Κατά την τριετή παρουσία του το περιοδικό δημοσίευσε σειρά από ενδιαφέροντα αφιερώματα σε σημαντικούς μεσοπολεμικούς και μεταπολεμικούς συγγραφείς και κριτικούς. Εστω και καθυστερημένα ήρθε η σειρά του K.Θ. Δημαρά, με ένα αφιέρωμα, σε επιμέλεια Αικ. Κουμαριανού, η οποία είχε φροντίσει και το περυσινό, πολύπλευρο και διεξοδικό, του περιοδικού «Αντί». Χωρίς προλογικό σημείωμα το πρόσφατο, σαν να προϋποθέτει το κείμενο της επιμελήτριας στο προηγούμενο περί «της γενναιόδωρης προσφοράς» τού ιστορικού, κριτικού και δασκάλου.
Εν αρχή, κείμενο με τη γριφώδη κεφαλίδα, «Επιλεγόμενα K.Θ. Δημαρά «Περιηγήσεις στον ελληνικό χώρο», Λουκία Δρούλια – Αικ. Κουμαριανού – Εμμ. N. Φραγκίσκος – Παν. Μουλλάς – Γ.Π. Σαββίδης – Αλκης Αγγέλου», άνευ επεξηγήσεων. Ενημερωτικά σημειώνουμε πως πρόκειται για άρθρο του Δημαρά στο περιοδικό «Εποχές», Ιανουάριος 1967, που δημοσιεύθηκε ως επιλεγόμενα σε ομότιτλο τόμο του 1968, με συνεργασίες των έξι αναφερομένων. Επιλογή ορμώμενη και από τις πρόσφατες ενασχολήσεις της επιμελήτριας. Ακολουθούν οι συνεργασίες των Z. Μπουσάρ, Γ. Τόλια, M. Γυπαράκη και της επιμελήτριας, που περιπλέουν το θέμα Δημαρά, παρουσιάζοντας δικές τους μελέτες, συγγενικές με τα ενδιαφέροντα του τιμωμένου. Κατ’ εξαίρεση, ο Δ. Αγγελάτος σχολιάζει το «Δοκίμιο για την ποίηση» του Δημαρά.
Κείμενα διαδόχων
Πάντως, τα δύο εναπομείναντα κείμενα διαδόχων του Δημαρά στην κριτική και στην ιστοριογραφία είναι εντός θέματος. Μετά πλείστων όσων θαυμαστικών αποκαθηλώνει ο A. Ζήρας την «Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας» του Δημαρά, θεωρώντας πως λειτούργησε ως «γραμματολογική ταφόπλακα» για «τρεις ή και περισσότερες γενιές λογίων». Υποστηρίζει πως η πρώτη έκδοση (1948-49) ήταν ουσιαστικά και η οριστική, αφού στις επόμενες οκτώ του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα «ελάχιστες υπήρξαν οι μετατοπίσεις του ιστορικού». Εν εκτάσει αναπτύσσει ό,τι αποκαλεί «ιδιάζουσες εμμονές του Δημαρά», τουτέστιν τη θρυλική πλέον υποτίμηση του διδύμου Παπαδιαμάντη – Καρυωτάκη, ενώ επισημαίνει παρερμηνείες στον χώρο της ποίησης και λανθασμένη θεώρηση του γλωσσικού ζητήματος. Ολισθήματα που αποδίδει στην έλλειψη «αποθεματικών της τριβής με το λογοτεχνικό γίγνεσθαι». Ως απάντηση, ο Αλέξ. Αργυρίου αρθρώνει λόγο υπερασπιστικό, καταθέτοντας μνήμες πολύτιμες για μια μελλοντική βιογραφία Δημαρά.
Ενα αφιέρωμα που εκφράζει ατομικιστικές και αποδομιστικές τάσεις, όπως έχουν επικρατήσει στις απαρχές του 21ου αιώνα.
