Βέρος Aιγινήτης. Τρεις γενιές όπως σημειώνει ο ίδιος. Πηγαίνοντας πιο πίσω διαπιστώνεις ότι οι ρίζες του κρατάνε από το Ρέθυμνο. Και η αλήθεια είναι ότι αν τον γνωρίσεις θα διαπιστώσεις ότι κουβαλά μια… κουζουλάδα. Ο Δημήτρης Κοττάκης, ηχολήπτης στον ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ FM. Kαι στον… ελεύθερο χρόνο του, ράπερ. Το όνομά του στο hip hop: Evnus. Από το 1996 και μετά έχει κυκλοφορήσει 2 cd σινγκλς, 3 cd άλμπουμ, έχει επιμεληθεί 2 cd συλλογές και προσφάτως, στις 22 Ιανουαρίου, ανέβασε το πρώτο του freeload άλμπουμ «Ψυχή εις τη Ν».
Oπως σημειώνει ο ίδιος «ήταν να βγει σε κανονικό cd και αυτό αλλά βαρέθηκα να περιμένω τις εταιρείες και τις συμφωνίες τους. Τέσσερις μήνες έτοιμο υλικό καθόταν μέσα στο master cd και με κοίταζε. Aι στο δ… και από τότε το βρίσκετε στο www.hiphop.gr». Μεγαλωμένος σε ένα χωράφι δίπλα στη θάλασσα, διαπιστώνει πλέον ότι οι μνήμες του παρελθόντος είναι παρούσες στη μουσική του. «Η φαντασία σου δεν χαλιναγωγείται εύκολα, κουσούρι που μάλλον σου μένει και στο μέλλον. Ανάμεσα στις ατελείωτες ώρες μπάλας, στον πετροπόλεμο που ακολουθούσε τις ζαβολιές μας σαν πιτσιρίκια στις… σαλιγκαροδρομίες μετά τη βροχή, στα αυτοσχέδια γήπεδα μπάσκετ (κοφίνι κρεμασμένο στην καμινάδα της θεια-Κατίνας), στα κυνηγητά με το συγχωρεμένο τον αγροφύλακα το Λευτεράκο γιατί παίζαμε σε ένα χωράφι που δεν έπρεπε, στα καρτέρια και τις μάχες με τα φυσοκάλαμα, ανάμεσα σε όλα αυτά έχεις πάντα, μα πάντα, άπλετο χρόνο να κοιτάς τον ήλιο, τα σύννεφα, το φεγγάρι και τα αστέρια. Η οθόνη στο σπίτι ήταν μία ασπρόμαυρη και έπαιζε λίγα ενδιαφέροντα πράγματα, Διάστημα 1999, Star-trek, υποβρύχιο Stigrey… Ετσι η φαντασία δούλευε στο φουλ… Κόσμοι ολόκληροι κατασκευάζονταν, που μέσα τους ο μικρός ήρωας Μήτσος πολεμούσε για το καλό και το δίκαιο όντας σχεδόν ακατανίκητος».

Κάπου στα δέκα – έντεκα χρόνια του ήρθε και η μουσική. «Οι πρώτες πρώτες μουσικές μνήμες που κρατάω είναι ο παππούς ο Μήτσος μετά το φαγητό να παίζει βιολί, νησιώτικα, ο άλλος παππούς ο Μανώλης να πιάνει τον αμανέ, πάλι στο τραπέζι μετά το φαγητό. Μετά άκουγα Voice of America, είχαμε ένα silver ραδιοκασετόφωνο, με το ένα ηχείο, άκουγα Wolfman Jack, Sat o Stevens, Keisy Keisam, παίζανε και μαύρες μουσικές που για κάποιο λόγο τις έψαχνα. Χωρίς μνήμες δεν μπορείς ούτε κορδόνια να δέσεις, όχι να κάνεις μουσική. Επειδή όμως αυτό συμβαίνει, ο μιμητισμός προς χάριν του hype, όσοι κάνουν έτσι μουσική (με σκοπό την κονόμα και μόνο)πάντα, λίγο αργότερα βλέπουν τις μνήμες να επιστρέφουν και να τους θεωρούν ξένους, καταλαβαίνοντας έτσι πως έχουν προδώσει κάτι από τον εαυτό τους… Οπως και να έχει οι μνήμες είναι πάντα εκεί και λειτουργούν, το ζήτημα είναι τι φορτίο έχεις; τι κουβαλάς; τι έχεις ζήσει να θυμάσαι;»

Ο Δημήτρης Κοττάκης ή Evnus επί το…πιο καλλιτεχνικό, διάλεξε το συγκεκριμένο όνομα, όπως λέει ο ίδιος «από το αρχαίο ελληνικό επίθετο Εύνους που σημαίνει «ο το καλόν σκεπτόμενος», ο αισιόδοξος, αυτός που διαλέγει να ψάχνει το όμορφο. Γύρω στο 1994 που μπήκε το… μωρό στην κολυμπήθρα δεν ήταν τόσο της μόδας οι θετικές αύρες, σκέψεις, οι θετικές ενέργειες και όλα τα συναφή, ωστόσο κάτι τέτοιο εννοούσα υποσυνείδητα. Αλλοι λένε Envus (επιβήτορας ή άλογο στα λατινικά) άλλοι λένε Venus, η Αφροδίτη και δώσε να’ χούμε… Το γράφω δε με λατινικούς χαρακτήρες Evnus,σαν μια συμβολική επίθεση μιας αρχαίας λέξης στον παγκόσμιο… αγγλοομιλούμενο ιστό.

Για τον Evnus, η μουσική και το τραγούδι είναι μια «ηχητική-αρμονική συμμετοχή και αλληλεπίδραση μας στην πραγματικότητα. Η μουσική υπάρχει από μόνη της, εμείς την ανακαλύπτουμε ή μας αποκαλύπτεται, της προσθέτουμε τη γεύση μας και αν μπορούμε τη μεταφέρουμε για να ξανά- αλληλεπιδράσει. Το τραγούδι είναι το ίδιο. Συναίσθημα μεταφρασμένο σε σημασίες, αρμονίες και φωνές. Η έκφραση είναι μία βασική ανθρώπινη λειτουργία, η μουσική το ηχητικό της αποτέλεσμα».

Καλή η θεωρία αλλά πως είναι η πράξη; Και εν προκειμένου τι είναι το hip-hop ; «Αστική επαναστατική καλλιτεχνική ψυχοσύνθεση… Το hip-hop, είναι τέσσερα πράγματα, τέσσερα στοιχεία τα λέμε: Πρώτον, το Djing, τα πικάπ , δεύτερον το breakdance, ο χορός, τρίτον το graffiti, η ζωγραφική και τέταρτον ο MCing, ο Master of Ceremony,ο τελετάρχης, ο ράπερ, αυτός που χτυπάει με ρυθμό (ράπισμα). Ο ραπςωδός (ραψωδός) θα τολμήσω να επεκτείνω τη μετάφραση. Το ραπ το ίδιο δεν ανακαλύφθηκε ως καλλιτεχνική συνήθεια από τους μαύρους Αμερικανούς την δεκαετία του ΄70. Ολοι οι πολιτισμοί έχουν αναπτύξει ρυθμικά ποιήματα, οι μαντινάδες είναι πρώτης τάξεως διασκεδαστικοί αυτοσχεδιασμοί (freestyle…). Ο Ομηρος τι είναι; Ρυθμός με μπαστούνι και απαγγελία, ραψωδία… Ωστόσο η μαύρη μουσική με όλο το groove, το μπρίο της και την υπερβολή της, είναι που μας θύμισε αυτή την τόσο παλιά συνήθεια μας εκ νέου…»

Οταν ο Δημήτρης Κοττάκης, αρχίζει να μιλάει για το hip-hop τελειωμό δεν έχει έχει. Ισως επειδή το αγαπά πολύ και το υπερασπίζεται όσο καλύτερα μπορεί. «To hip-hop συνολικά είναι η άμεση καλλιτεχνική απάντηση του πληθυσμού σε όλες τις αρρώστιες των δυτικών, και όχι μόνο πλέον, πόλεων, είναι η πάλη για επιβίωση, η πάλη των τάξεων, η διαμαρτυρία για την υποκρισία και την αδικία. Ακόμα και το «Gangsta rap» το σεξιστικό και νεοπλουτίστικο που βλέπουμε τόσα χρόνια και κατηγορούμε, με τις πόρνες, τα όπλα και τα ναρκωτικά, όλα αυτά τα χρόνια που βλέπουμε αυτά τα κλιπάκια εμείς τι κάναμε; Ξέραμε για όλες τις ρεμούλες, μάγκας ήταν το λαμόγιο, αυτός που έκανε τις καλύτερες αρπαχτές, το πολιτικό σύστημα που «εξυπηρετιόμασταν» όλοι, διεφθαρμένο από την κορυφή ως τα νύχια. Οι μίζες, τα τζιπ, οι κάρτες, τα δάνεια. η υπερβολή, η αυταπάτη, η απληστία, η ύβρις. Ακόμη κι όσοι δεν συμμετείχαμε, γνωρίζαμε.. Οπότε κι εμείς τα ίδια σ… ήμασταν… Αυτό είναι hip-hop, να λες τα πράγματα με το όνομα τους».

Από την άλλη, δεν το θεωρεί και κίνημα. «Κίνημα δεν το λες. Δεν μεταφέρει συγκεκριμένη ιδεολογία ή κατεύθυνση, μεταφέρει ψυχοσύνθεση, λύτρωση μέσω της αλήθειας. Είναι ο τρόπος, το μέσο, όχι το περιεχόμενο, όχι το μήνυμα. Ο καθένας θα βάλει το δικό του μήνυμα, τη δική του ουσία». Και κάπου εδώ έρχεται η άποψη του για την σχέση του hip-hop με την Ελλάδα και τους Ελληνες. «Μέρος του hip-hop φυσικά εμπορευματοποιήθηκε. Ως αισθητική έχει ήδη φύγει, επιστρέψει και ξαναφύγει και αυτό τον κύκλο θα κάνει συνεχώς σ’ αυτό που λέμε μόδα. Το ίδιο ισχύει και με την παγκόσμια μουσική, είναι συστατικό της πλέον. Είναι μια καλλιτεχνική τάση όπως τόσες άλλες αλλά πιο άμεση. Όσον αφορά το ραπ, η σχέση του με την κοινωνία μας είναι πολύ παλιά, εφηύρε αυτό που λέμε θέατρο.. Σήμερα αυτό που λέμε hip-hop φάση στην Ελλάδα είναι ένας ατελείωτος διάλογος με τραγούδια που αναπτύσσεται κατά 80% εκτός των παραδοσιακών ΜΜΕ. Για τους σωστούς ή λάθος λόγους, παλιοί και νεότεροι ράπερς συζητάνε, μαλώνουν, λεονταρίζουν, απαγγέλλουν, αναμετρούν τις ικανότητες τους για καλύτερο στίχο και ρυθμολογία (flow) αλλά και στάση ζωής. Το κάνουν στα ελληνικά. Εάν δε ασχοληθείς και με το underground στο Διαδίκτυο εκεί θα βρεις μια τρελή ζύμωση από πιτσιρικάδες που την ψάχνουν σε στίχους, ικανότητες και sampling. Το hip-hop δεν είναι η παράδοση σου, το σπίτι σου, είναι όμως ένας τρόπος για να μιλήσεις για αυτά και η ειλικρίνεια να τα εκπροσωπείς…»

_ Πολλοί έχουν την αίσθηση ότι το hip – hop είναι για την πιτσιρικαρία, Γιατί; τι ισχύει?
«Αν πάρουμε χονδρικά ότι το hip – hop ξεκίνησε στην Αμερική του ’80,τότε είναι 32 ετών. Αν πάρουμε πάλι ότι το ελληνικό hip – hop ξεκινάει χονδρικά το ’90 είναι μόλις 22 ετών. Έχει αντισυμβατική επαναστατική οπτική, κάτι που ταιριάζει στους εφήβους και τις ορμόνες τους. Από την άλλη τη μουσική που ακούς έφηβος τη θυμάσαι για πάντα.. Επίσης μπορείς να το κάνεις εύκολα, μόνο το djing θέλει λεφτά για να ξεκινήσεις, το break, το mcing, το graffiti, δεν θέλουν πολλά για να ξεκινήσεις. Μεγαλώνοντας, επειδή έχουμε ήδη 2 γενιές Ελλήνων ράπερς και κόσμου, κάποιοι συνεχίζουν, κάποιοι ακούνε άλλα, όλοι όμως θυμούνται, έχουν πλέον ακούσματα. Ε, όσο περνάει ο καιρός θα ξανασυνηθίσουμε όλοι να ακούμε ρυθμικά ποιήματα, ράπς άλλοτε σε hip – hop μορφή και άλλοτε σε πιο ανακατεμένη μουσική».
Ο Εvnus κάνει μουσική επειδή του… έρχεται. Περίπου με τον ίδιο τρόπο ονειρεύεται. «Ούτε κι αυτό το ελέγχω για να ξέρω να σου πω, είναι μέρος του λειτουργικού δεν έχω πρόσβαση.. Και κάτι ακόμα. Ερωτεύεται επειδή του αρέσουν πολύ οι γυναίκες. Για αυτό ακούστε στο «Μαχαίρια στη σιωπή».