Στα είκοσι πέντε χρόνια της ύπαρξής της, αυτή η στήλη διακρίνεται για την ανιδιοτελή προσφορά λύσεων, κατά προτίμηση ανεφάρμοστων (είναι οι καλύτερες, ξέρετε…), σε πάσης φύσεως κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα, με ιδιαίτερη προτίμηση όμως στα σύνθετα διεθνή θέματα. Τηρώντας την παράδοση αυτή, παρουσιάζω στην κρίση σας την ιδέα μου για τον Καναδά.
Γιατί, μη νομίζετε ότι το πρόβλημα λύθηκε με την εκλογική νίκη του Μαρκ Κάρνι. Αντιθέτως, τώρα ξεκινούν τα δύσκολα, για τον λόγο ότι αν ο πρόεδρος Τραμπ το θελήσει, μπορεί με τους δασμούς να τσακίσει την οικονομία του Καναδά.
Θα είναι ηλίθιο, το ξέρω· όμως, μπορεί να το κάνει και αυτό έχει σημασία. Υπάρχει τρόπος, ωστόσο, να ανταποδώσουν στον Τραμπ οι Καναδοί με μια στρατηγική κίνηση και να τον τρελάνουν· σχήμα λόγου το τελευταίο, γιατί περισσότερο από όσο είναι δεν νομίζω ότι γίνεται.
Θα είναι όμως κάτι που θα του έρθει ταμπλάς, επειδή θα τον χτυπάει εκεί ακριβώς που πονάει, στη συγκεκριμένη υπόθεση την οποία ο ίδιος ξεκίνησε. Γιατί σας θυμίζω ότι το βασικό κίνητρο του αμερικανού προέδρου σε αυτόν τον αναίτιο και περιττό καβγά με τους Καναδούς (όλους τους Καναδούς, σημειωτέον) είναι να δει τον χάρτη της βορειοαμερικανικής ηπείρου στο ίδιο χρώμα.
Αν επεκτείνει τη γεωγραφική έκταση των ΗΠΑ σε τέτοιο βαθμό, τότε η μορφή του και, κυρίως, το χτένισμά του θα αξίζουν μια θέση στο όρος Ράσμορ, δίπλα στους άλλους μεγάλους. Ετσι το σκέφτεται ο Ντόναλντ. Είναι τόσο απλός και στοιχειώδης σε αυτά που ποθεί η ψυχή του όσο και τα ΜακΝτόναλντς που τόσο πολύ του αρέσουν.
Για να γίνει όμως κατανοητή η ιδέα που προτείνω, χρειάζονται κάποια στοιχεία για το ιστορικό υπόβαθρο. Η ένδοξη Αμερικανική Επανάσταση του 1775 ονομάστηκε Επανάσταση, ξέρετε, επειδή τελικά επικράτησαν οι εξεγερθέντες. Συγχρόνως, όμως, έχει και τα περισσότερα γνωρίσματα ενός εμφυλίου πολέμου, με όλη τη σκληρότητα και τη βία που μόνο ένας εμφύλιος προκαλεί.
Δεν ξεσηκώθηκαν όλοι οι άποικοι εναντίον των Αγγλων. Πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που παρέμειναν πιστοί στον θρόνο και συνέδραμαν στην προσπάθεια καταστολής της Επανάστασης. Ηταν οι λεγόμενοι «loyalists» (οι άλλοι ήταν οι «πατριώτες»), οι οποίοι εξαιτίας των διωγμών και των κυρώσεων που ακολούθησαν το τέλος του πολέμου υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν κατά χιλιάδες τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Μόνο από τη Νέα Υόρκη αναχώρησαν τετρακόσια πλοία γεμάτα με πρόσφυγες για την Αγγλία. Οσοι από τους «loyalists» δεν διέπλευσαν τον Ατλαντικό διέσχισαν τα σύνορα προς Βορρά και εγκαταστάθηκαν στον Καναδά, όπου ήταν ευπρόσδεκτοι από τους Αγγλους. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε, λοιπόν, ότι ένα μέρος των σημερινών Καναδών είναι οι απόγονοι των αντιπάλων της ανεξαρτησίας.
Καταλήγουμε στην πρόταση. Αφού όλος ο καημός του Ντόναλντ είναι για τον χάρτη, γιατί δεν συγχωνεύεται ο Καναδάς με το Ηνωμένο Βασίλειο; Η κοινή παράδοση υπάρχει, στην Κοινοπολιτεία ανήκουν, οι δεσμοί συντηρούνται άρρηκτοι, δεν είχαν ποτέ σοβαρές προστριβές με τους Βρετανούς, θα βρεθεί λοιπόν η νομική φόρμουλα να γίνει κατά τρόπο σχετικά εύκολο. Και αυτή τη φορά θα γίνει σωστά, γιατί έχουν μάθει οι Βρετανοί τι σημαίνει «καμία φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση». Είναι μπελάς, το καταλαβαίνω. Μόνο και μόνο όμως για τον ταμπλά στον Τραμπ, αξίζει τον κόπο.
ΚΕΡΑΜΙΔΑ
Τα δικά μας ΜΜΕ παρατηρώ ότι, ως επί το πλείστον, το παρουσιάζουν περίπου σαν κατεργαριά του Ερντογάν, που πηγαίνει να «τρουπώσει» στα ευρωπαϊκά κονδύλια για την άμυνα. Αυτό που βλέπουμε όμως στην περίπτωση της επίσημης επίσκεψης του Ερντογάν στην Ιταλία και δεν μας αρέσει καθόλου, δηλαδή η συμφωνία συμπαραγωγής μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAV), είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Εμείς βλέπουμε την Τουρκία πάντα μέσα από το στενό πρίσμα των ελληνοτουρκικών και αγνοούμε το υπόλοιπο μέρος της εικόνας. Ζούμε εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση την οποία ονομάζω αυταπάτη του σχολικού χάρτη, στην ψευδή εντύπωση που καλλιεργεί ο σχολικός χάρτης, στον οποίο η Ελλάδα εμφανίζεται ολόκληρη, το Αιγαίο επίσης και μόνο ένα μικρό μέρος της Μικράς Ασίας. Μαθαίνουμε λοιπόν να βλέπουμε την Τουρκία μέσα από τον εαυτό μας.
Παράδειγμα: Συγκεντρωνόμαστε αποκλειστικά στο περιβόητο τουρκολιβυκό μνημόνιο, επειδή αυτό μας θίγει άμεσα, την ίδια ώρα όμως μας διαφεύγει ότι μέσα σε 15 χρόνια η Τουρκία αύξησε τις διπλωματικές αντιπροσωπείες της σε χώρες της Αφρικής από τις 10 στις 50. Επίσης, εκτός από τον έλεγχο των λιμανιών της Λιβύης, η Τουρκία έχει άμεση επιρροή ή έλεγχο σε άλλα δύο λιμάνια της Αφρικής, στο Μογκαντίσου της Σομαλίας και το Σουακίν του Σουδάν, ενώ εκτιμάται ότι έχει βάλει πόδι και στο Τζιμπουτί.
Είναι γνωστό ότι έχει υπογράψει συμφωνία με την Αλγερία για την εκμετάλλευση των πετρελαίων και θυμάμαι ότι προσπαθούσε (δεν γνωρίζω αν τα κατάφερε) να προωθήσει εμπορικές συμφωνίες με τον Νίγηρα, λόγω της παραγωγής ουρανίου προφανώς. Ετσι μας έρχεται ουρανοκατέβατη κεραμίδα όταν οι Ιταλοί αποφασίζουν να συνεργαστούν με τους Τούρκους για τα UAV.
Λογικό δεν είναι, όταν το Μπαϊρακτάρ, που παράγει η εταιρεία του γαμπρού του Ερντογάν, έχει αποδειχθεί τόσο αποτελεσματικό στον πόλεμο της Ουκρανίας; Πολύ περισσότερο όταν το χρησιμοποιούν και οι δύο πλευρές;
Από την πλευρά μας, εμείς δίνουμε μάταιες, πλην ηρωικές, διπλωματικές μάχες για τους Μέτεορ και, βεβαίως, ετοιμάζουμε την «Ασπίδα του Αχιλλέα»…
ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡ
Αν είχα τη δυνατότητα, θα ζητούσα από την εταιρεία που παράγει τα UAV Μπαϊρακτάρ να δώσει στα επόμενα μοντέλα της τα ονόματα «Θανάσης» και «Σάββας», για λόγους ισότητας των τριών ιστορικών κεμπαπτζίδικων του Μοναστηρακίου. Οι φίλοι του κεμπάπ στην Ελλάδα πολύ θα το εκτιμούσαμε…
