Εδώ και πολλές μέρες προσπαθώ με πείσμα ,να αντιληφθώ τις αιτίες που οδήγησαν τον κοινωνικό ιστό της χώρας μας, στην παταγώδη αποτυχία διαφύλαξης της αξιοπρέπειας μας ως Έθνος. Την απάντηση ήρθε να μου δώσει ένα περιστατικό σε μια όμορφη επαρχιακή πόλη. Θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη στην Ελλάδα.
Εθελοντισμός. Τι είναι ο Εθελοντισμός? Θα έλεγα μια ανάγκη. Ανάγκη του σημερινού πολίτη να αποδείξει οτι μπορεί κάτι καλύτερο. Οτι αξίζει κάτι καλύτερο. Πώς όμως καταλήξαμε η ατομική παρέμβαση, για την προώθηση και την διασφάλιση του κοινωνικού συμφέροντος να αποτελεί εθελοντική εργασία μερικών συμπολιτών μας και όχι υποχρέωση όλων μας?
Η Ιστορία μας ξεκινάει ένα όμορφο πρωινό όπου ενημερώθηκα οτι γίνεται μια προσπάθεια απο κάποιους συναδέλφους ιατρούς να δημιουργήσουν ένα χώρο όπου θα εξυπηρετούν με εθελοντική εργασία κάποιους συμπολίτες μας , ανασφάλιστους, σε θέματα υγείας. Η αντίδραση μου ήταν άμεση. Μια όμορφη λοιπόν προσπάθεια ξεκίνησε.
Μία απο τις βασικότερες προϋποθέσεις λειτουργίας ενός ιατρείου είναι ο χώρος. Σε αυτό το θέμα σταθήκαμε τυχεροί με την προσφορά ενός συμπολίτη μας, ο οποίος έδωσε έναν χώρο δικό του, αφιλοκερδώς, για την εξυπηρέτηση του σκοπού μας.
Στην αρχή, πολλοί, θεώρησαν οτι δικαίωμα στην υγεία έχουν όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα της οικονομικής τους κατάστασης ή εθνικής τους προέλευσης. Όμως ξαφνικά, ένα εξίσου όμορφο πρωινό, το σύνολο των εθελοντών εγκατέλειψε την βοήθεια για την οργάνωση του ιατρείου. Η απορία μου ήταν μεγάλη. Η εξήγηση τους, παγώνει το αίμα κάθε ανθρώπου που διεκδικεί μια καλύτερη μέρα μέσα σε μια κοινωνία που τον έχει εγκαταλείψει. Πολιτική! Αυτή ήταν η αιτία. Βλέπετε ο εθελοντής που μας χάρισε την δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια σπίθα ελπίδας για πολλούς άπορους συμπολίτες μας, άνηκε σε κάποια κομματική παράταξη. Έτσι, στον βωμό του πιθανού ατομικού πολιτικού κέρδους, παραγκωνίστηκαν τα οφέλη της εθελοντικής προσφοράς, δηλαδή η διαφύλαξη της υγείας των ανασφάλιστων συμπολιτών μας.
Με τι λόγια να εξηγήσεις σε κάποιον ότι το προσωπικό όφελος, απο μια εθελοντική πράξη προς το κοινωνικό σύνολο, μειώνει τον άνθρωπο και όχι την αξία της πράξης του. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκαν και κόμματα με επίσημες ανακοινώσεις σε τοπικές εφημερίδες όπου παρότρυναν, απίστευτο και όμως γνήσια Ελληνικό, τους πολίτες να μην συμμετέχουν σε αυτην την προσπάθεια.
Οι βασικές αρχές της λογικής του παραλόγου είναι δύο:
1.Απο την πλευρά της πολιτικής βούλησης, τονίζεται οτι ο εθελοντισμός παρέχει άλλοθι στους πολιτικούς μπαλώνοντας με ημιτελής πράξεις τις αδυναμίες και τα κενά του πολιτικού συστήματος.
2.Απο την πλευρά των εθελοντών, θεωρούν οτι καμία εργασία δεν πρέπει να μένει απλήρωτη όπως ο εθελοντισμός, που στο σύνολο του είναι αφιλοκερδής.
Ακούγονται πολύ πειστικές αυτές οι θεωρίες ωσότου αντιληφθείς τι λείπει. Η πλευρά των ανασφάλιστων. Μέχρι να μπορέσει το κράτος να πάρει τα αναγκαία μέτρα ,που χρόνια αναβάλουν οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου μας, θα μπορεί ο ανασφάλιστος να παραμείνει υγιής? Όταν αρνούμαστε την ελάχιστη προσφορά στο βωμό, μιας ανύπαρκτης καλύτερης λύσης, τότε αυτό αντικειμενικά είναι έγκλημα.
Δεν μπορώ, σύμφωνα με τον όρκο μου ως πολίτης και μετά ως Ιατρός να αρνηθώ την παροχή υγειονομικών υπηρεσιών σε κάποιον ασθενή γιατί δικαιούται κάτι καλύτερο το όποιο όμως, δεν το έχει ως επιλογή. Αυτό ψυχιατρικά ορίζεται ως παράλογο. Και ενώ πιστεύεις οτι έχεις γνωρίσει το μέγιστο βαθμό έκφρασης του παραλόγου, έρχεται μια συμπληρωματική είδηση που σε τοποθετεί στο κατώφλι της τρέλας αναζητώντας την θεραπεία μέσα σε μία εφιαλτική πραγματικότητα ή καλύτερα μέσα σε έναν πραγματικό εφιάλτη.
Ο Ιατρικός σύλλογος της Περιοχής αρνείται να στηρίξει αυτήν την προσπάθεια γιατί έχει σκοπό να δημιουργήσει ένα παρόμοιο εγχείρημα! Με λίγα λόγια κάποιος σου προσφέρει μια συνεργασία για μια δουλειά και εσύ την απορρίπτεις γιατί έχεις σκοπό να ασχοληθείς με…μια παρόμοια εργασία προφανώς….μόνος σου.
Τέτοιες στιγμές αναρωτιέσαι αν πραγματικά ο άνθρωπος νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του ή χρησιμοποιεί τον συνάνθρωπο του γιατί νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Καταλήγω με το συμπέρασμα ,οτι το πρόβλημα στην σημερινή κοινωνία, έγκειται στην ποιότητα της Παιδείας μας απέναντι στην ευρύτερη έννοια της κοινωνικής μας ευθύνης, προσφοράς και αντίληψης.
Περνώντας λοιπόν μέσα απο σύννεφα αμφιβολιών, υπόγεια ρεύματα ανωνυμίας, και πυροτεχνήματα αυτοπροβολής προσπάθησα να συμπεριλάβω όλη την αλήθεια για την αποτυχία της γενιάς μας σε μια πρόταση. Και κατέληξα στην εξής φράση: Ο,τι μας κάνει να αγωνιζόμαστε, να διεκδικούμαι,να θυσιαζόμαστε είναι ό,τι θρέφει τον εγωισμό μας.
