Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, βαθιά συγκινημένος, αποχαιρέτησε τον δάσκαλο Διονύση Σαββόπουλο. Με φωνή που έσπαγε εκφώνησε τον δικό του επικήδειο.
«Μόνο ένας απείθαρχος θα μπορούσε να φτάσει εκεί που έφτασες. Θέλαμε να σε εξηγήσουμε, ήσουν ανεξήγητος», ανέφερε.
«Σου άρεσαν οι γιορτές, τα μπουλούκια, τα συμπόσια, τα πανηγύρια, οι φιέστες, οι επέτειοι. Τα περίμενες σαν παιδάκι που ανυπομονεί για τα Χριστούγεννα.
Σε αποχαιρετούμε σήμερα σαν έναν άνθρωπο σημαντικό για το τραγούδι και τον πολιτισμό, σημαντικό για τη σκέψη, το αίσθημα και την αισθητική μας, δηλαδή για ολόκληρη τη ζωή μας.
Χωρίς εσένα άλλο θα ήταν το τραγούδι μας, άλλοι θα ήμασταν κι εμείς. Σε αποχαιρετώ και εκ μέρους των παιδιών και μαθητών σου, των τραγουδοποιών της χώρας. Υπάρχουμε γιατί υπήρξες.
Μας πήρες παιδάκια μέσα από το πικάπ του σπιτιού μας και μας άνοιξες την πόρτα σε ένα περιβόλι του τρελού γεμάτο τραγούδια. Τρισυπόστατος ένωσε τον συνθέτη, τον ποιητή και τον ερμηνευτή, ανεβάζοντας την ένωση αυτή σε θεόρατο ύψος.
Μας έμαθες την αλφαβήτα της ιερής μας τέχνης. Παραμέρισε θαρραλέα εμπόδια και οδοφράγματα, δείχνοντάς μας τον δρόμο στο άπειρον.
Μαζί με τους αγαπημένους του δασκάλους, τον Μάνο Χατζιδάκι και τον Βασίλη Τσιτσάνη, φωταγώγησε τις πλατείες, τα θέατρα, τα σπίτια και τις καρδιές μας.
Ανέδειξε τον πολιτισμό, ανέβασε το επίπεδο της χώρας συνολικά και το επίπεδο του καθενός και της καθεμιάς προσωπικά.
Ο αδελφός μου Λίνος, ο ποιητής, το βράδυ που έφυγες μου είπε για να με παρηγορήσει ο Σαββόπουλος είναι γιορτινός, καταργεί το πένθος. Τότε λοιπόν, γιατί έκλαψα τόσο; Και για ποιον; Για σένα ή για μένα; Πώς κατάφερες να ενωθείς μαζί μας σε τέτοιο βάθος;
Είπες κάποτε ο συνθέτης αυτό κάνει, ενώνει τα κομμάτια της ψυχής μας σε ένα. Ε, λοιπόν, το έκανες πολύ καλά.
Ένωσε τα κομμάτια μας. Ήσουν γεμάτος αντιφάσεις. Ένας συντηρητικός με καρδιά επαναστάτη. Ένας αυστηρός δάσκαλος με ρούχα παλιάτσου. Ένας λόγιος καραγκιοζοπαίχτης.
Ένας δύστροπος γέροντας με ψυχή, ζαβολιά παιδιού. Ένας βλοσυρός που του άρεσαν τα ανέκδοτα. Ένας ασκητής με ακριβά γούστα. Ένας αμήχανος σοφός. Δεν ξέραμε πότε ήσουν ρόλος και πότε ο εαυτός σου.
Ακριβέ μου δάσκαλε, τον τελευταίο καιρό έγινες τρυφερός. Ζήτησες τις συγγνώμες σου, είπες τα σ’ αγαπώ σου. Να ναι καλά ο Γιώτης και η Ελένη, αξιώθηκα κι εγώ να σου το πω.
Φεύγεις γιορτινός και αιώνιος, αφήνοντάς μας τα ανεκτίμητα δώρα του περάσματος σου από την γη».
