Πάσχα είναι, θα περάσει – και θα βρεθούμε όλοι ενώπιον της σκληρής πραγματικότητας. Η οικονομική κρίση τείνει να εξουθενώσει τους πτωχότερους, ενώ απειλείται διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.
Είναι βεβαίως αληθές ότι η προσφυγή στις κάλπες συνιστά κατά κανόνα το πιο αποτελεσματικό φάρμακο για μια πολιτική κρίση. Αλλά υπάρχει και το ενδεχόμενο οι εκλογές να καταλήξουν σε ακυβερνησία με τα αυτονόητα αρνητικά αποτελέσματα. Παρά ταύτα η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία παραμένει ως η ασφαλέστερη διαδικασία εξόδου από την κρίση.
Στην παρούσα φάση διατυπώνεται διαρκώς το ερώτημα αν είναι αναγκαίον να προκύψει από τις κάλπες αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή μήπως απαιτείται η συγκρότηση συμμαχικών κυβερνήσεων.
Ο,τι και να συμβεί, πρέπει εκ προοιμίου να ειπωθεί πως οι πολιτικοί κίνδυνοι είναι προφανώς περιορισμένοι. Ούτε σε επαναστατημένη χώρα ζούμε, ούτε έχει διαλυθεί το πολιτικό σύστημα, όσο κι αν νοσεί…
Αν εκ των εκλογών αναδειχθεί αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καλώς να ορίσουν οι εψηφισμένοι. Αν προκύψει πολυκομματισμός, δημιουργούνται προβλήματα – αλλ’ ουχί προς… θάνατον!
Θα πρέπει σε μια πολυκομματική Βουλή να συγκροτηθούν πολιτικές συμμαχίες που αυτή τη στιγμή πιθανολογούνται ως δυνατόν να γίνουν μόνον μεταξύ ΝΔ και ΠαΣοΚ. Αρα αν τα δύο κόμματα διαθέτουν μετεκλογικά συνολικώς λιγότερες από 151 έδρες, δημιουργείται πρόβλημα. Διότι είναι τελείως απίθανη η συγκρότηση πλειοψηφίας κοινοβουλευτικής μεταξύ κομμάτων στα οποία περιλαμβάνονται το ΚΚΕ, τα κόμματα Καμμένου και Καρατζαφέρη, η Συμμαχία της κυρίας Κατσέλη, το κόμμα Τσίπρα και η Αριστερά του κ. Κουβέλη.
Είναι φανερόν ότι αν από τις κάλπες δεν αναδειχθεί αυτοδύναμη πλειοψηφία και, ακόμη, τα δύο μεγάλα κόμματα αποδειχθούν ισχνά κοινοβουλευτικώς, τότε θα πάμε αμέσως σε νέες εκλογές, αφού μεσολαβήσουν άκαρπες συζητήσεις των διαφόρων αρχηγών.
Ευτυχώς οι διαδικασίες για να αποδειχθεί αδυναμία της Βουλής να δώσει βιώσιμον κυβερνητικό σχήμα είναι σύντομες. Θα ξαναπάμε ταχέως στις κάλπες.
Με δύο λόγια: ουδείς προλαβαίνει να… διαλύσει τον τόπο.
