Εδώ και τρία χρόνια η ελληνική οικονομία και η χώρα ολόκληρη κινούνται σε τροχιά αναγκαστικής μεταβολής.
Υπό την πίεση δανειστών και εταίρων και πάντα υπό την απειλή της απόλυτης οικονομικής καταστροφής η πολιτική ηγεσία της χώρας αποδέχθηκε δομικές αλλαγές, αναλαμβάνοντας και το κόστος.
Όσο περνά ο καιρός και επικρατεί το πνεύμα των αλλαγών, νέες συνθήκες διαμορφώνονται στη χώρα.
Η Ελλάδα είναι αυτή την ώρα στη φάση της μεγάλης μετάβασης.
Η κρατικοδίαιτη, προστατευμένη σε μεγάλο βαθμό, οικονομία βαθμιαία μεταλλάσσεται σε ανοιχτή φιλελεύθερη.
Και μοιάζει η μετάλλαξη σχεδόν νομοτελειακή, παρά τις πολλές αντιδράσεις και τις επακόλουθες καθυστερήσεις.
Ήδη στην τριετία κανόνες και αρχές που κυριαρχούσαν επί δεκαετίες ανατράπηκαν, καθεστώτα πολιτικά κλονίσθηκαν και σχέσεις οικονομικές δοκιμάσθηκαν και δοκιμάζονται στην πράξη, συμφέροντα αμφισβητήθηκαν και αμφισβητούνται και μαζί νέες πεποιθήσεις και νέες συνειδητοποιήσεις διαμορφώθηκαν και συνεχίζουν να διαμορφώνονται.
Καλώς η κακώς, ανεξαρτήτως πως, η Ελλάδα μετασχηματίζεται και ενσωματώνεται, με βίαιο τρόπο είναι αλήθεια, στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Και κατά τα φαινόμενα τίποτε δεν μοιάζει ικανό να σταματήσει αυτή τη μεγάλη και βαθιά αλλαγή.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν είχαμε άλλη επιλογή από την επερχόμενη απόλυτη ενσωμάτωση σε αυτό το αλληλοεξαρτώμενο και απόλυτα κινητικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Και το δεύτερο αν έχουμε καμία τύχη εντός του.
Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση είναι σχετικώς εύκολη. Εκεί που είχαμε φθάσει μάλλον δεν είχαμε άλλες επιλογές, ότι κι αν λένε όσοι τα αντίθετα δημοσίως υποστηρίζουν.
Στο δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι επίσης μια: Εξαρτάται από τη βούληση της πολιτικής ηγεσίας και από την προσπάθεια του ελληνικού λαού.
ΤΟ ΒΗΜΑ
