Η Μελίνα Κανά εξακολουθεί να φτιάχνει δίσκους με τους φίλους της

Ο νέος δίσκος της Μελίνας Κανά είναι τόσο «Μελίνα Κανά», που σου θυμίζει με το πρώτο άκουσμα όλους τους λόγους για τους οποίους η φωνή της σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Είναι όμως ταυτόχρονα και πολύ σύγχρονος, σαν να ακούς την διαδρομή που ακολούθησε από το «Να βάλω τα μεταξωτά» και τις «Τυφλές Ελπίδες» μέχρι το «Κορμί σαν την κιθάρα σου» και την «Κίτρινη Μέρα». 

Τραγούδια γεμάτα εικόνες, «σκηνοθεσία», όπως λέει η ίδια και την διακριτική, αλλά παρούσα ενέργεια των διαχρονικών της συνεργατών, αγαπημένων της φίλων πλέον. Χάρις Αλεξίου, Σωκράτης Μάλαμας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Ορέστης Ντάντος, Ειρήνη Νικολάου ένωσαν τις δυνάμεις τους πίσω από την «Σαν Αερικό» φωνή της για να δημιουργήσουν κάτι που, όπως μας λέει, της αρέσει πολύ. 

«Διαμορφώθηκα ως τραγουδίστρια έχοντας στο μυαλό μου τη φωνή της Χαρούλας».

Ένα από τα μεγάλα ονόματα που βρίσκονται πίσω από αυτόν τον δίσκο, με τίτλο «Να μου μιλάς, να τραγουδάς» (Panik Oxygen), η Χάρις Αλεξίου, υπογράφει την καλλιτεχνική επιμέλεια. Συμμετέχει όμως και ως στιχουργός σε κάποια κομμάτια όπως στο «Κορμί σαν την κιθάρα σου» (μουσική Σωκράτη Μάλαμας), το οποίο έχει ξεχωρίσει η Μελίνα Κανά. 

«Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που μου έδωσε τα τραγούδια της. Ξέρεις, την κυρία Αλεξίου, τη Χαρούλα μου, την αγαπώ από πριν τη γνωρίσω. Ήταν η αγαπημένη μου ερμηνεύτρια. Νομίζω ότι διαμορφώθηκα ως τραγουδίστρια έχοντας στο μυαλό μου τη φωνή της».  

«Έρχονται νεαρά παιδιά και μου λένε “Σας μάθαμε από τους γονείς μας και τώρα σας αγαπάμε και σας ακούμε κι εμείς”».

Θα τολμούσα να πω ότι την έχω μελετήσει. Μου αρέσει πάρα πολύ η έκφρασή της, ο τρόπος που μεταφέρει μέσα από τους στίχους το συναίσθημά της, τις εικόνες. Με έκανε και έμπαινα μέσα στην ιστορία του τραγουδιού, ο τρόπος που τραγουδούσε».

Εξηγεί πώς αυτό έγινε και για την ίδια ένα σοβαρό κριτήριο, προκειμένου να διαλέγει τραγούδια, αλλά και για το πως να τα ερμηνεύει: «Νομίζω ότι και τα τραγούδια που έχω πει διαθέτουν μια “σκηνοθεσία”, οπότε σε βάζουν μέσα στον κόσμο τους. Και νομίζω αυτό είναι που αγαπάει ο ακροατής, να μπορεί να ταυτίζεται, να βρίσκει κομμάτια του μέσα του τραγούδι, και έτσι να συνδέεται με αυτό και να το βάζει στη ζωή του».

Μια συνεργασία σχεδόν «οικογενειακή»

Για κάθε τραγούδι του δίσκου μιλά με ευγνωμοσύνη προς όσους της το εμπιστεύτηκαν.  Για την «Κίτρινη Μέρα», του Θωμά Πέτρου σε στίχους Ειρήνης Νικολάου, που πρώτα είχε τραγουδήσει η αδερφή της, Λιζέτα Καλημέρη.

Για τη συνεισφορά του Ορέστη Ντάντου: «Έγραψε τρία υπέροχα τραγούδια που μιλούν για τη συγγνώμη, για την κατανόηση, για την αγάπη που μας συντροφεύει σε αυτή τη ζωή» λέει, επιμένοντας πως αυτές οι θεματικές την εκφράζουν σε απόλυτο βαθμό. «Αν έχεις όλα τα καλά του κόσμου αλλά δεν έχεις αγάπη, είναι σαν να μην έχεις τίποτα».

«Θα με ευχαριστούσε το ίδιο να είμαι σε ένα έδρανο και να διδάσκω».

Αναφέρεται και στους Σωκράτη Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου, δύο καλλιτέχνες με τους οποίους έχει μακρά κοινή επαγγελματική και φιλική πορεία: «Είναι δύο άνθρωποι που πραγματικά με έχουν βοηθήσει, δίνοντάς μου αυτά τα σπουδαία τραγούδια εκείνα τα χρόνια που ξεκινούσα. Με βοήθησαν να αποκτήσω ένα ρεπερτόριο που έχει ακόμα δύναμη, το αγαπάει και η νέα γενιά και το ακούει. Έρχονται νεαρά παιδιά και μου λένε “Σας μάθαμε από τους γονείς μας και τώρα σας αγαπάμε και σας ακούμε κι εμείς”. Και αυτό, για μένα, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και πολύ πολύτιμο». 

Η νέα γενιά, η τραπ, η σχέση της με το χρήμα και την τεχνολογία

Με τη συζήτηση να έχει ήδη φτάσει στη νέα γενιά, τη ρωτώ για τις σπουδές της και πως θα φανταζόταν τη ζωή της αν είχε ακολουθήσει το επάγγελμα της φιλολόγου: «Η αγάπη μου για τη γλώσσα με οδήγησε στις σπουδές μου. Μπορεί λοιπόν να μην έγινα φιλόλογος, αλλά θα με ευχαριστούσε το ίδιο να είμαι σε ένα έδρανο και να διδάσκω. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό να διδάσκεις νέους ανθρώπους τη γλώσσα τους και μέσω της γλώσσας τον πολιτισμό και την ιστορία της πατρίδας τους και κατά συνέπεια όλου του κόσμου. Η ζωή όμως με έφερε να έχω σχέση με τη γλώσσα με έναν άλλο τρόπο, μέσα από τα τραγούδια και τους στίχους». 

Αναπόφευκτα, η επόμενη ερώτηση έχει να κάνει με τον σύγχρονο στίχο -και ειδικά για την τραπ-, που σε κάποιες περιπτώσεις δίνεται υπερβολική αξία στο χρήμα και τα υλικά αγαθά, ενώ μπορεί να εμπεριέχονται μηνύματα μισογυνισμού και ρατσισμού.

«Ζω μια όμορφη, άρτια ζωή».

«Δεν είμαι ειδική για να μιλήσω για την τραπ καθώς δεν την παρακολουθώ καθόλου» απαντάει. Προσθέτει όμως ότι την στενοχωρεί όταν νέα παιδιά σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο και επιλέγουν να ακούν μουσική με τέτοιους στίχους. 

«Φυσικά και έχουν όλα τα τραγούδια δικαίωμα ύπαρξης. Έχουμε ελευθερία του λόγου, αλλά δεν ξέρω αν είναι μία υγιής επιλογή. Τέλος πάντων, δεν με εκφράζει καθόλου και δεν θα ήθελα να μιλήσω άλλο γι’ αυτό». 

Η σχέση της ίδιας όμως με το χρήμα και τα υλικά αγαθά; «Προσπαθώ να καλύπτω τις ανάγκες μου, αλλά δεν είμαι μανιακή στο να συγκεντρώνω χρήματα, γι’ αυτό δεν έχω γίνει και πλούσια. Ζω όμως μια όμορφη, άρτια ζωή. Είμαι άνθρωπος που θα κοιτάξει πρώτα να λύσει το πρακτικό κομμάτι της καθημερινότητας, δηλαδή το “ζην” για να πάω μετά στο “ευ ζην” και σε πράγματα που με ευχαριστούν», μας λέει. 

Η τεχνολογία έχει ακόμη μικρότερη θέση στην καθημερινότητά της: «Την χρησιμοποιώ τόσο όσο. Τα νέα παιδιά είναι μεγαλωμένα με τα προϊόντα της τεχνολογίας, αλλά δεν καταλαβαίνω αυτή την ασταμάτητη εμμονή με το “να πάρουμε καινούργιο κινητό” για παράδειγμα. Κάθε έξι μήνες νέο μοντέλο. Ένας καταναλωτισμός που για έμενα είναι μια άγνωστη γλώσσα».

«Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει και η σιωπή, η ησυχία»

Τα τραγούδια της μιλούν για την αγάπη, τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις. Στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος που συνδεόμαστε;

«Μπορεί πλέον όλα να γίνονται μέσω ΑΙ, αλλά όλο αυτό είναι ένα κατασκεύασμα του ανθρώπου. Δεν είναι κάτι που το βρήκαμε από τη φύση ή που μας έδωσε το σύμπαν. Οπότε, αν έρθει μια στιγμή που θα καταρρεύσει με έναν τρόπο, τι θα γίνει; Έχουμε χάσει την επαφή μας με το βιβλίο, με τον διάλογο, με την επικοινωνία, με το να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και όχι συνεχώς την οθόνη του κινητού. 

«Για να σταθεί κάποιος στη νύχτα πρέπει να έχει μέσα του πολύ ισχυρό κώδικα αισθητικής και ηθικής».

Ξέρετε, εγώ είμαι ένα άνθρωπος, που μου αρέσει και η σιωπή, η ησυχία», δηλώνει στη συνέχεια. «Χτυπάει το κινητό και δεν το σηκώνω ή το κλείνω. Στα μηνύματα θα απαντήσω όταν θα είμαι έτοιμη. Φυσικά και είμαι συνεπής στα ραντεβού μου και δεν “κρεμάω” συνεργάτες και φίλους, αλλά θέλω και ένα “στοπ” σε όλο αυτό».

«Η “νύχτα” θέλει ισορροπία, αντοχή και “αντίβαρο”» 

Αυτό που της αρέσει πολύ στη σημερινή εποχή και είναι μια δυνατότητα που έχει δώσει η τεχνολογία, είναι ότι οι νέες τραγουδίστριες και οι τραγουδιστές δεν είναι απαραίτητο να δουλεύουν τόσο πολύ τη νύχτα. Κάτι που της ίδιας ποτέ δεν της άρεσε. 

Θυμάται πως εργαζόταν πέντε ή έξι μέρες την εβδομάδα, σε περίοδο έντονη, με γεμάτα μαγαζιά και συνεχείς εμφανίσεις και αυτό θεωρεί ότι είχε κόστος στην προσωπική της ζωή. «Στερήθηκα στιγμές με το παιδί μου», λέει.

«Για να σταθεί κάποιος στη νύχτα πρέπει να έχει μέσα του πολύ ισχυρό κώδικα αισθητικής και ηθικής. Χρειάζεται μια εσωτερική άμυνα, ισορροπία, αντοχή και κυρίως, αντίβαρο. Να υπάρχει το αντίβαρο της νύχτας, δηλαδή η ζωή της μέρας».

Ο «παραμυθάς» Διονύσης Σαββόπουλος και οι συνεργασίες που δεν έγιναν

Η Μελίνα Κανά, από τα πρώτα της βήματα στο τραγούδι είχε στο πλάι της σπουδαίους τραγουδοποιούς και τραγουδιστές, από τον Σταύρο Κουγιουμτζή και τον Νίκο Παπάζογλου μέχρι τους Σωκράτη Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου. 

Ανάμεσά τους και ο Διονύσης Σαββόπουλος με τον οποίο έχει τις καλύτερες αναμνήσεις: «Ήταν μια από τις πιο σημαντικές συνεργασίες, συναντήσεις στην αρχή της πορείας μου. Μου φέρθηκε με πολλή ευγένεια, μου συμπαραστεκόταν. Απολάμβανα τις συζητήσεις μαζί του».

Τον περιγράφει ως «ανεξάντλητη πηγή ιστοριών» και «σπουδαίο παραμυθά, αφηγητή» που αγαπούσε να μιλά και να στήνει προγράμματα με προσοχή μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. 

«Διέθετε μεγάλο σεβασμό για τους παλαιότερους, μιλούσε συχνά για τον Ζαμπέτα και τον Τσιτσάνη, ενώ ταυτόχρονα άνοιγε χώρο και για νεότερους δημιουργούς και ερμηνευτές, χωρίς να τον περιορίζει καμία ταμπέλα.

Ήταν τόσο ισχυρή προσωπικότητα και τόσο καλλιτεχνική φύση που ό,τι και να έκανε, το έφερνε σε ένα μέτρο κοντά του» λέει για εκείνον, εξηγώντας πως φρόντιζε και τον καλεσμένο και το πρόγραμμα να είναι αντάξια της φύσης και της προσωπικότητάς του.

Ποια είναι όμως μια συνεργασία που θα ήθελε πολύ να κάνει και δεν έχει γίνει ακόμη;«Θα ήθελα να έχω συνεργαστεί με τον Αλκίνοο (Ιωαννίδη), με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Νατάσα Μποφίλιου, την Ελεονώρα Ζουγανέλη, τον Γιάννη Κότσιρα. Με τον Μίλτο Πασχαλίδη επίσης, που σε μια μεγάλη συναυλία του στη Θεσσαλονίκη, για τα 30 του χρόνια, με είχε καλέσει στη σκηνή και είχαμε πολύ ωραία χημεία».

Η κουβέντα θα κλείσει με την Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Θα σκεφτόταν ποτέ να επιστρέψει; «Πάντοτε υπάρχει αυτή η σκέψη γιατί έχω ισχυρούς δεσμούς με την πόλη μου και την αγαπώ. Επίσης θα μπορούσα να μείνω στη Σίφνο που πηγαίνω πολλά χρόνια και έχω φίλους ή στην Κρήτη, όμως ζω τρεις δεκαετίες στην Αθήνα και την έχω αγαπήσει. Επιπλέον, εδώ μένουν η κόρη και ο εγγονός μου που είναι 16 μηνών και τον λατρεύω. Οπότε δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μένω μακριά τους».

Ευχαριστούμε το  «Hobbs» (Λεωφ. Πεντέλης 110 & Ολύμπου, Βριλήσσια) για τη φιλξενία.