Για την Ντούα Λίπα και κάθε pop star του δικού της βεληνεκούς μερικοί «κανόνες» δεν πρόκειται να αλλάξουν όσο κι αν αλλάξει η μουσική, ο τρόπος που παράγεται, διαδίδεται και ερχόμαστε σε επαφή με αυτή. Ένας από αυτούς ορίζει ότι μια παγκόσμια pop star θα πρέπει να επιβάλλεται στη μεγάλη κλίμακα: στο μαζικό κοινό, στις αχανείς αρένες, στα φαραωνικά stages.
Η Ντούα Λίπα το έχει ήδη κατακτήσει αυτό παρά το νεαρό της ηλικίας της. Δεν υπάρχει εμβληματικός χώρος ή μεγάλο φεστιβάλ που δεν έχει δώσει συναυλία. Eίναι ίσως η κορυφαία performer της γενιάς της και ένα πρόσωπο που «μετράει» πέρα από το μουσικό στερέωμα –τον Ιανουάριο ήταν το νεότερο μέλος στη Rich List 40 under 40 των Sunday Times με συνολικά έσοδα για το 2024 που ξεπερνούν τα 100 εκ. Λίρες, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και οι εμπορικές και χορηγικές συμφωνίες της.
Φωτό: Madison Phipps
Στο ιστορικό Μάντισον Σκουέρ έχει ξαναπαίξει. «If you can make it here, you can make it anywhere» και η Ντούα Λίπα το επισκέφθηκε για μία ακόμα φορά προκειμένου να σκορπίσει «ριζοσπαστική αισιοδοξία» στην Έβδομη Λεωφόρο. «Radical optimism» είναι ο τίτλος της περιοδείας αλλά και του πρόσφατου τρίτου άλμπουμ της. Το κοινό ανταποκρίθηκε χαρίζοντάς της 4 διαδοχικά sold out.
Κατακτώντας το Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν
Το πρώτο που σου κάνει εντύπωση είναι το μέγεθος. Το stage αναπτύσσεται σε δύο ορατά στο κοινό επίπεδα -διέθετε και υπόγειους διαδρόμους- έχει έναν στενόμακρο διάδρομο που καταλήγει σε μια πιο μικρή κυκλική σκηνή περίπου στο μέσο του γηπέδου. Παρά τον όγκο του, υπάρχει αρκετός χώρος για να χωρέσουν περίπου 20.000 θεατές.
Το δεύτερο που σου κάνει εντύπωση είναι το πώς η κλίμακα αυτής της πόλης επισκιάζει τα πάντα. Μπορεί να έχει sold out η Ντούα Λίπα αλλά για την Νέα Υόρκη είναι απλώς Κυριακή απόγευμα. Χρειάζεται να περάσεις τον πρώτο έλεγχο για να πιάσεις τον παλμό της συναυλίας, ανάμεσα ωστόσο σε ρετρό και σύγχρονες φωτογραφίες των New York Κnicks.
Φωτό: Madison Phipps
Το έχουν αυτό τα γήπεδα πολλαπλών χρήσεων. Το ένα απόγευμα κυκλοφορούν στους διαδρόμους τους κοριτσοπαρέες που τίμησαν το στρας και την παγιέτα και έπιναν bubble tea και το επόμενο φίλαθλοι με μπλε και πορτοκαλί καπελάκια για ένα αγώνα της preseason του NBA. Η κατάσταση θυμίζει κάπως σούπερ μάρκετ και όχι έναν κατ’ εξοχήν συναυλιακό χώρο με το δικό του αυτόφωτο μύθο.
Ντούα Λίπα, μια θεά στη σκηνή
Τέτοιες συνθήκες απαιτούν εκτόπισμα – καλλιτεχνικό και σκηνικό. Η Ντούα Λίπα εμφανίστηκε υπό τους ήχους του «training season» ανάμεσα από τα παλιρροϊκά κύματα του εξωφύλλου του radical optimism τα οποία είχαν σκεπάσει κάθε χιλιοστό στις τεράστιες οθόνες του stage. Ολόχρυση, με ένα λαμπερό κορμάκι και χρυσές μπότες, και 14 χορευτές στο πλευρό της.
Στη διάρκεια του πρώτο μέρους του live, που κορυφώθηκε με το «One Kiss», κατέβηκε και στην αρένα και συνομίλησε με τους fans της στις πρώτες σειρές της αρένας. Δεν ήταν μια επικοινωνία τυπική και λίγων λέξεων -τους έδωσε χώρο και χρόνο για να της πουν όσα ακριβώς ήθελαν και δεν αρνήθηκε ούτε μία selfie, αν και πολλές φορές έπαιρνε η ίδια την πρωτοβουλία και ζητούσε το κινητό από εκείνους.
Το δεύτερο μέρος ήταν αναμφίβολα το πιο ατμοσφαιρικό και sexy της βραδιάς, με την ίδια να εμφανίζεται μόνη της με μαύρη δαντέλα και γάντια για να ερμηνεύσει το «Watcha Doin’» παίζοντας επί σκηνής σαν άλλη καλλιτέχνιδα καμπαρέ με μια καρέκλα και έχοντας στη συνέχεια δίπλα της μόλις έναν άνδρα χορευτή. Δυναμική, κυριαρχική και γεμάτη αυτοπεποίθηση δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο να την καταπιεί η σκηνή ούτε την ελάχιστη αμφιβολία για τις προθέσεις της: δεν θα δεχόταν τίποτα λιγότερο από το να λατρευτεί σαν θεά, να μην επιτρέψει ούτε σε ένα βλέμμα να ξεστρατίσει από πάνω της.
Η ισορροπία ανάμεσα στην σεξουαλικότητα που ξεχειλίζει αυτοδιάθεση και σε εκείνη που προορίζεται το ετεροκανονικό βλέμμα ήταν λεπτή. Υπήρχαν στιγμές που προσωρινά να την έχανε, όμως τότε η αψεγάδιαστη φωνή της και ο ασταμάτητος δίχως λαχάνιασμα χορός της έρχονταν να υπενθυμίσουν το μέγεθος του καλλιτεχνικού της διαμετρήματος.
Το ντουέτο Ντούα Λίπα – Λένι Κράβιτζ
Σε τέτοια διάθεση ήρθε η πρώτη δυνατή στιγμή της συναυλίας με το «Levitating» από το «Future Nostalgia», αλλά και το guest του Λένι Κράβιτζ. «Η Νέα Υόρκη είναι κούλ, αλλά ο σημερινός καλεσμένος είναι ακόμα κουλ» είπε εμφανώς τρακαρισμένη από το μικρόφωνο, πριν ο Αμερικανός σταρ εμφανιστεί στη σκηνή. Τραγούδησαν ένα κομμάτι μαζί, το «Aint’ it over till it’s over» και σε μια εντυπωσιακή μεταμόρφωση, η Dua Lipa από αμαζόνα μεταμορφώθηκε σε γενναιόδωρη οικοδέσποινα κοιτάζοντας όλο θαυμασμό τον καλεσμένο της.
Φωτό: Madison Phipps
Μια μικρή παρένθεση: είναι υποδειγματικός ο τρόπος που η Αλβανοαγγλίδα επιλέγει guests στα live της. Έχει χτίσει μια δική της παράδοση. Κανείς δεν βρίσκεται τυχαία στο stage μαζί της, είτε μιλάμε για τη Νέα Υόρκη είτε μιλάμε για το Glastonberry είτε για το Σίδνεϊ. Θα μοιραστεί μαζί τους τη σκηνή για μερικά λεπτά -μα κάθε ένα από αυτό δεν θα περάσει αδιάφορο.
Καλοδουλεμένο show σε κάθε λεπτομέρεια
Το show έπρεπε να περάσει στη φάση του πάρτι. H Λίπα έλυσε τα χαλινάρια πατώντας πάνω στο άριστο Future Nostalgia.Όργωνε τη σκηνή, βρισκόταν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα παντού, από τη μέση της σκηνής μέχρι τις πιο απομακρυσμένες γωνίες του, ακόμα και στον αέρα, όταν αιωρήθηκε μέσα από ένα πύρινο δακτύλιο φορώντας με μια faux γούνα Ballenciaga σε μια φλεγόμενη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εκτέλεση του «Love me again» που συνεπήρε όλο το στάδιο.
Για το encore κράτησε μόνο επιτυχίες. «New rules», «Dance the Night» και «Don’t Start Now» -επιλογές που δείχνουν ποια θεωρεί η ίδια τα δυνατά χαρτιά της δισκογραφίας της.
Φωτό: Madison Phipps
Είναι εκθαμβωτική, απαστράπτουσα, τη νιώθεις τυλιγμένη μέσα σε αυτή την αστερόσκονη των pop stars, ανεβαίνει τις σκάλες του stage τραγουδώντας το τελευταίο ρεφρέν του «Houdini» και με αυτή τη λέξη εξαφανίζεται μπροστά στα μάτια μας από τη σκηνή -«catch me or I go Houdini».
Αν τα καταφέρεις στη Νέα Υόρκη μπορείς να τα καταφέρεις παντου. Κι αν η Ντούα Λίπα κατάφερε να δημιουργήσει ένα τόσο καλοδουλεμένο και σφιχτό σόου για την περιοδεία του πιο αδύναμου καλλιτεχνικά άλμπουμ της, τότε σκεφτείτε τι μπορεί να καταφέρει όταν θα έρθουν και τα μεγάλα τραγούδια -και είναι μόλις 30.
