Υπάρχουν κάποιες φορές που ό,τι και να πει κανείς χάνει τη σημασία του. Δεν επαρκεί για να εκφράσει αυτό που αισθάνεται.
Αυτό ισχύει στην περίπτωση των 117 βουλευτών, νυν και πρώην, που ζητούν αναδρομικά ως και 250.000 ευρώ έκαστος διότι λένε πρέπει να πάρουν αυξήσεις ίσες με εκείνες των δικαστών.
Άνθρωποι μειωμένης ευαισθησίας, πολλές φορές και ικανοτήτων οι περισσότεροι, δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν πόσο λάθος, πόσο εκτός πραγματικότητας είναι η απαίτησή τους αυτή. Το χειρότερο είναι ότι πιθανότατα θα βρεθούν δικαστικοί που θα τους δικαιώσουν, μόνο και μόνο για να μη χάσουν μελλοντικά τα δικά τους… αναδρομικά.
Δεν είναι μόνο ότι η στιγμή είναι άκαιρη, όταν η πλειοψηφία των συμπολιτών τους πλήττεται από τη σοβούσα κρίση και βλέπει τα εισοδήματά της να καταβαραθρώνονται.
Είναι κυρίως το ζήτημα της συμπαιγνίας που πονάει. Ο κόσμος βλέπει, αλλά επειδή πιέζεται δεν μιλάει. Αποφεύγει να εκφράσει την οργή του.
Μία οργή που ξεχειλίζει όταν στελέχη κομμάτων και κυβερνήσεων που επί χρόνια ασελγούσαν επί του κρατικού κορβανά, που βόλευαν κολλητούς και ημετέρους στον – υποτιθέμενο – «Ναό της Δημοκρατίας» (ναι, στη Βουλή αναφερόμαστε), που μέσα από πολυπλόκαμα δίκτυα offshore εταιρειών διοχέτευαν μίζες και δωράκια, που είδαν το όνομά τους να πρωταγωνιστεί σε σειρά σκανδάλων (πράσινων και γαλάζιων), που δεν άφησαν καμία παρακαταθήκη από τα υπουργεία στα οποία πέρασαν, γυρεύουν τώρα και άλλα χρήματα για τα… γεράματά τους.
Το ερώτημα είναι αν οι νεότεροι συνάδελφοί τους, που τόσο ενδιαφέρον δείχνουν για τις εξελίξεις στα εσωκομματικά τους με επιστολές και ίντριγκες, θα καταλάβουν ότι πρέπει να δώσουν το παράδειγμα της αλλαγής συμπεριφοράς.
Αν σιωπήσουν, τότε θα είναι ηθικά συνένοχοι. Θα μοιάζει σαν να βάζουν πλάτη για να κάνουν τα ίδια και εκείνοι στο μέλλον – μόλις ανοίξει κάποιο παραθυράκι. Θα επιβεβαιώσουν την άποψη ότι «όλοι εκεί μέσα στη Βουλή τα κάνουν πλακάκια μόνο όταν τους συμφέρει, για την τσέπη τους». Και ξέρουμε όλοι ποια λέξη θα αρχίσει και πάλι ηχηρά να ακούγεται για τη Βουλή… Ναι, εκείνη που αρχίζει με το γράμμα «μ»…
