Είναι εντυπωσιακό πως πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από τα ΜΜΕ, ακόμη και τα βρετανικά, η υπόθεση δωροδοκίας βρετανού πολιτικού, ονόματι Νέιθαν Γκιλ, από τους Ρώσους, η οποία έληξε προ δεκαημέρου με την καταδίκη του Γκιλ σε κάθειρξη δέκα ετών και έξι μηνών. Τα καθέκαστα της υπόθεσης αυτής είναι εξωφρενικά.
Ο Γκιλ, ο οποίος την περίοδο 2014-2020 ήταν ευρωβουλευτής με τα κατά καιρούς κόμματα του Νάιτζελ Φαράζ (UKIP, Brexit και τώρα πια Reform), ομολόγησε την ενοχή του σε οκτώ κατηγορίες δωροληψίας, προκειμένου να προωθήσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τις ρωσικές θέσεις για την απόσχιση του Ντονέτσκ από την Ουκρανία. Λειτουργούσε για λογαριασμό του περιβόητου Βίκτορ Μεντβέτσουκ, ουκρανού πολιτικού, ολιγάρχη, αλλά και στενού φίλου του Πούτιν.
Ο Γκιλ δέχθηκε τα δώρα του Μεντβέτσουκ (τις «καρτ ποστάλ», όπως τις έλεγαν συνθηματικά στις συνεννοήσεις τους), με αντάλλαγμα δύο συνεντεύξεις, που έδωσε ο ίδιος σε ουκρανικό κανάλι ιδιοκτησίας του Μεντβέτσουκ, αλλά και δύο ομιλίες που έκανε στο Ευρωκοινοβούλιο, με τις οποίες υπερασπίστηκε τη λειτουργία των αποσχιστικών ΜΜΕ του ολιγάρχη.
Δικαιολογία του ήταν η ελευθερία του λόγου – ίδια με του αμερικανού αντιπροέδρου Βανς, δηλαδή, όταν υπερασπίστηκε το ακροδεξιό γερμανικό κόμμα AfD. Επίσης, προσκάλεσε στο Στρασβούργο τον ίδιο τον Μεντβέτσουκ, για να προωθήσει ένα υποτίθεται ειρηνευτικό σχέδιο για το Ντονέτσκ, πρωτοβουλία την οποία ο Πούτιν δημοσίως επαίνεσε.
Το εξωφρενικό, που σας υποσχέθηκα στην αρχή, είναι ότι για όλα αυτά ο Γκιλ ενθυλάκωσε μόλις 45.000 ευρώ, τα οποία μάλιστα του τα έδιναν σε μικρές δόσεις, των τριών ή τεσσάρων χιλιάδων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αμοιβή του για την πρόσκληση του Μεντβέτσουκ ήταν μόλις 4.000 ευρώ. Τόσο τσίπης και παραδόπιστος ήταν ο Γκιλ, παρά τον μισθό του ευρωβουλευτή.
Ακόμη πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι στην ακροαματική διαδικασία αποδείχθηκε ότι είχε επιστρατεύσει και άλλους ευρωβουλευτές! «Αν βρεις 3-4 ακόμη, θα είναι πολύ καλό» του έγραφε ο χειριστής του σε μήνυμα. Βρέθηκαν οι χρήσιμοι ηλίθιοι και μάλιστα αφιλοκερδώς (μόνο ο Γκιλ αμείφθηκε με 13.000 δολάρια για την παρέμβασή του) και ήταν Βρετανοί, Γάλλοι και Γερμανοί. Απορώ ειλικρινά πώς του ξέφυγαν οι Ελληνες! Ορισμένοι εξ αυτών θα ήταν πρόθυμοι ακόμη και να πληρώσουν, προκειμένου να υποστηρίξουν τον ηγέτη του ξανθού γένους…
Οι φίλοι μας τα δέντρα
Το σπίτι μου βρίσκεται σε έναν μικρό πεζόδρομο με τέσσερα μεγάλα δένδρα. Τι είδους δένδρα, αν με ρωτήσετε, δεν έχω ιδέα. Σε πόλη μεγάλωσα, χωριό δυστυχώς δεν είχα, δεν τα ξεχωρίζω, όπως δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους Ασιάτες, αν είναι Κινέζοι, Ιάπωνες, Κορεάτες ή ό,τι άλλο. Πάντως, είναι από εκείνα με τα πράσινα φύλλα και τα κλαδιά που εξαπλώνονται προς κάθε κατεύθυνση. (Σας φώτισα τώρα, το ξέρω…)
Μέχρι να εκλεγεί δήμαρχος ο Χάρης Δούκας, μια φορά τον χρόνο, την κατάλληλη εποχή, οι κηπουροί του δήμου τα κλάδευαν, όπως έκαναν και με τα άλλα δένδρα της γύρω περιοχής, ώστε να διατηρούνται στο επιθυμητό μέγεθος.
Αφότου εξελέγη όμως ο κ. Δούκας, που λατρεύει τα δένδρα και μας έχει υποσχεθεί 5.000 από αυτά κάθε χρόνο, κανείς δεν τα κλαδεύει, με αποτέλεσμα τα δένδρα να έχουν γιγαντωθεί. Αισίως έφθασαν τον τρίτο όροφο των πολυκατοικιών και σύντομα θα φθάσουν και στον τέταρτο. Οχι ότι είναι κάτι άσχημο, κάθε άλλο. Είναι πολύ ωραίο να βγαίνεις στο μπαλκόνι και να βλέπεις μπροστά σου έναν κήπο από πυκνές φυλλωσιές. Είναι όμως και επικίνδυνο. Αν πέσουν από έναν δυνατό άνεμο, λ.χ., τι θα γίνει;
Και καλά αν σκοτωθεί κάποιος. Μικρό το κακό, αφενός επειδή οι άνθρωποι είμαστε πάρα πολλοί και καλό θα ήταν να αραιώσουμε λιγάκι, αφετέρου επειδή δεν υπάρχει πιο τιμητικός θάνατος από ένα δένδρο που πέφτει πάνω σου. Σωστά; Το λέει εξάλλου και ο Οράτιος σε μία από τις ωδές του: «Dulce et decorum est pro natura mori», είναι γλυκό και πρέπον να πεθαίνεις για τη Φύση. Με τις υλικές ζημίες όμως που θα προκαλέσει μια πιθανή πτώση, τι κάνουμε;
Να τα κλαδέψουμε οι γείτονες μόνοι μας δεν γίνεται. Να πληρώσουμε ένα συνεργείο για να το κάνει; Κατά πάσα πιθανότητα θα απαγορεύεται και δεν είναι ότι θα μας εμποδίσει κάποιος, αλλά γιατί να μπλέξουμε; Συνεπώς καταλήξαμε σε μια ιδέα, που δεν λύνει το πρόβλημα, τουλάχιστον όμως του δίνει μια ενδιαφέρουσα αισθητική διάσταση. Θα προμηθευτούμε από κάποια κινεζική πλατφόρμα στο Ιντερνετ λούτρινες μαϊμούδες και παραδείσια πτηνά, με τα οποία θα γεμίσουμε τα κλαδιά, δημιουργώντας μια αίσθηση ζούγκλας!Προσωπικά, επέμενα να βάλουμε και μια ηχητική εγκατάσταση με τους ανάλογους ήχους: κρωξίματα, τσιρίδες, απόκοσμες κραυγές (για να τρομάζουν και τα παιδάκια) κ.λπ. Δυστυχώς απορρίφθηκε από τους άλλους γείτονες λόγω κόστους…
ΑΚΟΥΣΙΩΣ
Το ερώτημα που θέτει ο Αλέξης Καραμήτρος, σε κάποιο σημείο του πονήματος που φέρει την υπογραφή του και τη φωτογραφία του στο εξώφυλλο, είναι όντως καίριο: Γιατί, αναρωτιέται, η πολιτική και ειδικά η Αριστερά να προσελκύουν τους Νάρκισσους και τους ματαιόδοξους, δηλαδή τους ψωνισμένους, «όπως το φως τα έντομα».
Εύστοχη απορία, αν και θα ήταν καταλληλότερη η παρομοίωση με την «τούρτα» που προσελκύει τις μύγες. Η απάντηση προκύπτει ακουσίως μέσα από τον τρόπο που περιγράφει τον εαυτό του και τη στάση του απέναντι στα γεγονότα…
