Σε όποιον θυμίζει κάτι το παραπάνω εξώφυλλο να μιλήσει τώρα, αλλιώς ας σωπάσει για πάντα.

Λίγα πράγματα θυμάμαι από την πρώτη δημοτικού: Το άγχος να μη βάζω τη γλώσσα μου εκεί που λείπει το δόντι για να μη βγει το καινούργιο στραβά, το άγχος να μάθω να φτιάχνω τη σάκα μου γρήγορα στο σχόλασμα (η νονά μου μού έμαθε να βάζω τα βιβλία κάθετα, όχι οριζόντια), τις κλωτσιές στη συμμαθήτριά μου τη Γιωτούλα επειδή – για άγνωστους λόγους – τη μισούσα και τη θεωρούσα μαμόθρεφτο, το μικρό σχολείο στην Ισθμία. Τότε δεν υπήρχαν ακόμη οι βυθιζόμενες γέφυρες και κάθε πρωί έπαιρνα το πέραμα, μία μικρή μαούνα, για να με περάσει απέναντι.

Και το Ανθολόγιο. Θυμάμαι το Ανθολόγιο.

Τα περισσότερα από τα ποιηματάκια του Ανθολογίου τα ήξερα ήδη. Είχα μάθει να διαβάζω από 4 χρονών, στα 5 διάβαζα και υποτίτλους στις ταινίες («Πρόλαβα!», φώναζα θριαμβευτικά), κι έτσι, όταν το 1984 έγινα επιτέλους πρωτάκι ήμουν το αστέρι της ανάγνωσης. Πάλι καλά: για να δεήσω να μάθω πρόσθεση και αφαίρεση χρειάστηκε να μου τάξουν ολόκληρο το σπίτι της Μπι Μπι Μπο μαζί με τον Τζoν Τζoν.

Στο τρίτο θρανίο δίπλα στο παράθυρο, επίτηδες για να χαζεύω τα τριτάκια όταν έκαναν γυμναστική, ανυπομονούσα πάντα για την ώρα του Ανθολογίου. Ήξερα και να διαβάζω και να τραγουδάω τα ποιηματάκια. Σχεδόν όλα, δηλαδή. Χάρη στη γιαγιά μου τη Δέσποινα.
Η γιαγιά Δέσποινα, εκτός από καταπληκτική μαγείρισσα, ήξερε όλα τα ωραία τραγούδια. Ένα από αυτά, το Ντίλι-Ντίλι. Το ήξερε όλο, μου το έμαθε όλο, και όταν η κυρία Άννα άρχισε να το διαβάζει μία μέρα στην τάξη, εγώ άρχισα να το τραγουδάω. Και η κυρία Άννα με έβαλε να το μάθω σε όλη την τάξη. Μερικές μέρες μετά, τραγουδήσαμε το Ντίλι-Ντίλι όλοι μαζί. Ήμουν χαρούμενη.

Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια, άλλαξα 2 σχολεία, 2 πανεπιστήμια, 2 χώρες, η γιαγιά Δέσποινα δεν είναι πια τριγύρω.

Πριν λίγες εβδομάδες, εξερευνώντας το θαυμαστό κόσμο του iPhone, έπεσα πάνω σε μία αναπάντεχη ανοιχτή εφαρμογή: οι Εκδόσεις Ίκαρος διαθέτουν το παιδικό διδακτικό κλιμακωτό τραγούδι από τον Μαρμαρά Προποντίδας για το iPhone και το iPad! Ποιος θα τo ‘λεγε!

Κατέβασα την εφαρμογή, και τη χάζεψα για ώρα. Με εικονογράφηση του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου που μοιάζει με κέντημα, το Ντίλι-Ντίλι ξαναζωντάνεψε στα μάτια μου σε ψηφιακή, πια, μορφή. Απίστευτο. Σχεδόν 30 χρόνια μετά, μέσα από το iPhone μου, θυμήθηκα ένα παιδικό τραγούδι που μου είχε μάθει η γιαγιά η Δέσποινα και που μετά η κυρία Άννα με έβαλε να το μάθω στην τάξη ολόκληρη.

Το βρήκα υπέροχο. Όχι μόνο γιατί το Ντίλι-Ντίλι είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα σε ηλεκτρονική μορφή. Όχι μόνο γιατί αυτό το ποιηματάκι που ασκεί τα παιδιά μέσα από την επανάληψη στην κατανόηση λογικών αλληλουχιών πρωτοκυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ίκαρος το 1948. Αλλά και γιατί το Ντίλι-Ντίλι ήταν η πρώτη μου μικρή (αλλά τόσο μεγάλη) σχολική επιτυχία.

Ήξερα ότι το Ντίλι-Ντίλι είναι πολυτραγουδισμένο: σε μουσική Χρήστου Λεοντή, το έχει τραγουδήσει και η Δόμνα Σαμίου. Εγώ, όμως, το ακούω μόνο σε αυτή την ερμηνεία. Ο λόγος είναι ότι ο Πέτρος Δαμούλης το τραγουδάει ακριβώς όπως μου το έμαθε η γιαγιά μου η Δέσποινα.