Κάθε καλοκαίρι, στο ίδιο έργο θεατές. Οχι όλοι. Κάποιοι είναι πρωταγωνιστές σε ένα σενάριο πραγματικής καταστροφής – όχι επιστημονικής φαντασίας. Είναι οι άνθρωποι που βλέπουν περιουσίες, ζώα, σπίτια και κάποιες φορές συγγενείς ή φίλους να χάνονται, επειδή κάπου, κάπως, αλλά ποτέ εγκαίρως, ξεσπάει μια μεγάλη φωτιά.
Οι πυρκαγιές δεν έχουν κομματικό χρώμα. Δεν είναι δεξιές ή αριστερές, ούτε κεντρώες και εκσυγχρονιστικές. Καίνε ό,τι βρουν, σαν απολυταρχικό καθεστώς που δεν το σταματά τίποτα. Και τι να φοβηθεί μια πυρκαγιά στην Ελλάδα; Τις εξαγγελίες του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος ή τις δηλώσεις του κάθε υπουργού Πολιτικής Προστασίας;
Πιθανότατα γελάνε οι φλόγες μεταξύ τους, την ώρα που ο στρατηγός άνεμος τις καθοδηγεί στο μέτωπο του κλιματικού πολέμου. Καταπίνουν δάση που δεν τα διαχειριζόμαστε, ζώνες πυροπροστασίας που δεν δημιουργούμε και σχέδια πρόληψης που ενεργοποιούνται μόνο αφού έχει καθίσει η στάχτη.
Είτε από εμπρησμό είτε από αμέλεια, η Ελλάδα καίγεται κάθε χρόνο. Εχουμε ενσωματώσει τις φωτιές στο καλοκαίρι μας, τις περιμένουμε σαν τις διακοπές του Αυγούστου, χωρίς μάλιστα να μας σοκάρει πλέον ο αριθμός των καμένων στρεμμάτων.
Ο ήχος του 112 έχει γίνει πια white noise – σαν τους σταθερούς ήχους που βάζεις στα μωρά για να κοιμηθούν, την ώρα που η κυβέρνηση θεωρεί ότι το 112 είναι η πενικιλίνη: το πρώτο και τελευταίο «φάρμακο» κατά της φλεγόμενης χώρας.
Το συνταγογραφεί με το καλημέρα, σε κάθε κρίση. Κι αν δεν εκτιμάς την αξία του, μάλλον σου αξίζει να χαθείς στο πυρ το εξώτερον – ή να σε πιάσει στο στόμα της η Βούλτεψη, επειδή όταν ήσουν μικρός δεν ήθελες να γίνεις εθελοντής πυροσβέστης.
Ναι, κανείς δεν θέλει να ξαναζήσει ένα Μάτι. Ομως η πιο απάνθρωπη φυσική καταστροφή που χτύπησε ποτέ τη χώρα, και τα κωμικοτραγικά που βλέπαμε σε ζωντανή(;) μετάδοση πριν, κατά τη διάρκεια της φωτιάς και μετά δεν γίνεται να παραμένουν το μόνιμο επικοινωνιακό αντανακλαστικό της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Αν η τακτική του Μαξίμου κάθε φορά είναι συνδεδεμένη με την εικόνα της, ίσως η σιωπή να αποτελεί καλύτερη επιλογή, αντί για μια ανταλλαγή πυρών με τον Πελετίδη ή τον Χατζηπετρή. Ούτε o ένας φταίει ούτε ο άλλος για το γεγονός ότι δεν σταμάτησε η φωτιά στην Αχαΐα εγκαίρως.
Οταν ο κόσμος καίγεται, δεν μας νοιάζει πώς μια κυβέρνηση «χτενίζεται», για να βγει στις κάμερες. Μας νοιάζει πώς θα μπει μέσα στα δάση για να σβήσει τη φωτιά πριν ξεφύγει. Ή, ακόμα καλύτερα, πριν ανάψει.
