ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times
Μια ημέρα αφότου η Βόρεια Κορέα ανακοίνωσε τον θάνατο του μακρόβιου ηγέτη της Κιμ Γιόνγκ-ιλ, πλάνα και φωτογραφίες, που δόθηκαν στη δημοσιότητα από το απομονωμένο κράτος, έδειξαν σκηνές μαζικής υστερίας και πένθους από πολίτες και στρατιώτες, στην πρωτεύουσα.
Οι εικόνες, πολλές ανάμεσά τους διαλεγμένες προσεκτικά από το κρατικό Κορεατικό Κεντρικό Πρακτορείο Ειδήσεων, είναι μέρος μιας επίσημης εκστρατείας με στόχο την λαϊκή υποστήριξη προς τον νεαρό διάδοχο, τον τρίτο γιό του εκλιπόντος Κιμ Γιόνγκ-ουν.
Οσο προσποιητές και αν μπορεί να φαίνονται στα μάτια των Δυτικών, οι υπερβολικές εκφράσεις πένθους στις κηδείες – οι λυγμοί και ο παροξυσμός των σπασμών που συγκλονίζει το σώμα – είναι ένα παραδοσιακό μέρος της κουλτούρας του Κομφουκιανισμού, και μπορεί κανείς να τον δει σε κηδείες διασήμων, αλλά και συγγενών, στη Νότια Κορέα. Αλλά στον Βορρά, η κουλτούρα του πένθους μεγιστοποιήθηκε από την προσωπολατρεία: ο ηγέτης της χώρας θεωρείται πατέρας κάθε Βορειοκορεάτη.
Επομένως, οι δημόσιες εκδηλώσεις του πένθους δεν απηχούν τόσο την δημοτικότητα του Κιμ Γιόνγκ-ιλ ως πολιτικού ηγέτη, όσο είναι ο αναμενόμενος τρόπος, με τον οποίο πρέπει να πενθεί κανείς για τον θάνατο ενός πατέρα. Η παράβαση αυτής την παράδοσης θα προκαλούσε κοινωνικό όνειδος.
Ο Παρκ Γιόνγκ – τσαλ, αναλυτής στο χρηματοδοτούμενο από την κυβέρνηση Κορεατικό Ινστιτούτο για την Εθνική Επανένωση στη Σεούλ, είπε ότι μεγάλο μέρος του δημόσιου πένθους στην Πιονγκγιάνγκ ήταν γνήσιο. Ο φόβος και η αβεβαιότητα για το μέλλον του Βορρά ήταν άλλος ένας λόγος για αυτόν τον θρήνο και τον οδυρμό, αλλά υπήρξε και ένας βαθμός καταναγκασμού.
«Αλλοι Βορειοκορεάτες μπορεί να θρηνούν επειδή πιστεύουν ότι αυτό είναι το σωστό, και άλλοι επειδή ξέρουν ότι τους παρακολουθούν», είπε ο Παρκ.
«Νιώθουν πραγματικά σαν να αποκεφαλίστηκε το έθνος», είπε ο Μπράϊαν Ρ. Μάιερς, ειδικός στην ιδεολογία της Βόρειας Κορέας στο πανεπιστήμιο Ντονγκσίο στη Νότια Κορέα. «Φυσικά, αυτό κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται κάποιο σοκ ή τραύμα, ασχέτως από το αν είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον Κιμ Γιόνγκ -ιλ».
Μια άλλη κρίσιμη αποτυχία στην κατανόηση της Βόρειας Κορέας από την Δύση ήταν η τάση να υποβαθμίζεται η προσωπολατρεία και η σημασία της αφοσίωσης προς το κράτος εκεί. Στον Βορρά, είπε, «ο εθνικισμός και η πίστη στο κράτος ενισχύουν το ένα το άλλο», έτσι ώστε ακόμη και όταν ο κόσμος δεν εγκρίνει την κατεύθυνση που παίρνει η χώρα, ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με το κράτος.
Στο Εθνικό Θέατρο της Πιονγκ-γιάνγκ, ηθοποιοί φωτογραφήθηκαν να κλαίνε, διδάσκοντας στην ουσία πώς θα πρέπει να συμπεριφερθεί το έθνος. Το δημόσιο πένθος είχε ένα στόχο, όπως κατέστησαν σαφές οι ηθοποιοί, καθώς παρότρυναν τον κόσμο να «μετατρέψει την θλίψη σε δύναμη και κουράγιο».
