Η 26χρονη Αντωνία Κόκοτου ή η… κυρία διαιτητής μιλάει για το «αντρικό» επάγγελμά της
Τελείωσε το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου. Δεν έγινε όμως διεθνής αναλυτής αλλά διεθνής διαιτητής. Από τότε περνά τα Σαββατοκύριακά της σε γήπεδα τοπικών πρωταθλημάτων Β’ και Γ’ Εθνικής υποδεικνύοντας οφσάιντ, δείχνοντας κίτρινες και κόκκινες κάρτες και σφυρίζοντας πέναλτι. Η Αντωνία Κόκοτου, 26 χρόνων σήμερα, είναι μία από τις 60 γυναίκες διαιτητές της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA). Οταν ήταν ακόμη κοριτσάκι 15 χρόνων, πήγε στον τοπικό σύνδεσμο διαιτητών Αγρινίου και… αυτό ήταν. Σήμερα ζει στο Ναύπλιο, στην αγαπημένη της πόλη: «Με βολεύει γιατί είναι και κοντά στην Αθήνα» λέει. Το όνειρό της είναι να παίξει κάποτε σε αγώνα Α’ Εθνικής ή σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Για να το καταφέρει ακολουθεί πιστά μια συμβουλή που της έδωσε ένας βετεράνος της ελληνικής διαιτησίας, το
όνομα του οποίου δεν θέλει να αποκαλύψει: «Να μην απογοητεύεσαι και να μη χάνεις την ψυχραιμία σου. Να προσπαθείς».
Θυμάστε την πρώτη φορά που μπήκατε σε γήπεδο;
«Οχι πολύ καλά. Ημουν πολύ μικρή. Οι μόνες εικόνες που έχω στο μυαλό μου από εκείνη τη φορά ήταν οι κραυγές των φιλάθλων που με είχαν τρομάξει λίγο».
Ο πατέρας σας στο σπίτι έβλεπε ποδόσφαιρο;
«Υπάρχει άντρας που να μη βλέπει έστω και λίγο; Δεν ήταν φανατικός πάντως».
Σας προέτρεπε να δείτε μαζί του;
«Παρακολουθούσα γιατί μου άρεσε. Δεν πρόκειται πάντως να αποκαλύψω τι ομάδα είμαι. Σίγουρα όμως συμπαθώ τους αδύνατους. Πολλές φορές λέω από μέσα μου: «Γιατί δεν μπορούν κι αυτοί να βάλουν ένα γκολ;»».
Στις αλάνες κλωτσούσατε το τόπι;
«Δυστυχώς ναι! Προς μεγάλη στενοχώρια της μπάλας φυσικά. Ολοι κλωτσούσαν όλους, χτυπούσαν μπάλα και πόδια μαζί και «όποιος πρόλαβε τον Κύριον οίδε»».
Πότε είχατε την πρώτη επαφή σας με τη σφυρίχτρα και το σημαιάκι;
«Τον Απρίλιο του 1986. Η ξαδέλφη μου ήθελε να γίνει διαιτητής. Είχε κανονίσει να πάει στον τοπικό σύνδεσμο Αγρινίου. Στην πορεία όμως τα πράγματα άλλαξαν. Εκείνη δεν πήγε ποτέ ενώ εγώ πήγα και κόλλησα».
Στα θρανία πόσο καιρό… καθήσατε;
«Περίπου δυόμισι μήνες. Εμαθα τα 17 άρθρα του κανονισμού ποδοσφαίρου, μελέτησα πολύ πάνω σε θέματα αγωνιστικής συμπεριφοράς και μετά έδωσα γραπτές εξετάσεις. Ακολούθησε η πρώτη μου εποπτεία».
Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
«Ενιωθα να βρίσκομαι κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου. Μου πήρε περίπου ένα τέταρτο της ώρας να συνειδητοποιήσω πού βρίσκομαι. Τότε κατάλαβα για πρώτη φορά ότι άλλο είναι να βλέπεις το παιχνίδι ως θεατής και άλλο να είσαι μέσα σε ό,τι συμβαίνει».
Πώς σε αντιμετώπισαν οι ποδοσφαιριστές και οι δύο συνάδελφοι;
«Δεν μπορώ να σου πω ποιος φοβήθηκε ποιον. (γέλια) Εμοιαζε λίγο περίεργο για όλους ένα 15χρονο κορίτσι να φοράει τη στολή του διαιτητή. Είχε έρθει μάλιστα μαζί μου ο πρόεδρος του τοπικού συνδέσμου για να ‘μαστε σίγουροι».
Η σχέση με τους συναδέλφους του άλλου φύλου είναι αρμονικές;
«Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν αρχικά. Μια γυναίκα που πατά στο άβατο της διαιτησίας έκανε ασφαλώς εντύπωση. Με συνήθισαν, όμως, τι να κάνουν;».
Η αποδοχή αυτή άργησε;
«Στην αρχή ήμουν το «ψάρι», όπως όλοι οι νέοι σε έναν άγνωστο γι’ αυτούς χώρο. Η θέλησή μου όμως να ενταχθώ στον χώρο αυτόν το γρηγορότερο με βοήθησε πολύ. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να αποδείξεις τι αξίζεις».
Με την κερκίδα διατηρείτε «σχέσεις πάθους»;
«Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ξέρω γαλλικά. (γέλια) Επομένως δεν ακούω και δεν καταλαβαίνω αυτά που λένε στη διάρκεια του αγώνα».
Τι γίνεται όταν ένα μπουλούκι ποδοσφαιριστών ορμάει προς το μέρος σας νομίζοντας ότι αδικήθηκε;
«Μετράει ποιος τρέχει γρηγορότερα. Πάντως η συμπεριφορά των παικτών έχει αλλάξει. Το επίπεδο ήθους έχει ανεβεί πολύ σε όλες τις κατηγορίες και η κατανόηση είναι αμοιβαία».
Πόσο ισχύει η φράση «ο διαιτητής είναι ο άρχοντας του αγώνα»;
«Η άποψη αυτή είναι τραβηγμένη. Ακριβώς επειδή γνωρίζεις ότι ακόμη και μια λάθος τοποθέτηση μπορεί να επηρεάσει άμεσα την έκβαση μιας αναμέτρησης, γίνεσαι λιγότερο επιπόλαιος και περισσότερο υπεύθυνος. Η εξουσία λειτουργεί αρνητικά μάλλον παρά θετικά».
Μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα σας δούμε σε λίγα χρόνια σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο;
«Ακόμη και το όνειρο αυτό καθαυτό είναι κάτι το φανταστικό για μένα. Για να φθάσεις σε τέτοιο επίπεδο χρειάζεται πολλή δουλειά. Προτιμώ τα μικρά αλλά σταθερά βήματα. Το κενό το φοβάμαι».
Φαντασθείτε τώρα ότι η FIFA σάς ορίζει διαιτητή του αγώνα Ιντερ – Γιουβέντους.
«Δύο εβδομάδες πριν θα ήμουν άρρωστη από το στομάχι μου. Αφήστε που θα προτιμούσα να το απολαύσω ως θεατής. Η τεταμένη προσοχή κατά τη διάρκεια του αγώνα μού στερεί αυτή τη χαρά».
Στον συγκεκριμένο αγώνα ο Βραζιλιάνος Ρονάλντο διαμαρτύρεται εντονότατα στη νεαρά διαιτητή.
«Αφού συνειδητοποιήσω ποιος μου μιλάει, νομίζω ότι θα του έβγαζα από το τσεπάκι μου την κίτρινη κάρτα. Οι παίκτες αυτής της κλάσης όμως είναι επαγγελματίες και δεν μπορούν να κρεμάσουν την ομάδα τους για ένα καπρίτσιο».
Οι συγγενείς και οι φίλοι τι σας λένε;
«Η οικογένειά μου με στήριξε πολύ από τα πρώτα μου βήματα. Οι φίλοι πάντως δεν αφήνουν την ευκαιρία να περάσει όταν θέλουν να με πειράξουν. Πόσες φορές μετά από έναν επεισοδιακό αγώνα έχω ακούσει τη φράση: «Αντωνία, τί έκανες πάλι;»».
Τα παιδιά σου πώς θα δουν τη μαμά διαιτητή;
«Θα νιώσουν λίγο περίεργα, αυτό είναι σίγουρο. Αν όμως υπάρξουν μελλοντικά και άλλες μαμάδες διαιτητές, τότε όλα θα είναι πιο φυσιολογικά».
