To κάνω μόνο επειδή με υποχρεώνουν δεινές περιστάσεις. Βλέπετε, υπάρχουν πράγματα τα οποία δεν μπορείς να τα πεις αλλιώς παρά μόνο με το όνομά τους, εφόσον δεν θες να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου και τους αναγνώστες. Υποχρεώνομαι, λοιπόν, να χρησιμοποιήσω μια λέξη της αρχαίας ελληνικής, την οποία και σήμερα χρησιμοποιούμε, και μάλιστα συχνότατα, σχεδόν καταχρηστικά, αν και τη χρησιμοποιούμε με διαφορετική έννοια. Την καλύπτω ωστόσο με μπόλικα φύλλα συκής, για να μην τρομάξουν οι σεμνότυφοι. Πάμε τώρα στο θέμα.
H πολυσυζητημένη χειρονομία του Μασκ στην ορκωμοσία του Τραμπ ήταν η μεγαλύτερη μ@λ@κί@ που διέπραξε ως τώρα στον ρόλο του «πρώτου φιλαράκου». Σκεφτείτε, δε, ότι είμαστε μόνο στην αρχή.
Δεν έχει καμία σημασία αν τη χειρονομία αυτή την εννοούσε ως ναζιστικό χαιρετισμό. Ούτε καν πως την εννοούσε, αν του κάνουμε τη χάρη να υποθέσουμε ότι κάτι άλλο είχε στον νου του. Για όλα αυτά, παραπέμπω στο ρήμα που περιγράφει τι έκανε η φοράδα στο αλώνι, το θέλω όμως στο πρώτο πρόσωπο του πληθυντικού, σε αόριστο χρόνο – συγγνώμη για τη σχοινοτενή περίφραση, αλλά υπάρχουν και όρια στην αθυροστομία. Οταν λοιπόν ο Τραμπ έχει κατηγορηθεί συστηματικά από τους Δημοκρατικούς στην προεκλογική εκστρατεία ως «ναζί», δεν χαιρετάς όπως ο Μασκ στην ορκωμοσία, γιατί θα προκαλέσεις πρόβλημα. Πολύ περισσότερο δεν το κάνεις, όταν έχει προηγηθεί η ηλίθια δήλωσή σου υπέρ του ακροδεξιού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία, ενός κόμματος με διακριτές νεοναζιστικές ρίζες. Αλλά το τελευταίο προϋποθέτει συναίσθηση. Την ψυχολογική δυνατότητα δηλαδή να νιώθεις τα αισθήματα των άλλων, την οποία ο Μασκ προφανώς δεν διαθέτει, γιατί ο ίδιος είναι οριακά μέσα στο φάσμα του συνδρόμου Ασπεργκερ – το λέει ο ίδιος αυτό στον βιογράφο του Γουόλτερ Αϊζακσον.
Με όλα αυτά, προσπαθώ να περιγράψω το σκηνικό, μέσα στο οποίο είναι μοιραίο να διεξαχθεί μια σύγκρουση τεράτων, του επιπέδου Γκοτζίλα εναντίον Κινγκ Κονγκ. Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως αποδειχθεί εξέχουσας σημασίας και χρησιμότητας η συμμετοχή στην κυβέρνηση της Λίντα Μακμάον, η οποία έχει προταθεί για το υπουργείο Παιδείας, δοθέντος ότι η επαγγελματική εμπειρία της είναι από την ομοσπονδία του κατς (οι Αμερικανοί το λένε «pro wrestling»), της οποίας υπήρξε ανώτατο διοικητικό στέλεχος. Ο Μασκ είναι ένας ανεξέλεγκτος τρελός. (Αλλη λέξη θα ταίριαζε περισσότερο, αλλά για σήμερα εξάντλησα τα περιθώρια βωμολοχίας…) Επιπλέον, είναι ο ισχυρότερος τρελός του κόσμου αυτή την ώρα, επομένως και ο πιο επικίνδυνος. Ο πρόεδρος Τραμπ, από την άλλη πλευρά, δεν επιτρέπει ούτε για αστείο να τον ανταγωνίζονται ή να τον επισκιάζουν. Θυμίζω ότι, στην πρώτη προεδρική θητεία του, ο περιβόητος Στιβ Μπάνον εξορίστηκε εν μιά νυκτί και διά παντός από το περιβάλλον της εξουσίας, αμέσως μόλις επιχείρησε να χειραγωγήσει τον Τραμπ δημοσίως. Με τον Μασκ, όμως, δεν θα είναι το ίδιο εύκολο να ξεμπλέξει.
Γι’ αυτό λοιπόν λέω, να έχουμε τον νου μας, γιατί πρόκειται να γελάσουμε πολύ. Με θέματα τεράστιας σοβαρότητας, δυστυχώς, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτό το έργο δεν έχει συγγραφέα για να τον επηρεάσουμε, και εμείς ως θεατές δεν μπορούμε να φύγουμε από την παράσταση, ακόμη και αν δεν την παρακολουθούμε. Είμαστε μέσα, ακόμη και αν δεν το ξέρουμε…
Κοπανατζήδες
Οι τρεις υπάλληλοι του φαρμακείου του ΕΟΠΥΥ, από το πρόσφατο επεισόδιο με τον Αδωνι Γεωργιάδη, την είχαν κοπανήσει από τη δουλειά τους. Επ’ αυτού δεν χωρεί αμφιβολία. Κοπάνα το λένε αυτό, εφόσον δεν είχε προηγηθεί ειδοποίηση στην εργασία τους. Αφού ευχηθώ να αποκατασταθεί η υγεία τους, χωρίς ταλαιπωρίες ανάλογες με αυτές που επεφύλαξαν οι ίδιοι στους ομοιοπαθείς τους, να θέσω το ρητορικό ερώτημα, αν οι υπάλληλοι αυτοί πρόκειται να αντιμετωπίσουν κάποιου είδους κυρώσεις – εννοώ, σοβαρές κυρώσεις. Το ερώτημα είναι ρητορικό, επειδή θα παραπεμφθούν κατά πάσα πιθανότητα στο πειθαρχικό. Τα πειθαρχικά συμβούλια στον δημόσιο τομέα είναι ρητορικά. Οπως η ρητορική ερώτηση τίθεται για να μην απαντηθεί, παρομοίως και αυτά υπάρχουν προκειμένου να μην εκπληρώνεται ο λόγος για τον οποίο υπάρχουν.
Μαθαίνουμε όμως ότι, εξ αυτού του λόγου, η κυβέρνηση και ειδικά ο υπουργός Εσωτερικών αποσπά «πενήντα εξειδικευμένους λειτουργούς» από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους (στο οποίο φαίνεται ότι περισσεύουν…), οι οποίοι θα εκδικάζουν τις λιμνάζουσες υποθέσεις. Θα κάνουν, με άλλα λόγια, τη δουλειά που δεν κάνουν τα πειθαρχικά. Δεν αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις του κ. Λιβάνιου, αλλά το πρόβλημα δεν λύνεται έτσι· απλώς αντιμετωπίζεται προσωρινά και μετατίθεται για παρακάτω. Ούτε και πρόκειται να λυθεί εφόσον υπάρχει η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων.
Ανοίκεια σεμνότητα
Δεδομένης της μεγαλομανίας που διακρίνει τον πρόεδρο Τραμπ και της φυσικής ροπής του στην υπερβολή, μου φαίνεται πολύ περίεργο και καθόλου αναμενόμενο εκ μέρους του ότι έδωσε στον μικρό γιο του το όνομα Μπάρον, δηλαδή βαρόνος. Γιατί όχι κατευθείαν δούκας ή πρίγκιπας; Υπήρχε λόγος για εκπτώσεις; Τέτοια σεμνότητα δεν του ταιριάζει, δεν είναι του χαρακτήρα του. Ισως όμως να είναι ζήτημα παιδευτικής αγωγής του Τραμπ, για να μην παίρνουν αέρα τα μυαλά του μικρού και κακομαθαίνει. Μπορεί, όταν κλείσει και επισήμως τα 18 να προαχθεί σε κόμητα, όταν αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο σε μαρκήσιο, όταν παντρευτεί σε δούκα. Στην ίδια λογική, ο μικρός όταν γεννήθηκε πρέπει να ονομάστηκε Μπάρονετ, δηλαδή βαρονέτος. Οταν ξεκίνησε το Δημοτικό, βέβαια, έγινε Μπάρον.
