Η πρώτη τους γνωριμία έγινε το 1980 στη Μελβούρνη. Η επαφή τους ουσιαστική και πάντα θαλερή, ανάμεσα στους καρπούς της και το «Transformations» (Σείριος), οι διασκευές του Κωνσταντίνου Βήτα σε γνωστά έργα του Χατζιδάκι.
Συνομίλησαν καλλιτεχνικά διευρύνοντας τη γλώσσα της αγάπης και τώρα, 100 χρόνια μετά τη γέννηση του Μάνου, ο Κωνσταντίνος γράφει για τον μεγάλο πνευματικό του, για τον «μεγάλο ερωτικό» του που διατηρούσε πάντοτε το βλέμμα ενός παιδιού.
«Γνώρισα τον Μάνο Χατζιδάκι το 1980, μετά από μια συναυλία του στο ιστορικό Town Hall της Μελβούρνης. Θυμάμαι, έπαιξε στο πιάνο τη “Ρυθμολογία” που ήταν από τα αγαπημένα μου έργα. Hμουν τότε φοιτητής και η συνάντησή μας εκείνη ήταν η αρχή μιας σχέσης που συνεχίστηκε αργότερα στην Αθήνα. Κρατήσαμε μια επαφή – όχι πυκνή, αλλά ουσιαστική.
Ο Μάνος ήταν ένας άνθρωπος ζεστός, προσιτός, με μια εσωτερική ευγένεια που σε αφοπλίζει. Ηταν σοβαρός, γλυκός, αλλά ταυτόχρονα διέθετε ένα ανεξάντλητο και λεπτό χιούμορ που σε έκανε να νιώθεις αμέσως οικεία. Είχε μια σπάνια πνευματικότητα που δεν προβαλλόταν επιδεικτικά – απλώς την αισθανόσουν όταν βρισκόσουν κοντά του.
Hθελα συνέχεια να τον ρωτάω και αυτός ακούραστα μου έβαζε ερωτήματα. Αυτή η πνευματικότητα, σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική του ιδιοφυΐα, τον καθιστούσε ξεχωριστό στα μάτια μου.
Δεν θέλω να πω πολλά. Απλώς να καταθέσω πως, για εμένα, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους Ελληνες. Η απουσία του είναι ακόμα αισθητή – όχι μόνο στον κόσμο της μουσικής, αλλά και στον πνευματικό και κοινωνικό μας βίο. Ευτυχώς, μας άφησε την τέχνη του: μια μουσική που δεν είναι απλώς όμορφη, αλλά που αποπνέει αγάπη, ειλικρίνεια και ελπίδα.
Ο Μάνος μού άνοιξε πνευματικούς δρόμους. Μου μίλησε για τον Χριστό, όχι δογματικά, αλλά με τρόπο βαθιά ανθρώπινο και υπαρξιακό, με το βλέμμα ενός παιδιού που ανακαλύπτει το άγιο. Αγγιξε την ψυχή μου – και συνεχίζει να με εμπνέει. Μου μίλησε για τον έρωτα, για την τέχνη, για το αόρατο που μας περιβάλλει.
Είχε έναν μοναδικό τρόπο να συνδέεται με ό,τι τον περιέβαλλε. Ηταν σαν ραντάρ ευαισθησίας, ικανός να συλλαμβάνει ό,τι οι άλλοι προσπερνούσαν. Για εμένα, θα είναι πάντα ο μεγάλος πνευματικός, ο μεγάλος ερωτικός με την έννοια εκείνη τη βαθιά, του ανθρώπου που αγαπά το φως, τη σιωπή, την αλήθεια, τον άνθρωπο.
Οσο για τη μουσική του, ευτυχώς, συνεχίζει να μας συντροφεύει και να μας ψιθυρίζει ακόμα όλα όσα δεν μπορούμε να πούμε με λέξεις. Εύχομαι οι επόμενες γενιές να τον ανακαλύψουν.
