Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να χάσεις στο ποδόσφαιρο. Η Εθνική έχασε στη Γλασκώβη με τον πιο οδυνηρό. Ήταν καλύτερη από την αντίπαλό της για εβδομήντα λεπτά, επιβραβεύτηκε με το γκολ του Τσιμίκα και στη συνέχεια υπέστη κατάρρευση.
Δεν ήταν οι Σκωτσέζοι που της επιβλήθηκαν αγωνιστικά. Ήταν δικά της λάθη και στιγμιαίες αδράνειες που πρόσφεραν στους αντιπάλους της τρία γκολ και την έριξαν στο καναβάτσο.
Στο ποδόσφαιρο δεν απονέμεται δίκαιο αλλά ούτε τα λάθη συγχωρούνται. Η αδυναμία να απομακρυνθεί η μπάλα μετά από στημένες φάσεις κόρνερ και φάουλ άλλαξε την εικόνα της αναμέτρησης και το όνειρο της πρόκρισης στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου ξεθώριασε.
Μείναμε με τις καλές εντυπώσεις των εβδομήντα λεπτών και με ένα καταδικαστικό αποτέλεσμα. Αποδείχθηκε ότι μια κυνική ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο σκοπιμότητας όπως η Σκωτία μπορεί να φανεί αποτελεσματική, διότι πήρε το μάθημά της.
Παίζοντας αφελώς πριν από έναν χρόνο, είχε ηττηθεί από την Εθνική μας με 3-0. Παίζοντας συνεχώς πίσω από την μπάλα και σπεκουλάροντας στις αδυναμίες της εθνικής μας ομάδας βλέπει τώρα καθαρά μπροστά της τα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και του Μεξικού…
Η (εκ νέου) ανανέωση
Ο «οδυρμός» πάνω από το χυμένο γάλα δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Η Εθνική θα προσπαθήσει για το σχεδόν αδύνατο απέναντι στη Δανία, αλλά εκείνο που χρειάζεται στο εξής είναι το καθαρό μυαλό και οι ξεκάθαρες αποφάσεις.
Στην Εθνική έχει ανοίξει ένας δρόμος που απαιτείται να διανυθεί μέχρι τέλους. Αυτός της ορμητικής εισόδου στο προσκήνιο της νέας γενιάς του ελληνικού ποδοσφαίρου. Χωρίς αναστολές, χωρίς δεύτερες σκέψεις σχετικά με την προσφορά των… υπερηλίκων.
Ο δικός τους κύκλος κλείνει στην Εθνική γεμάτος μεγάλη προσπάθεια από τη μία και μια σειρά αποτυχιών από την άλλη. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει την υποχρέωση να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε προχωρώντας στην πλήρη ανανέωση της εθνικής ομάδας.
Αν το αποτέλεσμα στη Δανία είναι καταδικαστικό, ο κ. Γιοβάνοβιτς δεν πρέπει να περιμένει να ολοκληρωθεί η προκριματική φάση με τα δύο παιχνίδια που θα απομένουν. Τα «γέρικα άλογα» δεν τα σκοτώνουν. Εφόσον αποτυγχάνουν, τα αντικαθιστούν.
Από την Κυψέλη
Σε κάθε βήμα του στο χορτάρι, ο Ανδρέας Τετέι δεν κυνηγά απλώς μια μπάλα· κουβαλά στις πλάτες του την ιστορία μιας οικογένειας που ταξίδεψε από την Γκάνα στην Ελλάδα, με όνειρο για μια καλύτερη ζωή.
Γεννημένος στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Κυψέλη. Ο πατέρας του, ο άνθρωπος που πρώτος του έβαλε την μπάλα στα πόδια, χάθηκε νωρίς. Μα η μάνα του δούλευε ασταμάτητα, θυσιάζοντας τα πάντα για να του προσφέρει ένα μέλλον.
Και έτσι ο Ανδρέας έμαθε από μικρός πως ό,τι αξίζει, κερδίζεται με κόπο και ιδρώτα. Σήμερα, με τη φανέλα της Κηφισιάς, ο Ανδρέας ξεχωρίζει. Γρήγορος, τεχνίτης, αποφασιστικός, ένας επιθετικός που παίζει με πάθος και μυαλό. Δεν ζητά χάρες. Ζητά ευκαιρίες. Γιατί, όπως απέδειξε και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, Έλληνας δεν γεννιέσαι – γίνεσαι.
Με αξίες, με χαρακτήρα, με προσφορά, κόντρα σε κάθε στερεότυπο, στέκεται περήφανος και ώριμος, έτοιμος να φορέσει το εθνόσημο στο στήθος. Ο Ανδρέας Τετέι δεν αξίζει απλώς μια ευκαιρία στην Εθνική, είναι ο καθρέφτης μιας Ελλάδας που (πρέπει να) πιστεύει σε όσους παλεύουν.
Και ο Ανδρέας παλεύει. Για όλους μας.
