Υπάρχουν δύο τρόποι να δει κανείς το ίδιο ζήτημα.
Μπορεί να αναρωτηθεί γιατί μια σειρά από τα «καλύτερα παιδιά» του ΠαΣοΚ πάνε στη ΝΔ. Τελευταίο κρούσμα, ο Ανδρέας Λοβέρδος.
Αλλά μπορεί επίσης να αναρωτηθεί για ποιον λόγο αυτά τα «καλύτερα παιδιά» του ΠαΣοΚ δεν μένουν στο ΠαΣοΚ.
Το φαινόμενο άλλωστε δεν είναι καινούργιο. Την περασμένη δεκαετία πολλά στελέχη του ΠαΣοΚ πήγαν ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν ίσως τα «καλύτερα παιδιά» και περισσότερο τους ξέραμε για τελεμέδες αλλά πήγαν.
Τώρα βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνουν μόνο οι αλλόκοτοι και οι απελπισμένοι. Εκλεισε το πέρασμα.
Μετά ακολούθησε ένα ρεύμα προς τη ΝΔ και όπως φαίνεται το πηγαινέλα δεν έχει λήξει ακόμα.
Φυσικά κάθε περίπτωση είναι πρωτίστως προσωπική. Ο καθένας μπορεί να έχει τους λόγους του, τα κίνητρα ή τις επιδιώξεις του και να κάνει τις επιλογές του. Σε δημοκρατία ζούμε.
Από την άλλη πλευρά όμως το κοινό στοιχείο όλων αυτών δεν είναι για πού κατευθύνονται αλλά από πού φεύγουν.
Για ποιον λόγο δηλαδή το άλλοτε κραταιό ΠαΣοΚ έχει μετατραπεί σε φυτώριο στελεχών άλλων κομμάτων.
Η εξήγηση είναι απλή και έχει κι αυτή δύο σκέλη.
Πρώτον, το ΠαΣοΚ μίκρυνε. Κι όσο παραμένει μικρομεσαίο, δεν υπάρχει χώρος για όλους. Η συνύπαρξη είναι εκ των πραγμάτων δύσκολη και άβολη.
Δεύτερον, το ΠαΣοΚ έχει αποκοπεί εδώ και έντεκα χρόνια από την άσκηση της εξουσίας. Και δεν δείχνει ιδιαίτερη σπουδή να αποκαταστήσει τις σχέσεις του μαζί της.
Αυτό όμως είναι ένα βασικό πρόβλημα. Το ΠαΣοΚ συγκροτήθηκε τα πρώτα τριάντα χρόνια της Μεταπολίτευσης ως «το φυσικό κόμμα της διακυβέρνησης».
Ως μια ισχυρή δύναμη εξουσίας που σε πολλά ζητήματα έσπρωξε μπροστά την ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως πως από μόνο του ήταν ένα τεράστιο πολιτικό επίτευγμα να διεκδικεί κανείς και μάλιστα επιτυχώς κάτι που έως τότε θεωρείτο ακλόνητο μονοπώλιο της Δεξιάς.
Υπάρχει η θεωρία ότι το ΠαΣοΚ τιμωρήθηκε άδικα και υπερβολικά από την κρίση. Λάθος. Τιμωρήθηκε ίσως άδικα κι ίσως υπερβολικά για την αδυναμία ή την ανικανότητα να διαχειριστεί την κρίση.
Επλήγη δηλαδή στον πυρήνα του διαχειριστικού προφίλ ενός «φυσικού κόμματος της διακυβέρνησης». Και αυτό δεν έχει αποκατασταθεί ακόμα παρά τις προσπάθειες.
Γι’ αυτό λοιπόν όταν ακούω διαφόρους στο ΠαΣοΚ να καταριούνται τον «κυβερνητισμό» κουνάω το κεφάλι μου. Κούνια που τους κούναγε!
Διότι το ΠαΣοΚ ως κόμμα διακυβέρνησης ενδιαφέρει ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού.
Αλλά ως σχηματισμός της «εξωκυβερνητικής Κεντροαριστεράς» ενδιαφέρει ένα 10%, άντε 13% του εκλογικού σώματος.
