Βράδυ καλοκαιριού σε ουζερί της πόλης, με ανακουφιστικές ριπές ανέμου, γάτες που περιμένουν ψαράκια και χαδάκια, παρέες που φιλοσοφούν περί πάντων. Η καλύτερή μου. Νιώθω πως το θέρος είναι εκτεταμένο, δεν περιορίζεται στις ημέρες των διακοπών αλλά γίνεται μια εποχή θεραπευτική της ψυχής. Σε αυτό συμβάλλει και η τελετουργία του ούζου. Πήγαμε λοιπόν εχθές για ένα ουζάκι με μεζέ. Χαλάστηκα όμως πολύ.

Να πω κατ’ αρχάς πως η ουζοκατάνυξη έχει κανόνες. Οπως στην Ιαπωνία η τελετουργία του τσαγιού έχει τους δικούς της. Το ούζο θέλει τρόπο σερβιρίσματος, κατάλληλα σκεύη, σωστά εδέσματα. Ας πούμε, τα αρμόζοντα ποτήρια είναι τα μικρά «κανονάκια», δηλαδή σωληνωτά ποτηράκια με χονδρό πάτο, που το καθένα χωράει 3-4 γουλιές ούζου αναμεμειγμένο με νερό.

Με αυτό τον τρόπο ελέγχεται η ποσότητα, για να ξέρει ο καθένας τι πίνει, αλλά και επαναλαμβάνεται η εθιμοτυπική κίνηση του ξαναγεμίσματος του ποτηριού με ούζο και νερό. Ενα ακόμα μυστικό που έχουν τα «κανονάκια» είναι ότι η μύτη μένει έξω από το ποτήρι καθώς πίνουμε και έτσι δεν εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις, οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν πιο εύκολα σε κατάσταση μέθης. Θέλω να πω πως το κάθε τι έχει τον λόγο του που γίνεται έτσι.

Στο ουζερί που πήγαμε μας έφεραν κάτι ποτήρια φαρδιά και μεγάλα που χώραγε το καθένα ολόκληρο το καραφάκι. Αλλά, τέλος πάντων, είπαμε να μη χαλάσουμε γι’ αυτό τις καρδιές μας. Ζητήσαμε έναν κατάλογο να παραγγείλουμε. Θα κάνω εδώ μια παρένθεση για να θυμίσω πως οι ουζομεζέδες δεν είναι για χόρταση αλλά για γαργάλημα της γεύσης. Η λιτότητα είναι απαραίτητη.

Οι μεζέδες πρέπει να είναι μικροί και ανανεώσιμοι. Τώρα το καλοκαίρι ιδανικοί είναι το χταπόδι στα κάρβουνα, ο γαύρος ξιδάτος ή τηγανητός, οι σαρδέλες, η τσιροσαλάτα, διαφόρων ειδών κεφτέδες, τα τηγανητά ή ψητά λαχανικά, οι ελιές, η φάβα, τα οστρακοειδή, τα ρεβίθια στη γάστρα, τα ντολμαδάκια γιαλαντζί, κανένα πικάντικο τυρί. Ο κατάλογος λοιπόν που πήραμε στα χέρια μας έγραφε δίπλα σε κάθε πιάτο τα υλικά του.

Λοιπόν, στα πέντε πιάτα τα τέσσερα είχαν κρέμα γάλακτος. Μελιτζανοσαλάτα με κρέμα γάλακτος, φλογέρες με ζαμπόν-γκούντα-κρέμα γάλακτος, τυρόπιτα με κρέμα γάλακτος, πατάτα γεμιστή με τυριά-μπέικον και κρέμα γάλακτος. Διάβαζα και ένιωθα τη χοληστερίνη να σκαρφαλώνει στα ουράνια και μια λιπαρότητα να κατακλύζει τον ουρανίσκο μου. Το πιο απλό που βρήκαμε ήταν οι ντοματοκεφτέδες τηγανισμένοι σε σπορέλαιο και ένα μπουγιουρντί στο οποίο δεν άντεξαν να μη βάλουν και λίγη γκούντα.

Βεβαίως, ο καλύτερος μεζές για το ούζο είναι η καλή παρέα. Αλλά θέλεις και κάτι να τσιμπήσεις. Κάτι που να δείχνει και μια φροντίδα από τον μαγαζάτορα. Να έχει κάνει κάτι παραπάνω από μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ όπου φόρτωσε το καροτσάκι του με ζαμπόν, μπέικον, πολλές κρέμες γάλακτος και μανιτάρια σε κονσέρβα. Α, ναι ξέχασα να πω ότι στο μενού υπήρχαν και μανιτάρια α λα κρεμ!

Εκείνο το βράδυ είδα στον ύπνο μου ένα περίεργο όνειρο. Ημουν λέει σε ένα καράβι που έπλεε για το Νησί του Ούζου. Ολοι οι επιβάτες αδημονούσαμε να βρεθούμε εκεί. Κάποια στιγμή φάνηκε το νησί και όσο πλησιάζαμε βλέπαμε όλο και καθαρότερα την ακρογιαλιά με τα δέντρα που είχαν σχήμα ουζοκαράφας. Από κάτω οι ιθαγενείς αναπαυόντουσαν, μίλαγαν και τραγούδαγαν με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Ξαφνικά, τριγμοί ακούστηκαν από το αμπάρι. Δεν δώσαμε σημασία αλλά ήταν φανερό πως κάτι περίεργο γινόταν εκεί κάτω. Λίγο λίγο το πλοίο άρχισε να βουλιάζει προτού φτάσουμε στο νησί. Το τελευταίο πράγμα που ακούστηκε προτού βυθιστούμε ήταν η φράση από μια φωνή αγανακτισμένη και έξαλλη: Οχι άλλη κρέμα γάλακτος. Ξύπνησα αλαφιασμένη. Τι βλέπει κανείς στον ύπνο του άμα έχει κακοφάει…