Ο Χρήστος Οικονόμου στο Θέατρο 104 για το «Πες της»

Ο συγγραφέας Χρήστος Οικονόμου θα παρακολουθήσει την παράσταση «Πες της», σε σκηνοθεσία Αλέξη Βιδαλάκη, τη Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου. Μετά το τέλος της παράστασης θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Σπύρος Γιανναράς.

Το ομώνυμο βιβλίο του, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις το 2023, αποτέλεσε την αφορμή για τη θεατρική διασκευή.

Η παράσταση, με πρωταγωνίστρια τη Νικολίτσα Ντρίζη, έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν, με ακόμη λίγες παραστάσεις, έως το τέλος Δεκεμβρίου, στο Θέατρο 104.

Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από μια κούριερ που περιπλανιέται στη σύγχρονη πόλη. Από τη μία παράδοση στην άλλη, τριγυρνά σε χιονισμένα βουνά και ασημένιες θάλασσες, σε πάρκα, πλατείες, σε δρόμους απέραντους. Μπαινοβγαίνει σε μεζονέτες, σε βίλες, σε πολυκατοικίες. Κάνει παραδόσεις σε καλούς και κακούς ανθρώπους, αγενείς και ευγενικούς, βασανισμένους και καλοζωισμένους – σε ανθρώπους που μοιάζουν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα κι άλλους που μοιάζουν να μην ξέρουν τι θα πει κλάμα.

Πόσο πόνο και πόση μοναξιά μπορεί να σηκώσει ο σύγχρονος άνθρωπος;

Πολύ συχνά, κάθεται δίπλα τους και τους ακούει. Άλλες φορές είναι σαν να αφουγκράζεται την ίδια την πόλη. Κάθε δέντρο, κάθε λακκούβα, κάθε σπίτι, κάθε δρόμος, κάθε πόρτα που ανοίγει, μοιάζει να κρύβει μια καινούργια ιστορία.

Ακολουθώντας την ηρωίδα του στις κούρσες της, μπαίνοντας μαζί της σε σπίτια και σε αυλές, ακούγοντας και καταγράφοντας τις ιστορίες που εισπράττει, ο Χρήστος Οικονόμου συνθέτει ένα μωσαϊκό από εκατοντάδες μικρο-αφηγήσεις, ένα πολύπλευρο πορτρέτο της σύγχρονης Αθήνας, μέσα από τα μάτια μιας εργάτριας της σύγχρονης οικονομίας του delivery και των εφαρμογών.
Πού ξεκινά όμως η πραγματικότητα και πού τελειώνει η φαντασία;

Απόσπασμα από το έργο: «Καμιά φορά, όταν το φως χαμηλώνει και μεγαλώνουν οι σκιές, μου φαίνεται ότι κυκλοφορώ σ’ αυτούς τους δρόμους χρόνια και χρόνια ατέλειωτα, ολόκληρο αιώνα, ότι ξέρω πια κάθε δέντρο, κάθε λακκούβα, κάθε σπίτι, πηγαίνω πια με τα μάτια κλειστά, είμαι πια δρόμος κι εγώ, πότε άδειος πότε γεμάτος, πότε με φως πότε σκοτεινός, για να βρεις τον δρόμο πρέπει να γίνεις δρόμος, ναι, αλλά ο δρόμος είναι δρόμος αν δεν τον περπατήσεις, η λαμπάδα είναι λαμπάδα αν δεν ανάψει, το μαχαίρι είναι μαχαίρι αν δεν κόψει; Πες της σ’ αγαπάω πολύ και δεν θα το ξανακάνω».