Η εικόνα μιας γυναίκας σε μοτοσικλέτα με τα χέρια στο τιμόνι και όχι στη μέση ενός άνδρα είναι συνηθισμένη. Γι΄ αυτό άλλωστε οι περισσότερες εταιρείες παραγωγής μεγάλων μηχανών που έχουν συνειδητοποιήσει την αύξηση της μόδας των μηχανόβιων γυναικών κάθε χρόνο παράγουν ειδικές σειρές προϊόντων για τις γυναίκες οδηγούς. Μάλιστα, ορισμένες εταιρείες διεξάγουν συχνά πάρτι σε γκαράζ για γυναίκες, ώστε αυτές να πληροφορούνται διεξοδικά για τις μηχανές.

Τα τελευταία χρόνια όμως το… ασθενές φύλο μπαίνει δυναμικά και στον χώρο των αγωνιστικών μηχανών. Οι γυναίκες οδηγοί εξελίσσουν τις ικανότητές τους, διεκδικούν διακρίσεις πλάι σε βετεράνους άνδρες αναβάτες και κατακτούν πρωταθλήματα, όπως αυτά των αγώνων enduro. Οι αθλήτριες καλούνται να αντιμετωπίσουν χωμάτινα ή πετρώδη μονοπάτια, να οδηγήσουν πολλές ώρες στην ερημική φύση και να υπολογίσουν την πιο συμφέρουσα διαδρομή σε συνθήκες πιθανής εξάντλησης, κάτι όμως που δεν τις αποθαρρύνει.

Οπως για παράδειγμα η πρώην πρωταθλήτρια enduro κυρία Μαρία Βασιλάκη. Ο πρώτος αγώνας της ήταν το 1997 στη Βέροια, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, σε μια εποχή όπου η γυναικεία συμμετοχή ήταν ανήκουστη. «Είχα διακρίσεις ακόμα και όταν συμμετείχα σε αγώνες που δεν υπήρχε κατηγορία γυναικών, αλλά οι περισσότερες ήρθαν όταν δημιουργήθηκε κατηγορία για εμάς για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2008. Τότε κατέκτησα και τα δύο πρωταθλήματα από μια άξια αντίπαλο,την κυρία Λένα Αγελαδοπούλου, τέσσερις φορές πρωταθλήτρια στο supermoto.Και για εφέτος προηγούμαι βαθμολογικά στην κατηγορία μας» λέει σήμερα στο «Βήμα».

Πώς ξεκίνησε να καβαλάει μηχανές; «Από μικρή έμενα μ΄ ένα χαμόγελο στο στόμακοιτώντας τις τότε χωμάτινες μοτοσικλέτες που κυκλοφορούσαν στον δρόμο, κάνοντας σούζεςκαι ντριφτ. Από το 1989 που παρακολούθησα ως θεατής τον πρώτο μου “χωμάτινο” αγώνα στον Βατόλακκο των Χανίων εντυπωσιάστηκα»! Η συνάντηση με τον μέλλοντα σύντροφό της και πρωταθλητή Ελλάδας στο enduro ήταν καταλυτική για τη μύησή της στον μαγικό κόσμο των μηχανών. « Από τότε που τον γνώρισαείχα την ευκαιρία να οδηγήσω πολλές διαφορετικές μοτοσικλέτες και να παρευρεθώ ως θεατής και φωτογράφοςσε πολλούς αγώνες.

Ημουν πάντα μαζί με τον Δημήτρηκαι το παιδί μαςπαρoύσα σε όλους τους αγώνεςκαι με όλες τις συνθήκεςνα φωτογραφίζω για τα περιοδικά ειδικού τύπουως φωτογραφικός ανταποκριτής. Οι συνθήκες ήταν πραγματικά δύσκολες, επίπονες και εξοντωτικές, και χωρίς να γεύομαι προσωπικά την ικανοποίηση που έβλεπα στα πρόσωπα όσων τερμάτιζαν τον αγώνα!Ετσι ο Δημήτρης, ως λάτρης του αθλήματος , απαλλάχτηκε από τους καβγάδες μας μια και καλήαγοράζοντάς μου την πρώτη μου αγωνιστική μοτοσικλέτα!».

Η απόσταση που καλύπτουν κυμαίνεται μεταξύ 120 χλμ. ως 200 χλμ., ενώ ο αγώνας διαρκεί από τέσσερις ως και πάνω από επτά ώρες. Ο αναβάτης έρχεται σε άμεση επαφή με τη φύση, καθώς επίσης και με τις απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες.

Πέρα από την καλή φυσική κατάσταση και την τεχνική, το enduro απαιτεί πνευματικές και στρατηγικές ικανότητες. «Ο αναβάτης πρέπει να “διαβάζει” σωστά και γρήγορα τη διαδρομή,να διαλέγει άμεσα το καλύτερο πέρασμα ώστε να καταπονείται κατά το δυνατόν λιγότερο και αυτός και η μοτοσικλέτα του,να την προσέχει για να μην εγκαταλείψει, να υπολογίζει τον χρόνο ο οποίος τρέχει σε βάρος του – διότι υπάρχουν χρονικοί περιορισμοί και ποινές-, να διαθέτει άψογη τεχνική για τα δύσκολα περάσματα, μηχανολογικές γνώσεις και εργαλεία μαζί του για πρόχειρες επισκευές εάν παραστεί ανάγκη» επισημαίνει η 27χρονη αναβάτρια.

Η κυρία Πολυτίμη Κυριακοπούλου οδηγεί μοτοσικλέτες ήδη από τα 16 της, ενώ πριν από τέσσερα χρόνια ξεκίνησε μαθήματα με μοτοσικλέτα enduro σε χωμάτινες διαδρομές. Σύντομα άρχισε να συμμετέχει και εκείνη σε αγώνες. «Είχα σίγουρα αγωνία την πρώτη φορά που συμμετείχα, αλλά προσπάθησα να το δω περισσότερο ως μια βόλτα στο βουνόπαρά ως αγώνα». Οι γυναίκες που ασχολούνται με το enduro στην Ελλάδα φτάνουν μετά βίας τις δέκα, ενώ εκείνες που ασχολούνται συστηματικά και διακρίνονται είναι ακόμα λιγότερες, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ωστόσο η κατάκτηση του πρωταθλήματος για εκείνες δεν είναι αυτοσκοπός. «Κάθε φορά που βγαίνω στο βουνό οδηγώντας τη μοτοσικλέτα μου, είτε για προπόνηση, είτε για κάποιον αγώνα,είτε απλώς για μια βόλτα με τους φίλους μου, ξεφεύγω από την καθημερινότητα, το μυαλό μου καθαρίζει από σκέψεις και έννοιες, το σώμα μου γυμνάζεται και σίγουρα επιστρέφω σπίτι με καλύτερη διάθεση,περισσότερο κέφι και ανανεωμένη, αφού για ακόμη μία φορά είμαι πλήρης, σώα, υγιής και ικανοποιημένη που τα κατάφερα» επισημαίνει η Πολυτίμη.

ΙΝFΟ
ΠΙΣΤΕΣ ΜΟΤΟΚΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Fun Cross Ranch, Καλύβια Αττικής τηλ.

6947 947.625

Αθλητικό Πάρκο Ομονοίας, Σέρρες τηλ.

23210 52592 Λιγνιτικό Κέντρο ΔΕΗ, Μεγαλόπολη τηλ. 27910 25045 Από την ιππασία στις μηχανές

Η κυρία Ελένη-Δανάη Μαυράκη είναι η «Βενιαμίν» της παρέας και ξεκίνησε το άθλημα λόγω… ιππασίας. «Κάνω από μικρή ιππασία και αρκετές φορές συναντούσα μηχανές enduro σε βόλτες στο βουνό. Με ενθουσίαζε τόσο ο ήχος τουςόσο και η σκέψη της οδήγησής τους στο βουνό.Αν προσθέσει κάποιος ότι δίπλα στο σπίτι μου έχει άτυπες πίστες και ότι από παιδί άκουγα χωμάτινα μηχανάκια,θα έλεγα ότι είχα ήδη υποστεί μια… πλύση εγκεφάλου». Εφέτος ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχε σε αγώνα enduro του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. «Δεν τερμάτισα φυσικά. Η αίσθηση του αγώνα όμως,της διαδρομής,της εμπειρίας της οδήγησης σε ένα άγνωστο μέροςπάνω σε κορυφογραμμή,μέσα σε φαράγγι, με ποταμίσια άμμο, με βράχια, με χωματόδρομο, ήταν κάτι που έχει μείνει μέσα μου ως ένα από τα ομορφότερα πράγματα που έχω κάνει με τη μηχανή μου. Η αλήθεια είναι πως έπεφτα συχνά από το μηχανάκι, είτε από τρακείτε από λάθος επιλογές. Και κάθε φορά που καβαλούσα και συνέχιζαχαμογελούσα μέσα από το κράνος μου» αναφέρει η Ελένη-Δανάη. «Το enduro ως άθλημα πολλές φορές αφήνει τον αγωνιζόμενο μόνο στο βουνό, σε συνθήκες κούρασης και εξάντλησης. Ετσι σε μαθαίνει να μην εγκαταλείπεις, να βάζεις στόχους και, ακόμη και αν δυσκολεύεσαι, να τους φτάνεις. Και αν δεν μπορείς να τους φτάσεις, να επιμένεις και όχι να παραιτείσαι» λέει η κυρία Ελένη-Δανάη Μαυράκη. Δεν είναι όμως μόνο η ψυχική ικανοποίηση από το μοτοκρός. «Είναι ένας πολύ καλός τρόπος γυμναστικής με άμεσα αποτελέσματα» συμπληρώνει η ΕλένηΔανάη, η οποία τονίζει ότι τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες έχουν και τη δική τους θέση στη «βιομηχανία» της αγωνιστικής μηχανής. «Υπάρχει εξοπλισμός για γυναίκες, διότι έχουμε τις ιδιαιτερότητές μας. Από μόνο του,χωρίς διαχωρισμούς φύλων, είναι ένα όμορφο άθλημα, που σε προκαλεί να δαμάσεις κάτι δυνατό» τονίζει. «Μου θύμισε επίσης κάτι που ξεχνάμε μεγαλώνοντας:δεν έχει απολύτως καμία σημασία το να πέσεις,αρκεί να χαμογελάσεις και να ξανασηκωθείς, για να συνεχίσεις να “παίζεις”. Και αυτό είναι τρόπος ζωής» καταλήγει η κυρία Ελένη-Δανάη Μαυράκη.