Εισηγήθηκε το πρώτο καταστρεπτικό μνημόνιο, δεν διαπραγματεύτηκε επαρκώς τους όρους του, έλαμψε διά της βουβαμάρας στα πιο κρίσιμα νομοσχέδια και Μνημόνια και τώρα ήρθε και καταψήφισε ένα και μοναδικό άρθρο που αφορούσε την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, προφανώς συμφωνώντας απόλυτα με όλα τα άλλα. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό του και ποιος τον οδηγεί σε τέτοιου είδους αποφάσεις που δεν συνάδουν με ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία.
Διερωτώμαι εάν ο κ. Παπανδρέου γνωρίζει τις ευθύνες που έχει για την κατάσταση της χώρας. Σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ ότι ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε καλή πρόθεση για να βοηθήσει την κατάσταση, όμως αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι ανεπαρκείς χειρισμοί σε συνδυασμό με αγκυλώσεις δημιούργησαν το χείριστο χειρισμό των αποφάσεων με αποτέλεσμα τον πλήρη εκτροχιασμό της χώρας, αλλά και την διάλυση του ΠαΣοΚ.
Από την άλλη, δεν πρέπει να συγχύζεται ο κ. Βενιζέλος με τη στάση του πρώην Πρωθυπουργού γιατί παρόμοια ήταν και η στάση του ίδιου το 2007 και μετά. Προφανώς, έρχεται και η ώρα της εκδίκησης. Η αλήθεια είναι ότι τον κ. Βενιζέλο δεν το απειλεί το αντάρτικο του κ. Παπανδρέου, αλλά η πλήρης σύμπλευση με τη Νέα Δημοκρατία. Από τη στιγμή που δεν εφαρμόζει το ρητό, «αφού ταιριάζουμε γιατί δεν συμπεθεριάζουμε;», τα δύο κόμματα είναι μοιραίο να χάνουν την αξιοπιστία τους από τη συνέχιση αυτής της «κατ’ ανάγκην» συνεργασίας.
Στην πολιτική αλλά και στην ίδια τη ζωή είναι πολύ πιο τιμητικό και σεβαστό από τους πολίτες, αυτοί που διαχειρίστηκαν καταστάσεις και έχουν κάνει τον κύκλο τους στην πολιτική ζωή να αποσύρονται. Οι κ. Γιώργος Παπανδρέου και Κώστας Καραμανλής θα έπρεπε να είχαν αποχωρήσει από τις έδρες τους. Τα σενάρια που ανακινούνται για την επιστροφή και των δύο είναι αφελή και τα δημιουργούν κάποιοι ονειροπόλοι, που ξέχασαν πρόωρα τα λάθη και των δύο για την κατάληξη της χώρας.
Πολύ απλά έπρεπε, όταν ήταν στα πράγματα να δράσουν και να σώσουν εκτός από τη χώρα και την υστεροφημία τους. Τώρα είναι πια αργά. Ο κ. Κώστας Καραμανλής αποχώρησε το 2009 από την πρωθυπουργία και την Προεδρία του κόμματος ως δραπέτης. Τώρα με ποια εχέγγυα να επιστρέψει και τι μπορεί να προσφέρει παραπάνω από αυτά που πρόσφερε;
Οι Ευρωεκλογές και οι Εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν θα αποτελέσουν ορόσημο για πολιτικές αλλαγές στη χώρα. Οι υποκριτές και οι δήθεν αντάρτες θα περάσουν στην ιστορία, μαζί μ’ αυτούς που χαντάκωσαν τη χώρα. Και ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις, περισσότεροι υποκριτές υπάρχουν σήμερα στην αντιπολίτευση γι’ αυτό και κανένα από τα κόμματα της δεν έχει συνοχή και δεν μπορεί να ορθώσει πολιτικό ανάστημα για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Άρα, την επόμενη πενταετία, στη μετά Μνημόνιο εποχή θα κυριαρχήσουν οι ελπιδοφόροι, αισιόδοξοι, άφθαρτοι και ειλικρινείς πολιτικοί…
