμα επιδερμίδας), οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τη φιλοσοφία της δυτικής επιστημοσύνης. Ετσι λοιπόν στη Δύση, ο υποψήφιος φτάνει στο ιατρείο βελονισμού με τα αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων και εργαστηριακών ελέγχων στο χέρι. Από εκεί και πέρα λαμβάνεται ιστορικό, γίνεται συζήτηση με τον γιατρό και τότε μόνο ξεκινά η πρώτη συνεδρία.
Η δράση του βελονισμού είναι πραγματική, όπως επιβεβαιώνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) αλλά και οι περισσότεροι ασθενείς. «Το ιατρείο μου το ονομάζω κέντρο “απελπισμένων”. Ανθρωποι που δεν έχουν δει πουθενά αποτελέσματα ψάχνουν στον βελονισμό την τελευταία ελπίδα. Αυτό κάνει την ιατρική πράξη ακόμη πιο δύσκολη, ειδικά στην Ελλάδα όπου οι ασθενείς χαρακτηρίζονται για τη δυσπιστία τους» λέει η κυρία Γκόνου.
Σύμφωνα με την κινεζική ιατρική, ο βελονισμός εφαρμόζεται σε περισσότερες από 360 αρρώστιες. Στις 100 μάλιστα από αυτές τα αποτελέσματα είναι καλά. Η κυρία Γκόνου όμως συνειδητά δέχεται ασθενείς για πολύ λιγότερες παθήσεις. «Ασχολούμαι με δεκαπέντε παθήσεις, όχι παραπάνω. Αν αντιμετωπίσεις τις ψυχοσωματικές διαταραχές βοηθάς έμμεσα και άλλα προβλήματα όπως τα ενδοκρινικά.Δεν θα πω όμως σε ασθενή με προβλήματα στον θυρεοειδή να σταματήσει τη θεραπεία του και να κάνει βελονισμό. Πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι. Γι΄ αυτό και κάνω πολύ αυστηρή επιλογή ασθενών και δεν αρχίζω ποτέ θεραπεία αν δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάτι».
Αιχμές που διώχνουν τον πόνο
Ο βελονισμός εφαρμόζεται σε αρκετά νοσοκομεία στην Ελλάδα. Για την αναλγητική του δράση η κυρία Αθηνά Βαδαλούκα, αναπληρώτρια καθηγήτρια Αναισθησιολογίας (τομέας Θεραπείας Πόνου και Παρηγορητικής Φροντίδας) του Πανεπιστημίου των Αθηνών, η οποία ίδρυσε το Κέντρο Πόνου στο Αρεταίειο Νοσοκομείο, λέει: «Ο βελονισμός είναι απαραίτητος σε κάθε κέντρο πόνου, καθώς η θεραπεία του πόνου χρειάζεται ομάδα πολλών ειδικοτήτων για να δοθεί στους αρρώστους που πάσχουν από χρόνιο πόνο ποιότητα ζωής». Δίνει μάλιστα στοιχεία και αριθμούς: στα περιστατικά χρόνιου πόνου το 50% αφορά καλοήθεις καταστάσεις, ενώ το υπόλοιπο 50% καρκινικό πόνο.
«Πρώτα το χάδι, μετά… ρουκέτες»
Στο Ιατρείο Πόνου του 251 Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας, ο υπεύθυνός του κ. Δημήτρης Μαγγιώρος , επιμελητής Νευροχειρουργικής, σημειώνει: «Ο βελονισμός μπορεί να αντιμετωπίσει 100% μια πάθηση, όμως μπορεί ο ασθενής να δει βελτίωση 50% ή καθόλου, οπότε πρέπει να αναζητήσει άλλες θεραπευτικές μεθόδους,όπως φάρμακα, χειρουργείο, ακτινοθεραπεία, κ.ά. Η αποτελεσματικότητα του βελονισμού φαίνεται συνήθως από τις πρώτες τρεις συνεδρίες. Ας το θυμόμαστε όμως: καμία ιατρική μέθοδος δεν είναι πανάκεια,μόνον ο Θεός μπορεί να εγγυηθεί θεραπεία. Προσωπικά κάνω τον σταυρό μου και προχωρώ.Πιστεύωόμως ότι αξίζει ο ασθενήςπρώτα να δοκιμάζει τον βελονισμό και μετά να καταφεύγει σε πολύπλοκες αγωγές. Στη ζωή πρέπει πρώτα να χρησιμοποιούμε το χάδι, μετά τις σφαίρες, τις ρουκέτες και τέλος τα πυρηνικά» λέει χαρακτηριστικά.
«Πολύτιμος και με χαλαρωτική δράση»
Η ολυμπιονίκηςΧρυσοπηγή Δεβετζή (φωτογραφία), η οποία καταφεύγει συχνά στον βελονισμό, καταθέτει την εμπειρία της: «Συχνότερη αιτία που με οδηγεί στο Ιατρείο Πόνου του ΓΝΑ είναι οι τραυματισμοί. Για εμάς τους αθλητές που δεν θέλουμε να παίρνουμε αναλγητικά ο βελονισμός είναι πολύτιμος και έχει μεγάλης διάρκειας χαλαρωτική δράση. Πλέον, όπου πηγαίνω στο εξωτερικό για προετοιμασία, φροντίζω να βρίσκω γιατρό για βελονισμό. Μερικές φορές για να χαλαρώσω και να συγκεντρωθώ αρκούν δύο βελόνες:μία στο στήθος και μία στο μέτωπο».
