Ο Παναγιώτης Καραΐσκος, πριν διασχίσει νικηφόρα την αυθεντική διαδρομή του Μαραθώνα, διέσχισε τον δικό του, εσωτερικό, σκοτεινό μαραθώνιο: τον αγώνα απέναντι στα ναρκωτικά, στην απώλεια ελέγχου, στον φόβο, στην ίδια του την κατάρρευση. Εκεί όπου πολλοί λυγίζουν, εκείνος βρήκε τη δύναμη να σηκωθεί.
Ο Παναγιώτης βυθίστηκε σε ουσίες που του υπόσχονταν απελευθέρωση, μα στην πραγματικότητα τον έδεναν σε έναν κύκλο που γινόταν όλο και πιο ασφυκτικός. Η ηρωίνη τον διολίσθησε προς έναν γκρεμό όπου η ελπίδα μοιάζει σπάνια και η πίστη ακόμη πιο μακρινή.
Κι όμως, κάπου μέσα του υπήρχε ένα μικρό φως, ένα πείσμα, μια σπίθα που αρνιόταν να σβήσει. Με τη βοήθεια ανθρώπων που τον πίστεψαν, με την αποδοχή ότι χρειαζόταν βοήθεια, με την επιμονή και την ταπεινότητα ενός ανθρώπου που θέλει να ξαναβρεί τον εαυτό του, έκανε το πρώτο, δύσκολο βήμα προς τη σωτηρία. Και τότε ανακάλυψε το τρέξιμο.
Το 2012 πήγε με φίλους του στο Καλλιμάρμαρο να δει αγώνες. Έναν χρόνο μετά ξεκίνησε να τρέχει. Στην αρχή σαν μια προσπάθεια να ξεφύγει από όσα τον κυνηγούσαν. Μα όσο ο ρυθμός της ανάσας του γινόταν πιο σταθερός, όσο ο παλμός του ακολουθούσε τον χτύπο της πειθαρχίας τόσο το τρέξιμο μεταμορφωνόταν από άσκηση σε λύτρωση.
Ο δρόμος του
Ο δρόμος τού άφηνε χώρο να αναπνεύσει, να σκεφτεί, να σταθεί ξανά στα πόδια του. Μέσα σε δώδεκα χρόνια έφθασε στην κορυφή κερδίζοντας με νέο ρεκόρ τον Αυθεντικό Μαραθώνιο. Ένα παιδί που γλίτωσε τον θάνατο από υπερβολική δόση χάρη στην ψυχραιμία της μητέρας του έφθασε τώρα να βλέπει το όνομά του κάτω από αυτά του Σπύρου Λούη και του Στέλιου Κυριακίδη.
Ο Μαραθώνιος, αυτός ο αρχέγονος αγώνας που ξεπερνά τον απλό αθλητισμό, έγινε ο καθρέφτης της δικής του πορείας. Γιατί ο Μαραθώνιος δεν είναι μια μάχη απέναντι σε έναν αντίπαλο. Είναι ένας διάλογος με τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι η παραδοχή των ορίων σου και ταυτόχρονα η αμφισβήτησή τους. Είναι η στιγμή που λες «δεν μπορώ άλλο» και λίγα μέτρα πιο μετά ανακαλύπτεις πως μπορούσες. Είναι ένας αγώνας που δεν νικάς επειδή είσαι πιο γρήγορος, αλλά επειδή αρνείσαι να σταματήσεις. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έναν προικισμένο αθλητή που απλά βελτιώνει τους χρόνους του στο κορυφαίο δομικό αγώνισμα.
Έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο που τρέχει για να απομακρυνθεί από τους δαίμονές του. Και εδώ είναι που καταρρίπτονται τα πιο μεγάλα ρεκόρ.
Το κίνητρο
Έτσι, όταν ο Παναγιώτης Καραΐσκος έφθασε για άλλη μία χρονιά στο Καλλιμάρμαρο, δεν τερμάτισε μόνο πρώτος σε έναν αγωνιστικό χρόνο. Τερμάτισε πρώτος στη δική του, βαθιά ανθρώπινη διαδρομή. Σήκωσε τα χέρια του, όχι για να πανηγυρίσει απλώς μια νίκη, αλλά για να μας δείξει πως τίποτα δεν είναι αδύνατο όταν ο άνθρωπος αποφασίσει να παλέψει. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη αξία της ιστορίας του: γίνεται φως για όλους εκείνους που έχουν πέσει και ψάχνουν ένα κίνητρο για να σηκωθούν. Για τα παιδιά που νιώθουν εγκλωβισμένα, για τους νέους που αναζητούν διέξοδο, για όσους χάθηκαν μέσα στη δίνη της εξάρτησης.
Ο Παναγιώτης είναι η απόδειξη ότι ο αθλητισμός μπορεί να γίνει καταφύγιο, δύναμη, θεραπεία. Ότι μπορεί να δώσει νόημα εκεί που έχει χαθεί το νόημα. Ότι μπορεί να γίνει ο δρόμος που σε οδηγεί από το σκοτάδι στο φως.
