Η Μελία Κράιλινγκ ζει μια ιδανική συνθήκη στην Αθήνα

Τη Μελία Κράιλινγκ αυτή την εποχή την βρίσκουμε στο BIOS, όπου εργάζεται πυρετωδώς για το έργο–σταθμό του Σαμ Σέπαρντ, «Οι Ερωτευμένοι». Η ίδια υποδύεται τη Μέι, μια γυναίκα παγιδευμένη ανάμεσα στην επιθυμία, τη νοσταλγία και την ανάγκη να πάρει τη ζωή της στα χέρια της.

Τοποθετημένο σε ένα μοτέλ της ερήμου Μοχάβι, το έργο δείχνει τη σύγκρουση ανάμεσα στη Μέι και τον Έντι, δύο παλιούς εραστές που δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον κοινό τους παρελθόν, που περιέχει μυστικά, πάθη και ανοιχτές πληγές. 

Η ηθοποιός, που το ευρύ κοινό γνώρισε από τους Πανθέους και οι πιο νέοι από τις διεθνείς δουλειές της όπως ήταν το Mammals, το Salvation ή το Emily in Paris, από πολύ μικρή έχει μάθει να κινείται με άνεση ανάμεσα σε χώρες, πολιτισμούς και διαφορετικές συνθήκες εργασίας. 

Από τη Γενεύη όπου γεννήθηκε, στην Αθήνα όπου μεγάλωσε, στο Λονδίνο όπου σπούδασε, στο Λος Άντζελες και το Παρίσι όπου δούλεψε, η Κράιλινγκ κουβαλά μια πορεία που την έφερε σε διεθνείς παραγωγές, ακόμη και στη μεγάλη οθόνη της Marvel (Guardians of the Galaxy).

Συναντηθήκαμε στο BIOS, λίγες εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα. Έναν χώρο που, από την ίδρυσή του το 2001, άλλαξε τα δεδομένα της αθηναϊκής πολιτιστικής σκηνής, κάνοντάς την πιο πολύπλευρη και πολυσυλλεκτική, κάτι που στην Μέλια Κράιλινγκ ταιριάζει απόλυτα. 

Κάθε φορά που έρχομαι στο BIOS ξαναθυμάμαι πόσο ιδιαίτερος χώρος είναι. 

Ναι, είναι πολύ ατμοσφαιρικός, έχει ενέργεια. Μου αρέσει που φιλοξενεί τόσες πολλές δραστηριότητες ταυτόχρονα: θέατρο, ποτό, κουβέντα μετά. Είναι ένας χώρος ερωτεύσιμος.

Άρα ταιριάζει σε ένα έργο όπως είναι «Οι Ερωτευμένοι». 

Ναι, κυρίως επειδή προσφέρει συνέχεια εμπειρίας. Βλέπεις δηλαδή την παράσταση και κάθεσαι αμέσως μετά στο μπαρ, μιλάς, επεξεργάζεσαι αυτό που είδες. Για ένα εσωτερικό έργο σαν τους «Ερωτευμένους», αυτό βοηθά. Το κοινό μένει, ανταλλάσσει απόψεις, ολοκληρώνει την εμπειρία.

«Η θεατρική σκηνή της Αθήνας έχει εξελιχθεί πολύ».

Πως προέκυψαν λοιπόν «Οι Ερωτευμένοι»; 

Πρόκειται για ένα έργο–θρύλος. Το ήξερα από τις σπουδές μου, αλλά το ξαναέπιασα στα χέρια μου και το ξαναερωτεύτηκα. Και ο λόγος που με τρελαίνει αυτό το έργο είναι γιατί πραγματεύεται μια δύσκολη, εσωτερική πραγματικότητα. Είναι μια δύσκολη συνθήκη αυτό που συμβαίνει σε αυτούς τους δύο ερωτευμένους ανθρώπους. Παρόλα αυτά, με την γραφή του ο Σέπαρντ καταφέρνει και σε τραβάει μέσα της σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό. Έχει έναν τρόπο, για μία κατάσταση πραγματικά πάρα πολύ μακρυά από εσένα, να σε κάνει να πεις: «Θα μπορούσε να μου συμβεί». Μετά, όταν παίρνεις μια απόσταση αναρωτιέσαι πώς γίνεται να συνδέεσαι με κάτι τόσο ακραίο. Κάνει το άγνωστο και το απίθανο να μοιάζει οικείο.

Οπότε είχατε την ιδέα να ανέβει στη σκηνή.

Ναι, πήρα ενθουσιασμένη τηλέφωνο την Έλενα Πέγκα, με την οποία έχω ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν και μου αρέσει τρομερά η ματιά της, ο τρόπος που αγκαλιάζει τα πιο ποιητικά πράγματα. Σαν να τους δίνει έμφαση. Γνωρίζει βαθιά τον Σέπαρντ και γενικά την αμερικανική δραματουργία, είναι και η ίδια συγγραφέας, και τη ρώτησα αν θα την ενδιέφερε να το συζητήσουμε. Κλείσαμε ραντεβού, βρήκαμε παραγωγή, προχωρήσαμε. Φτάσαμε εδώ που είναι μια ιδανική συνθήκη για μένα. Αν η Έλενα δεν συμφωνούσε, δεν θα γινόταν τίποτα. 

Η ιδανική συνθήκη έχει να κάνει και με την ομάδα;

Χωρίς να υπερβάλλω καθόλου, συνεργάζομαι με τους πιο αποδοτικούς, δοτικούς, καλοσυνάτους ηθοποιούς. Είμαστε όλη μέρα εδώ, ο Παναγιώτης Γαβρέλας, ο Δημήτρης Καραβιώτης, ο Νίκος Βατικιώτης κι εγώ, σε αυτό το δωμάτιο και δεν έχει υπάρξει ακόμη καμμία δύσκολη στιγμή. Λειτουργούμε πλέον σαν μια οικογένεια. Κι επίσης, υπάρχει πολύ ταλέντο. Τους θαυμάζω όλους πάρα πολύ. Αυτά που κάνουν, που προτείνουν, αλλά και την τρομερά σκληρή δουλειά που ρίχνουμε όλοι. Και είμαστε όλοι πολύ συντονισμένοι σε αυτό που κάνουμε. Οπότε, εμένα όλο αυτό μου είναι ιδανικό. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι καλύτερο. 

«Η πατρίδα μου είναι η Ελλάδα και την κουβαλώ μέσα μου όπου κι αν πάω».

Πώς είναι η δεύτερη συνεργασία με την Έλενα Πέγκα;

Είναι καταπληκτική.

Γυναικεία σκηνοθετική ματιά σε ένα έργο που έχει γραφτεί από άνδρα. Έχει ένα ενδιαφέρον το πώς θα αποδοθεί. 

Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου αυτό. Πάντως, αν και το έργο λέγεται «Οι ερωτευμένοι», υπάρχει ένα μεγάλο, ίσως και το πιο σημαντικό, κομμάτι του που είναι το οικογενειακό δράμα. Δεν ξέρω πόσο επηρεάζει ότι το έγραψε άνδρας. Βέβαια έχει την πατρική φιγούρα. Αλλά το έργο κυρίως κάνει σχόλιο. Αναζητά, σκαλίζει τις ισορροπίες. Είναι ένα εσωτερικό έργο με τεράστια εξωστρέφεια. Είναι δύσκολο να το ερμηνεύσεις.Το  έχει γράψει όμως ο Σέπαρντ με τέτοιο τρόπο που πραγματικά ακολουθείς αυτά που σου λέει να κάνεις σαν οδηγός. Είναι εκπληκτικά καλογραμμένο και καλά σκηνοθετημένο, οπότε εμείς πρέπει να μην το πειράξουμε.

Δεν υπάρχει δηλαδή περιθώριο να βάλετε την «πινελιά» σας;

Φυσικά, δεν μπορείς να μην βάλεις την πινελιά σου. Ειδικά η σκηνοθέτις αλλά κι εμείς με τις δικές της οδηγίες. Αλλά και από μόνο του είναι από αυτά τα έργα που όταν το διαβάζεις, είναι ζωντανό. Σε καθοδηγεί με έναν τρόπο. Τώρα το πώς θα αποφασίσει κάποιος να το στήσει, αυτό είναι μια δεύτερη συζήτηση. Αλλά υπάρχουν θεατρικά που αν δεν τα σηκώσεις εσύ, δεν αποδίδουν στη σκηνή. Το συγκεκριμένο έργο δεν έχει αυτή την ανάγκη.

Η πρώτη θεατρική δουλειά σας εδώ στην Αθήνα ήταν πριν καιρό. Πώς σας φαίνεται σήμερα;

Ήταν πριν από 10-12 χρόνια. Το τώρα όμως έχει άλλη ένταση. Η θεατρική σκηνή της Αθήνας έχει εξελιχθεί πολύ. Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, κάτι που «σε τραβά προς τα πάνω». Όσο πιο ωραίες είναι οι παραστάσεις όλων, τόσο πιο πολύ αυτό αποτελεί κίνητρο για τον κόσμο να έρθει να δει θέατρο.

«Έρχονται τα κοριτσάκια με τεράστια χαρά να με ρωτήσουν: “Είστε η Σοφία”; Και θέλω κι εγώ με την ίδια χαρά να τους φωνάξω “Ναι”!»

Που βρίσκεται το θέατρο στην Αθήνα σε σχέση με εκείνο του εξωτερικού όπου έχετε εργαστεί;  

Ας μη μιλήσουμε για το Λος Άντζελες γιατί εκεί δεν υπάρχει ουσιαστική σκηνή. Πάμε στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Πολλά πράγματα μοιάζουν, όπως το ότι υπάρχουν οι μεγάλες παραγωγές -στο Λονδίνο το Εθνικό-, οι εμπορικές σκηνές, το Μπρόντγουεϊ και μετά οι πιο εναλλακτικές επιλογές -off Broadway, Fringe για το Λονδίνο. Κάποιες είναι πολύ μεγάλες παραγωγές, κάποιες είναι μικρότερες, όλες όμως έχουν ενδιαφέρον.

Και νομίζω ότι η Αθήνα στέκεται πολύ ψηλά σε σχέση με αυτά που έχω δει έξω τα τελευταία χρόνια και τηρουμένων των αναλογιών στο μπάτζετ. Η δουλειά που γίνεται εδώ είναι σε τρομερά υψηλό επίπεδο. Και νομίζω ότι η θεατρική σκηνή της Αθήνας έχει ένα τεράστιο κομμάτι της που ψάχνεται πολύ. Δεν κάνει μόνο τα σίγουρα. Είναι ο λόγος, κατά τη γνώμη μου, που πολλοί ξένοι έρχονται εδώ. Θέλουν να δουν τι γίνεται. Θέλουν να είναι με αυτούς τους ανθρώπους, να συζητούν και να υπάρχει τριβή.

Εσείς μπορείτε να κρίνετε πιο εύστοχα γιατί αποτελείτε κομμάτι αυτών των κοινωνιών που περιγράφετε. Δεν είστε απλώς μια Ελληνίδα που εργάζεται στο εξωτερικό. Είστε πραγματικά αυτό που λέμε «πολίτης του κόσμου». Νιώθετε ότι σε όποια από αυτές τις πόλεις κι αν βρεθείτε είστε «σπίτι σας»;

Ναι, και σε ευχαριστώ που το εντοπίζεις. Έτσι μεγάλωσα. Είμαι μισή–μισή που λένε. Γεννήθηκα στην Γενεύη, ο πατέρας μου ήταν Αμερικανός, η μητέρα μου Ελληνίδα και πήγαινα σε αγγλόφωνο σχολείο. Οι συμμαθητές μου προέρχονταν από όλο τον κόσμο. Οπότε και στην Αθήνα όταν μεγάλωνα πλαισιωνόμουν από άτομα που ήταν από διαφορετικούς πολιτισμούς. Και ναι, αυτό δημιούργησε σε εμένα και σε όλους μου τους φίλους από το ίδιο σχολείο αυτό το πράγμα, ότι μπορείς πολύ εύκολα να προσαρμοστείς και να διεισδύσεις μέσα σε μια άλλη κουλτούρα. Δεν σημαίνει ότι θα γίνει δική σου. Δε σημαίνει ότι επειδή σπούδασα στην Αγγλία, ξαφνικά αισθάνομαι ότι εκεί ανήκω. Η πατρίδα μου είναι η Ελλάδα και την κουβαλώ μέσα μου όπου κι αν πάω. Απλώς μπορώ πιο εύκολα να αποδεχτώ κάποια πράγματα τα οποία δεν είναι της δικής μου κουλτούρας.

«Ο χορός ήταν το ξεκίνημά μου, αλλά το παρόν μου είναι σίγουρα η υποκριτική».

Και μια και μιλάμε για το εξωτερικό, πώς είναι να δουλεύεις με τον Τζέρεμι Άιρονς (ενσάρκωνε την Μοιάνκα Γκονζάγκα στην πρώτη της τηλεοπτική σειρά The Borgias (Showtime) όπου πρωταγωνιστούσε ο Τζέρεμι Άιρονς);

Επειδή ήμουν μικρή τότε, δεν το καταλάβαινα πολλά. Αργότερα άρχισα να επεξεργάζομαι λίγο τι ήταν όλο αυτό που έζησα και πόσα πράγματα έμαθα. Ήταν τρομερά γενναιόδωρος με τις γνώσεις του. Πρόθυμος να κάνει πρόβες, να δούμε ότι όλα λειτουργούν σωστά, να κάνουμε διορθώσεις. Τον απασχολούσε δηλαδή το αποτέλεσμα. Δεν ήταν απλώς η ντίβα που ερχόταν, έκανε την δουλειά του και έφευγε. Είχε υπομονή και αντιμετώπιζε με καλοσύνη κάποιον νεαρό ηθοποιό που ενδεχομένως να έκανε λάθη. Είχε τεράστια καλοσύνη.

Αντίθετα, στο «Emily in Paris» γνωρίζατε πολύ καλά τι θα γινόταν γιατί ήταν η τρίτη σεζόν και ήδη είχε γίνει η τεράστια παγκόσμια επιτυχία. Επηρέασε αυτό καθόλου τη ζωή σας;

Μου έφερε χαρά. Εκεί που το συνειδητοποιώ πιο πολύ είναι το καλοκαίρι που βγαίνω περισσότερο γιατί το χειμώνα δεν έχω τόσο χρόνο. Είμαι στο νησί και έρχονται τα κοριτσάκια -το οποίο είναι τέλειο-, με τεράστια χαρά να με ρωτήσουν: «Είστε η Σοφία»; Και θέλω κι εγώ με την ίδια χαρά να τους φωνάξω «Ναι»! Όλο αυτό δίνει ενέργεια. Και με τις φίλες μου, όταν κάνω κάτι που τους ενδιαφέρει αρκετά να με ρωτήσουν, όπως το «Emily», χαίρομαι. Δεν έχουν σε όλες τις δουλειές μου  την ίδια ανταπόκριση. Εγώ βέβαια κουράζομαι το ίδιο. Για να καταλήξω, είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή αυτά που κάνω να έχουν ανταπόκριση.

Έχει υπάρξει περιστατικό που κάποιος να ήταν φορτικός και να σας ενόχλησε;

Όχι, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πολύ διακριτικοί. Εμένα δηλαδή δε μου έχει τύχει ποτέ κάποιος να μην είναι.

Να μιλήσουμε και λίγο για τον χορό, από όπου ξεκινήσατε. Σας βοηθάει στην υποκριτική και πώς;

«Προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στις δύο ανάγκες, δηλαδή της περιπέτειας και της σταθερότητας».

Ανέκαθεν ο χώρος που με ενδιέφερε ήταν το χοροθέατρο. Δηλαδή οι παραστάσεις που ήθελα να πηγαίνω να βλέπω ως θεατής χορού, ήταν θεατρικά: Πίνα Μπάους, Παπαϊωάννου, Ρήγος. Οπότε η εξέλιξη τελικά δεν ήτανε περίεργη. Ήρθε φυσικά. Το μάθημα χορού ήταν πάντα και θα είναι κάτι πολύ σπουδαίο. Και ως άσκηση προφανώς, αλλά για εμένα αποτελεί έναν από τους καλύτερους τρόπους να συγκεντρωθείς και να βρεις το κέντρο σου σωματικά και άρα ψυχικά. Σε συγκεντρώνει και εγώ το χρειάζομαι αυτό. Ήταν ένα μέρος, το μάθημα χορού, που μπορούσε να ησυχάσει το κεφάλι μου και να συγκεντρωθώ. Ο χορός ήταν το ξεκίνημά μου, αλλά το παρόν μου είναι σίγουρα η υποκριτική. 

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε πολύ να παίξετε;

Δεν σκέφτομαι έτσι. Όταν το κείμενο που μου προτείνουν είναι καλογραμμένο, κάθε ρόλος έχει ενδιαφέρον.

Η Μέι, η ηρωίδα σου στο «Οι Ερωτευμένοι» ζει κάτι πολύ ακραίο με το οποίο δύσκολα ταυτίζεσαι. Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία της που βλέπετε και στον εαυτό σας;

Υπάρχουν, ναι. Αναγκαστικά, γιατί γενικά εγώ λειτουργώ έτσι σε όλα. Πρέπει να βρω κάποια κομμάτια που τα καταλαβαίνω και εγώ. Μπορεί να πρέπει να τα ενισχύσω λίγο, αλλά θα βρω. Καταλαβαίνω πολύ την ανάγκη της να σταθεροποιήσει κάποια πράγματα στη ζωή της. Να βάλει σε τάξη τη ζωή της. Τη νιώθω πολύ.

Αυτό έχει να κάνει με τη δική σας  ζωή, ίσως με την ανάγκη σας για μια σταθερότητα ως προς τον τόπο διαμονής; Κάνετε, ας πούμε, σχέδια για πολύ καιρό μετά ή έχετε την αίσθηση ότι η ζωή μπορεί να σας βγάλει οπουδήποτε;

Μπορείς να κάνεις όσα σχέδια θέλεις, αλλά πολλές φορές έρχονται τα πάνω κάτω. Είναι πολύ δύσκολο να να πεις εγώ σε πέντε χρόνια θέλω να ζω με αυτόν τον τρόπο και να γίνει όντως έτσι.

Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την αντίθετη αίσθηση. Νομίζουν δηλαδή ότι θα μένουν στο ίδιο σπίτι, στην ίδια χώρα για χρόνια, αν όχι για όλη τους τη ζωή. 

Ναι, είναι αλήθεια αυτό. Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις συνεχώς τόπους διαμονής γιατί αλλάζεις και συστήματα, νοοτροπίες. Πρέπει να προσαρμόζεσαι. Και πρακτικά δηλαδή, αν σκεφτεί κανείς πόση δουλειά, πόση ενέργεια σου παίρνει να καταλάβεις, για παράδειγμα τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας στην Ελλάδα και μετά να πρέπει να πας να μάθεις άλλους στην Αγγλία, άλλους στην Αμερική… Στο Λος Άντζελες ας πούμε, μου πήρε 3 μήνες να συνηθίσω το ότι τα φανάρια είναι στο απέναντι πεζοδρόμιο της διασταύρωσης και όχι στο σημείο που πρέπει να σταματήσεις με το όχημα σου. Πήγαινα και σταματούσα μπροστά και έκλεινα όλη την κυκλοφορία. Ακόμα και αυτά τα μικρά πράγματα θέλουν τεράστια ενέργεια. Είναι όμως ταυτόχρονα και συναρπαστικό. 

Ίσως γι΄ αυτό λοιπόν η ανάγκη της ηρωίδας να σας συγκινεί. 

Ναι, μπορεί. Την έχω πάντα αυτή την ανάγκη, αλλά προσπαθώ να ισορροπώ ανάμεσα στα δύο. Σε αυτές τις δύο ανάγκες, δηλαδή της περιπέτειας και της σταθερότητας, είναι δύο αντίθετα πράγματα που κάπως προσπαθώ να τα ισορροπώ. Γιατί ούτε το ένα ολοκληρωτικά μου κάνει, ούτε το άλλο. Ούτε μου κάνει το να κάτσω στο ίδιο μέρος όλη μου τη ζωή, ούτε όμως και συνεχώς να αλλάζω και να μην έχω φίλους, να μην μπορώ να συνδεθώ με ανθρώπους.

Πλέον όμως η βάση σας είναι εδώ, στην Αθήνα. Υπάρχει περίπτωση να σας δούμε αλλού τον επόμενο μήνα;

Τον επόμενο μήνα όχι. Πρέπει να τελειώσουν πρώτα οι παραστάσεις. 

INFO «Οι Ερωτευμένοι», Θέατρο BIOS. Πρεμιέρα: 16 Οκτωβρίου, Πέμπτη έως Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00

Αγορά εισιτηρίων για τις κορυφαίες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο in tickets.