Μεγάλοι ηττημένοι

Στις 15 Ιουνίου, ανήμερα του Αγίου Eurogroup, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δήλωνε στη γερμανική «Handelsblatt»:

Δέκα οκτώ λέξεις. Με τρεις ανακρίβειες.

Πρώτον, «τώρα ήλθε η ώρα». Σύμφωνα με την απόφαση του Eurogroup στις 22.5.2016 που επιβεβαιώθηκε προχθές, η ώρα δεν είναι τώρα αλλά «μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος ESM», δηλαδή μετά τα τέλη Ιουλίου 2018.

Δεύτερον, «να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους». Σύμφωνα με την ίδια απόφαση η μόνη δέσμευση προς τήρηση είναι να συζητηθεί (τότε) «μια πιθανή δεύτερη δέσμη μέτρων» κι αυτό μόνο αν μια μελέτη βιωσιμότητας του χρέους «δείξει ότι χρειάζονται».

Τρίτον, «την ελάφρυνση του χρέους». Την ελάφρυνση δεν τη συζητάει κανένας –ούτε καν η κυβέρνηση! Για βιωσιμότητα μιλούν, στην καλύτερη περίπτωση.

Το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό.

Οχι μόνο επειδή ένας Πρόεδρος μιλάει συνήθως με μεγαλύτερη ακρίβεια ώστε να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις.

Αλλά κι επειδή συμπίπτει με μια κυβερνητική επιχειρηματολογία, την οποία (καλώς ή κακώς) δεν συμμερίζεται ένα άλλο μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος.

Δικαίωμά του, βεβαίως. Αλλά λάθος επιλογή.

Διότι αυτή η στρατηγική στήριξης του κυβερνητικού αφηγήματος βγήκε βαρύτατα τραυματισμένη από το Λουξεμβούργο. Τη διέλυσαν τα γεγονότα.

Να θυμίσω ότι η αντιπολίτευση είχε εξαρχής να επιλέξει ανάμεσα σε δύο δρόμους.

Είτε να ακούσει εκείνους που έλεγαν ότι «ο Τσίπρας θα πάρει κάτι», άρα συμφέρει να υπάρξει κάποια «εθνική συνεννόηση» ώστε να έχει και η αντιπολίτευση μερίδιο στην επιτυχία του.

Είτε να εκτιμήσει ότι ο Τσίπρας δεν πρόκειται να αποκομίσει τίποτα και ως εκ τούτου το ζητούμενο είναι να μείνει μόνος να σηκώσει το βάρος της αποτυχίας του.

Η αντιπολίτευση επέλεξε το δεύτερο. Και δικαιώθηκε.

Αν δεν απατώμαι, είναι η τρίτη κατά σειρά ήττα των «συνεννοησάκηδων» μετά την αποδοκιμασία τους στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 και στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ που ακολούθησαν.

Και αποδεικνύονται πάλι οι μεγάλοι ηττημένοι των εξελίξεων –μαζί με την κυβέρνηση.

Επιβεβαιώνουν ότι το σωστό για τον τόπο δεν είναι να αβαντάρεις μια λάθος κυβέρνηση. Αλλά να φέρνεις τη λάθος κυβέρνηση συνεχώς αντιμέτωπη με το λάθος της.

Ωστε μετά να βρεις μια σωστή κυβέρνηση.