Υπάρχουν εταιρείες που θα έφερναν χρήματα, αλλά επειδή είναι κρατικές φέρνουν χασούρα. Μια λύση είναι να πωληθούν. Καθώς δεν πρόκειται για εταιρείες που ράβουν κιλοτάκια, αλλά διαχειρίζονται αγαθά (την ενέργεια, το νερό, τις μεταφορές), πρέπει να προωθηθεί μια συμμαχία μεταξύ πωλητών και πολιτών, να εξασφαλιστεί μέγιστη συναίνεση. Το σύνθημα έχει παγκόσμια εμβέλεια, αν και εσχάτως βρίσκεται σε αδράνεια: «Εσύ, κατακαημένε φορολογούμενε, χρεώνεσαι άδικα για να τα τρώνε οι τεμπελχανάδες των ΔΕΚΟ». Ταυτόχρονα, τα σκάνδαλα έχουν τον ατελείωτο. Διοικήσεις που πετούν λεφτά από τα παράθυρα, υλικά που πληρώνονται, αλλά χάνονται, παρασύμβουλοι που ψωνίζουν στο σουπερμάρκετ χρεώνοντας εταιρική κάρτα, συνδικάλες που ταξιδεύουν οικογενειακώς σε τάχα μου συνέδρια. Και από δίπλα τα τρελά μπόνους, με κορυφαίο ίσως το «επίδομα έγκαιρης προσέλευσης».
Το καταλάβαμε: υπάρχουν στρεβλώσεις στις κρατικές εταιρείες. Τι θα κάνει λοιπόν ο ιδιώτης για να μετατρέψει σε κερδοφόρες αυτές τις επιχειρήσεις; Θα προσλάβει έναν καλό μάνατζερ, θα καταστρώσει μπίζνες πλαν και θα δείξει αποφασιστικότητα. Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί το κράτος δεν προσλαμβάνει αυτόν τον ίδιο άνθρωπο, τον ικανό, και διορίζει ως πρόεδρο το κομματικό παράσιτο; Γιατί δεν παρουσιάζει ένα σχέδιο εξυγίανσης, το οποίο θα εφαρμόσει όπως θα έκανε ο ιδιώτης; Γιατί ο ιδιώτης μπορεί να αξιολογήσει ως αδιανόητες ετήσιες αποδοχές ύψους 200.000 ευρώ σε σοφέρ, αλλά ο κρατικός λειτουργός κωλύεται, κάνει ντροπές και επιτρέπει τέτοιες ακρότητες; Αν κάποια κυβέρνηση έπαιρνε την απόφαση να εφαρμόσει από μόνη της τη μεταρρύθμιση, θα μπορούσε να σώσει τις εταιρείες, να τις ξανακάνει κερδοφόρες και να εισπράττει τα έσοδα εσαεί.
Το έδειχναν τα γκάλοπ από πέρυσι ότι ο κυρίαρχος λαός είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Το 75% δήλωνε ότι πρέπει να πωληθούν οι εταιρείες για να γλιτώσουμε τα λειτουργικά έξοδα. Με τις εκλογές αναρτήθηκε και επισήμως το πωλητήριο. Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας προσφέρει 28 δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμούς. Πόσα θα πιάσουν άραγε τα λαχεία, ο ιππόδρομος, τα ταχυδρομεία, οι δρόμοι, τα λιμάνια; Δεν μπορούμε να μαντέψουμε, οπότε θα μείνουμε σε όσα ξέρουμε. Το 2007 βγήκαν σε προσφορά 11 επιχειρήσεις στις οποίες διατηρούσε συμμετοχή το ελληνικό δημόσιο. Θα μάζευαν, έλεγαν, 43 δισ. Πέρυσι η χρηματιστηριακή αξία τους έπεσε στα 17 δισ. Δηλαδή μήνα με τον μήνα, όσο πέφτει η αξία των προσφερόμενων, τόσο περισσότερες υποδομές θα πρέπει να παραχωρηθούν για να γίνει μια είσπραξη της προκοπής.
Καθώς η παραχώρηση υποδομών δεν σώζει, θα βγουν στο σφυρί τα κρατικά ακίνητα. Καταγράφονται 71.000 τίτλοι, αξίας 273 δισ. (στοιχεία Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου). Επειδή κοτζάμ κράτος δεν ασχολείται με οικοπεδάκια και διαμερισματάκια, 40% από αυτά τα ακίνητα έχουν καταπατηθεί και 22,7% είναι «άγνωστα». Σε ανύποπτο χρόνο ο κ. Γ. Στουρνάρας μαζί με τον κ. Στέφανο Μάνο πρότειναν την πώληση κρατικών ακινήτων με στόχο την άμεση εκταμίευση 75 δισ. ευρώ. Ωραία. Να αποδεχτούμε ότι αυτή είναι η λύση, να περάσουν τα πάντα στους ιδιώτες και για ακόμη λιγότερο κράτος να γίνει ιδιωτικός στρατός, ιδιωτικές φυλακές, ιδιωτικά δικαστήρια. Να μαζέψει επιτέλους χρήμα αυτό το κράτος. Πού θα πάει αυτό το χρήμα; Ολα μαζί με δυσκολία ξεχρεώνουν τα δάνεια. Και μετά;
Θα ήταν ανακουφιστικό αν ξαφνικά έφευγε το βάρος του χρέους. Δεν σώζεται, όμως, η χώρα μόνο με την εύρεση των κεφαλαίων αποπληρωμής. Οι ιδιωτικοποιήσεις δεν φέρνουν από μόνες τους ούτε παραγωγικότητα ούτε ανάπτυξη. Υπάρχουν παραδείγματα σε περισσότερες από 60 χώρες που ανατρέπουν αυτόν τον μύθο του φιλελευθερισμού (Paul Cook και Yuichiro Uchida). Παραπλεύρως, θα γίνουν απολύσεις (αύξηση ανεργίας), θα συμπιεστούν οι μισθοί (μείωση κατανάλωσης), θα ακριβύνουν τα δημόσια αγαθά (τα καλά του μονοπωλίου). Ο λαός όμως μίλησε, θέλει μνημόνιο και ισχυρό ιδιωτικό τομέα. Ας πωληθούν λοιπόν όλα τώρα, άμεσα, γιατί του χρόνου θα τα δίνουν μπιρ παρά και δεν θα τα θέλει κανείς. Κάθε ημέρα η τιμή πώλησης της χώρας σμικρύνεται.
