Ότι θες πες για τον Γιάννη Σμαραγδή, το γεγονός είναι ένα.
Με την τελευταία ταινία του, «Καποδίστριας», ο Έλληνας σκηνοθέτης κατάφερε μετά από πολλά χρόνια να δημιουργήσει ΘΕΜΑ στο πανελλήνιο.
Να δημιουργήσει ΘΕΜΑ μέσω του κινηματογράφου! Σχεδόν αδιανόητο!
Ειλικρινά τώρα, ποια ελληνική ταινία σε πολιτικό πλαίσιο έχει καταφέρει κάτι τέτοιο; Να γίνει πρώτο θέμα;
Θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω, στα χρόνια του «Θιάσου» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αργότερα του «Ανθρωπου με το γαρύφαλλο» του Νίκου Τζήμα για τον Νίκο Μπελογιάννη, ή σε πολύ χαμηλότερη κλίμακα στο ντοκιμαντέρ του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου «Ο κόκκινος δάσκαλος» για τον Νίκο Πλουμπίδη που προβλήθηκε περιορισμένα φέτος τον Ιανουάριο και προκάλεσε αίσθηση όπου παίχτηκε.
Και δεν αναφέρομαι μόνο στα εισιτήρια του «Καποδίστρια» που είναι ήδη πολλά και προβλέπεται να γίνουν ακόμα περισσότερα.
Αναφέρομαι στο περιεχόμενο της ταινίας, δηλαδή την ουσία της.
Γιατί ο «Καποδίστριας» κατάφερε κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο σημαντικό από μια ακόμα εμπορική επιτυχία.
Ο κόσμος ανακαλύπτει ή ξανα-ανακαλύπτει το πρόσωπο του Ιωάννη Καποδίστρια. Ο κόσμος συζητάει για τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο κόσμος ως και διαπληκτίζεται ακόμα, για τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο κόσμος, μετά τις προβολές χειροκροτάει ΟΡΘΙΟΣ μέσα στις αίθουσες τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Οι αιθουσάρχες φιλούν τα χέρια και πίνουν νερό στο όνομα του Γιάννη Σμαραγδή (και του Ιωάννη Καποδίστρια) λέγοντάς του «μας έσωσες».
Ο ίδιος ο Σμαραγδής μου έδειξε προσωπικά ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα που δέχθηκε. Από Έλληνα του εξωτερικού, κάτοικο Δανίας για την ακρίβεια. Ο άνθρωπος αυτός του έγραφε ότι έρχεται στην Ελλάδα μόνο και μόνο για να δει τον «Καποδίστρια» και αμέσως μετά να επιστρέψει πίσω.
Ε, αυτά τα πράγματα δεν γίνονται.
Και αυτά τα πράγματα σίγουρα δεν τα προκαλεί η συντριπτική πλειοψηφία της σύγχρονης ελληνικής παραγωγής που καλώς υπάρχει αλλά και να μην υπήρχε, λυπάμαι, κανείς δεν θα έχανε τίποτα απολύτως.
Το έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ.
Χίλιες φορές να βλέπω δύο grande παραγωγές τύπου «Καποδίστριας» ή «Φόνισσα» και πέντε εναλλακτικές τύπου «Κυνόδοντας» ή «Ακαδημία Πλάτωνος» ετησίως ως παραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου, παρά 45 «Animal» που ελάχιστοι θα τα πάρουν χαμπάρι (θα ήταν ανόητο να μιλήσω για εισιτήρια συγκριτικά με τον «Καποδίστρια» γιατί δεν μπορεί να υπάρξει καν σύγκριση).
Και όμως, σε αντίθεση με τις αμέτρητες ελληνικές παραγωγές που επιχορηγούνται από το Κράτος και μετά τις βλέπουν μόνο όσοι τις έφτιαξαν, αυτή η ταινία, ο «Καποδίστριας», την οποία έχει δει όλη η Ελλάδα (και προβλέπεται να την ξαναδεί) δεν έχει πάρει ως τώρα ούτε ένα ευρώ από το ελληνικό κράτος.
«Nαι, μέχρι τώρα η ταινία μας δεν έχει πάρει ούτε ένα ευρώ» είπε στο Βήμα ο Γιάννης Σμαραγδής. «Όχι όμως με την ευθύνη της Λίνας Μενδώνη η οποία βοήθησε όπου μπορούσε. Για άλλους λόγους που δεν είναι της ώρας. Τώρα, προτιμώ να παραμείνω στη χαρά που μου έχει προσφέρει η χαρά του κόσμου.»
Μιλώντας για εισιτήρια, πολλά εισιτήρια έχουν κάνει αρκετές ταινίες με σοβαρό περιεχόμενο μέσα στα τελευταία 25 χρόνια – από την «ΠΟΛΙΤΙΚΗ κουζίνα» του Τάσου Μπουλμέτη ως το περσινό «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, από την «Ευτυχία» του Αγγελου Φραντζή ως την «Φόνισσα» της Εύας Νάθενα και την «Σμύρνη μου αγαπημένη» του Γρηγόρη Καραντινάκη, από το «Τελευταίο σημείωμα» και την «Μικρά Αγγλία» του Παντελή Βούλγαρη, ως το «El Greco» και τον «Καζαντζάκη» επίσης του Σμαραγδή.
Και ξέρετε κάτι;
Μαζί με κάποιες μικρότερες παραγωγές όπως ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, ή ο «Κόκκινος δάσκαλος» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου, αυτές είναι και οι μόνες ελληνικές ταινίες που ο περισσότερος κόσμος θυμάται μέσα σε αυτά τα τελευταία 25 χρόνια.
‘Η μήπως κάνω λάθος;
