Ηλ. Νικολούζου: Η Ηλέκτρα απέναντι στην «Ηλέκτρα»

«Πώς αγγίζεις ένα τέτοιο κείμενο, ένα κείμενο του Γιώργου Βέλτσου, αναρωτιέμαι κι εγώ. Γιατί είναι ένα ποιητικό κείμενο. Αυτό που εμείς προσπαθούμε τώρα να κάνουμε είναι απλώς να βάλουμε αυτά τα λόγια στο στόμα μας. Να γίνουμε το δοχείο που θα τα πει. Δεν μπορείς ούτε να υποδυθείς κάτι ούτε να καμωθείς κάτι άλλο. Το ποιητικό κείμενο έχει σώμα. Βάζοντας το σώμα και τα λόγια, δημιουργείται ένα σχέδιο. Αφήνεις ίχνη… Και όπως έγραψε ο ίδιος ο Βέλτσος, είναι σαν τα ίχνη που αφήνουν οι άνθρωποι που δεν ζουν πια μέσα στα αισθήματα. Σαν κάτι που έχει αφήσει κάτι κενό. Σαν να λείπει κάτι από μένα. Γιατί και οι ήρωες αυτοί έχουν επιβιώσει πολλών θανάτων».

«Συνυπάρχουν και οι τρεις συνέχεια επί σκηνής και ο Ορέστης είναι ο κρίκος που ενώνει και τα δύο σχέδια, με την Ηλέκτρα και την Ιφιγένεια. Κάπως πρέπει να συναντηθούμε και οι τρεις».

«Πόσο μπορεί να καταλάβει κανείς την ποίηση; Περισσότερο αφήνεις να σε καταλάβει και να σε καταβάλει όλο αυτό και μετά εσύ καταλαβαίνεις. Στο θέατρο υπάρχουν πράγματα που σε καταλαμβάνουν και άλλα που τα χωράς πιο εύκολα».

«Ολα τα κείμενα στο θέατρο τα θεωρώ δύσκολα. Αυτό τώρα μπορεί να είναι πιο ειδικό. Δεν έχει τη θεατρική φόρμα που ξέρουμε. Αλλά επειδή βγαίνω από τον «Φάουστ» της Στέγης και του Μαρμαρινού, όπου ναι μεν οι κανόνες ήταν πιο ορατοί, αλλά επρόκειτο για ένα… τέρας, τι να πει κανείς. Τέρας δεν είναι και ο Τσέχοφ και ο Σαίξπηρ;

Ο σκηνοθέτης, ο Γιάννης Λεοντάρης, αφήνει χώρο σε αυτά τα λόγια. Τα αφήνει να βγαίνουν καθαρά και πιο μόνα τους. Κι αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Διότι έχεις να συνδυάσεις και το σώμα με αυτά τα λόγια».

«Εκανα χορό από μικρή. Είχα μάθει να ζω με την πειθαρχία. Ημουν αφοσιωμένη. Εδωσα εξετάσεις και πέρασα στην Κρατική Σχολή, αλλά δυστυχώς δεν την ολοκλήρωσα γιατί πήγα στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Εβλεπα πάντα θέατρο. Μου άρεσε πολύ. Θαύμαζα τους ηθοποιούς. Θαύμαζα αυτή την απεριόριστη έκφραση της μάσκας του προσώπου. Δεν ξέρω γιατί από θεατής θεάτρου έγινα ηθοποιός. Ημουν και είμαι πολύ εσωστρεφής. Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, υπάρχει μέσα στον ηθοποιό ένας βαθύτατος, κρυμμένος ίσως, ναρκισσισμός. Σαν να έχουμε δύναμη για αυτό. Μια δίοδος που κάπου σε πάει».

«Είχα δασκάλους που με μύησαν σε αυτή τη δουλειά. Ημουν πραγματικά τυχερή. Είχα τη Μάγια Λυμπεροπούλου, τη Ρένη Πιττακή, τον Μίμη Κουγιουμτζή, τον Γιώργο Λαζάνη, την Κάτια Γέρου… Τους αγάπησα όλους πάρα πολύ. Τους ευχαριστώ και τους ευγνωμονώ βαθιά γιατί μου άνοιξαν την πρώτη μου πόρτα. Επαιξα σε παραστάσεις όσο ήμουν στη σχολή αλλά έφυγα αμέσως από το Τέχνης».

«Εκανα ένα σεμινάριο βιοενέργειας μαζί του και κατάλαβα ότι… εδώ είναι το σπίτι μου. Βρήκα μια βαθιά συγγένεια, σαν να ανήκε εκεί ένα κομμάτι μου. Και ο χρόνος μού το αποδεικνύει αυτό».

«Δεν αποκλείω μέσα μου τίποτα. Πιστεύω ότι είναι λάθος να λες «όχι» σε πράγματα που δεν ξέρεις τι θα σου δώσουν. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου δώσει το άλλο, το διαφορετικό. Από την τηλεόραση, ας πούμε, έμαθα να μιλάω πιο κανονικά. Από όλα τα πράγματα μαθαίνεις. Ετσι μεγάλωσα, έτσι με έμαθαν οι γονείς μου. «Να βλέπεις προς όλες τις κατευθύνσεις» μου έλεγε ο πατέρας μου… Αν και σίγουρα είναι μία αυτή που σε οδηγεί, αλλά πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά παντού».

«Θα ήθελα να πάω στον Καναδά, στο Τορόντο. Εφυγα μωρό και δεν ξαναγύρισα ποτέ. Τώρα που το σκέφτομαι, καθώς έχω την υπηκοότητα, θα μπορούσα και να φύγω… Είναι μια σκέψη που ξεχνώ όμως, γιατί δεν μετακινούμαι εύκολα. Είμαι άνθρωπος της εστίας. Της αφοσίωσης».

«Αυτό που σκέφτομαι τελευταίως για τους ρόλους και σχετίζεται με τις σκέψεις μου για το μέλλον έχει να κάνει με την ανάγκη μου για παραπάνω σκηνικό χώρο. Αυτό είναι ο πρωταγωνιστής. Του δίνεται μεγαλύτερος χώρος στη σκηνή. Και μέσα από εκεί βρίσκεις και εσύ τη διαδρομή σου… Ομολογώ ότι εμένα μου λείπει αυτό –και τώρα όλο και πιο έντονα. Την ίδια στιγμή μπορεί όμως να μου λείπουν κι άλλα πράγματα –ίσως και πιο πολύ -, ένα παιδί, μια οικογένεια… Ναι, πράγματι μπορεί να έρθουν όλα αυτά».

«Ξέρω όμως ότι στο θέατρο δεν μπορείς να λειτουργήσεις μόνος σου. Χρειάζεσαι τον σκηνοθέτη, τον δάσκαλο. Είναι μια συλλογική δουλειά και μέσα σε αυτήν πορεύεσαι. Και είναι αλήθεια ότι η δική μας η γενιά έμαθε περισσότερο να δουλεύει ομαδικά. Και προβληματίζομαι, είναι αλήθεια, αν αυτό μπορεί τελικά να σε παγιδεύσει».

πότε & πού:
Παραστάσεις: Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή (4-6/7 & 11-13/7) στις 21.30.
Ναύπλιο, στη Βιβλιοθήκη Ανθός του Φουγάρου
Εισιτήρια: 5 – 8 ευρώ
Κρατήσεις: τηλ. 27520.47380 / info@fougaro-library.gr

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

“Σχέδιο Ηλέκτρα – Σχέδιο Ιφιγένεια – Σχέδιο Ορέστης” του Γιώργου Βέλτσου.

Σκηνοθεσία – μουσική & ηχητική επιμέλεια: Γιάννης Λεοντάρης.
Παίζουν: Ηλέκτρα Νικολούζου – Κώστας Βασαρδάνης – Αιμιλία Βάλβη