(Η Ολυμπιακή Αεροπορία)
Τον Αύγουστο του 1973, μεσούσης της χούντας, οι πιλότοι τής ΟΑ είχαν την «τακτική» τους απεργία και η ωνασική διοίκηση τα «έδωσε όλα» και μάλιστα με τις «ευλογίες» του μακαρίτη του Ωνάση.
Τότε κάποια υψηλά ιστάμενα στελέχη τής ΟΑ διετύπωσαν επιφυλάξεις και εισέπραξαν από τον Ωνάση: «Εντάξει, ρε παιδιά, αλλά τι είναι η ΟΑ με τις παραχωρήσεις που κάνουμε; Ενας κουβάς με σκ… Μόλις ξεχειλίσει και μας πνίξει η μπόχα, θα τον δώσουμε στο γκουβέρνο».
Ο κουβάς του Ωνάση ξεχείλισε τον Δεκέμβριο του 1974 και τον παρέλαβε το κράτος αλλά και οι κρατικές διοικήσεις τής ΟΑ συνέχισαν την παλαιά «πολιτική». Προσθήκες στον ξεχειλισμένο κουβά. Επί ιδιωτικής ΟΑ, αν προσλαμβανόταν ένας αλλοδαπός πιλότος τζάμπο, έπαιρνε επίδομα λόγω μη προαγωγής σειρά ολόκληρη χειριστών. Επί κρατικής ΟΑ το σύστημα βελτιώθηκε. Οι πιλότοι προάγονται οικονομικά, αδιάφορα αν υπάρχουν οι αντίστοιχοι τύποι αεροσκαφών!! Ετσι φτάσαμε σ’ αυτό που γράφει η Εισηγητική Εκθεση του νομοσχεδίου της 30ής Μαρτίου 1998 «για την ολοκλήρωση της εξυγίανσης και την ανάπτυξη της ΟΑ» (σελ. 2): «Μέση ετήσια κατά κεφαλήν αύξηση του κόστους εργασίας κατά τη διετία 1996-97 ανερχόμενη στο 51%. Συντελεστές μείωσης της παραγωγικότητας, όπως οι ώρες ανάπαυσης, σημείωσαν αύξηση ίση με 300% κατά την ίδια διετία».
Χαράς ευαγγέλια, τρελές αυξήσεις αλλά και τρελές αναπαύσεις!!!
Στην εικοσαετή και πλέον ζωή τής ΟΑ ως κρατικής εταιρείας πρωθυπουργοί και υπουργοί ονειρεύτηκαν και την εξυγίανση αλλά και την ανάπτυξη της ΟΑ, κανένας όμως δεν κατάφερε τίποτα, ώσπου μας την επέβαλαν οι Βρυξέλλες. Και λοιπόν; Και αυτές τις κοροϊδέψαμε και φθάσαμε στις πιο πάνω διαπιστώσεις της Εισηγητικής Εκθεσης στο νέο σχέδιο νόμου που ευαγγελίζεται εξυγιάνσεις και αναπτύξεις με τη βοήθεια αυτή την ορά του Στρατηγικού και Επιχειρηματικού Σχεδίου. Κάθε φορά βρίσκουμε μια πομπώδη και θολή ορολογία και ο κουβάς του Ωνάση ζει και βασιλεύει. Ας όψεται ο Στέφανος Μάνος και ο «στρατηγικός επενδυτής» που μας εισήγαγε και τώρα οι κρατούντες τον χρησιμοποιούν σε κάθε δυσκολία τους.
Επί πρωθυπουργίας Γ. Ράλλη είχε γίνει και πάλι προσπάθεια εξυγίανσης και ανάπτυξης της ΟΑ που, όπως πάντα, συνοδευόταν με απειλές κλεισίματος της ΟΑ και τα τοιαύτα. Τα γράφει ο ίδιος στις Ωρες Ευθύνης (σελ. 61). Το σχέδιο απλό και ανθρώπινο. Εγινε ένας Κανονισμός Εργασίας Ελληνικός. Μεταφράστηκαν και οι Κανονισμοί τριών ευρωπαϊκών εταιρειών στο σύνολό τους. Οι εταιρείες που έκαναν δρομολόγια στην Αθήνα παρακλήθηκαν να κάνουν και ένα εσωτερικό, δηλαδή η πτήση Γενεύη – Αθήνα θα συνέχιζε στη Θεσσαλονίκη και μετά Αθήνα – Γενεύη, η άλλη από Ρώμη – Αθήνα θα πήγαινε και στα Χανιά και μετά Αθήνα – Ρώμη κλπ., κλπ. Η ΟΑ θα «κατέβαζε τα ρολά», το κοινό στο εσωτερικό θα εξυπηρετείτο και η ΟΑ δεν θα άνοιγε αν το προσωπικό της δεν δεχόταν ένα από τους τέσσερις κανονισμούς στο σύνολό του. Το πρόγραμμα δεν εφαρμόστηκε γιατί δεν υπήρχαν οι αναγκαίες «εγγυήσεις». Μόλις εμφανίζονταν στην Πλατεία Συντάγματος τα γνωστά «πλακάτ», θα είχαμε άλλη μία οπισθοδρόμηση.
Τώρα φαίνεται ότι η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω στα «πλακάτ» και στις διαδηλώσεις. Και αυτό όμως δεν φθάνει για να εξαφανίσει από την ΟΑ τον «κουβά» του Ωνάση που λέγαμε, χρειάζεται και κάτι άλλο. Πρέπει να εξασφαλισθούν οι προϋποθέσεις μακροβιότητος και συνεπείας (με απολογισμούς και αυστηρές κυρώσεις για ασυνέπειες) της όποιας διοίκησης της ΟΑ. Λέγεται ότι οι Ιταλοί το κατάφεραν διορίζοντας τις διοικήσεις από καταλόγους που έκαναν όλα τα κόμματα και δεν τους άλλαζαν όταν άλλαζε η κυβέρνηση. Εμείς βεβαίως έχουμε «βεβαρημένο» παρελθόν και παράδοση. Ποιος δεν θυμάται τον νόμο του μακαρίτη του Μένιου του Κουτσόγιωργα (1256/1982) που βίαια «έληξε» τη θητεία διοικήσεων, νομικών συμβούλων κλπ., κλπ. Αν η μακροβιότης της διοικήσεως αλλά και ο αυστηρός έλεγχος των πεπραγμένων της δεν εξασφαλισθούν, θα έχουμε μια από τα ίδια και σε δυο-τρία χρόνια θα μιλάμε πάλι για εξυγιάνσεις, αναπτύξεις και τα τοιαύτα. Καλά, και τότε τι μπορεί να γίνει;
Ας αφήσουμε τους νόμους της φύσεως να λειτουργήσουν, οπότε η ΟΑ θα «αποβιώσει εν ειρήνη». Και δεν θα έχουμε εθνικό μεταφορέα; Για τους παλαιότερους, προτού γίνει σύμβολο της Αμερικής η Κόκα – Κόλα, ήταν σύμβολό της η Παν Αμέρικαν, με ουρανοξύστες και ελικοδρόμια στο κέντρο του Μανχάταν. Η Παν Αμέρικαν «απεβίωσε». Και λοιπόν; Εκεί που βλέπαμε στο Ελληνικό προσγειωμένα αεροπλάνα δύο αμερικανικών εταιρειών τώρα υπάρχουν δέκα αμερικανικές πάλι εταιρείες. Η φύση δεν αφήνει κενά. Για καλό και για κακό, όμως, ας ετοιμάσουν ένα πρόγραμμα εναλλακτικής εξυπηρετήσεως των εσωτερικών αερομεταφορών, γιατί με πιέσεις από το επιβατικό κοινό, ντόπιο και τουριστικό, όχι μόνο οι εξυγιάνσεις αλλά και οι… θάνατοι αναβάλλονται.
