Τέλη Ιουλίου και η κίνηση στους δρόμους της πόλης είναι σαν χειμωνιάτικο πρωινό με σχολεία ανοιχτά. «Κανένας δεν έφυγε ακόμη;» αναρωτιέται κάτοικος της Αθήνας στο καυτό κέντρο της πρωτεύουσας, επιβεβαιώνοντας πως τα τελευταία χρόνια ο Αύγουστος είναι ο μοναδικός μήνας διακοπών για τους περισσότερους Έλληνες. Κάποτε μοιραζόμασταν τους τρεις μήνες του καλοκαιριού, πλέον ο Ιούλιος είναι μήνας δουλειάς. Και αυτός ο Ιούλιος είναι ένας δύσκολος Ιούλιος, ένας Ιούλιος με υψηλές θερμοκρασίες και παρατεταμένους καύσωνες που δεν υποχωρούν ούτε τη νύχτα, για να ανοίξουμε τα παράθυρα, να ανάψουμε το φιδάκι στο μπαλκόνι μας και να φυσήξει το αεράκι. Απόλυτη άπνοια. Στις τηλεοράσεις επαναλαμβάνουν εύκολα μέτρα για τον καύσωνα: πολλά υγρά, γυαλιά, καπέλο, συχνά ντους, δροσεροί χώροι, λευκά αέρινα ρούχα.
Στα δελτία ειδήσεων μεταδίδουν πως οι δήμοι θα ανοίξουν κλιματιζόμενες αίθουσες για όποιον έχει ανάγκη. «Γιατί κάποιος να πάει σε κλιματιζόμενη αίθουσα του Δήμου;» μοιάζει η πρώτη σκέψη στο άκουσμα της είδησης, μέχρι που η ανάγκη… οδηγεί τα βήματα σε μία εξ αυτών: στην κλιματιζόμενη αίθουσα του Νέου Κόσμου.
Είναι πρωί Τετάρτης, περίπου 11.00 και ο ήλιος καίει τρομερά. Τα πεζοδρόμια έχουν πάρει φωτιά και τα τσιμεντένια κτίρια εκπέμπουν θερμότητα σαν καλοριφέρ. Στην αναζήτηση ενός παλιού βιβλιοπωλείου στα στενά μιας γειτονιάς η ατμόσφαιρα είναι αφόρητη, η αναπνοή δυσκολεύει και ο ιδρώτας τρέχει. Μέχρι που εμφανίζεται η κυρία Πόπη, μια αδύνατη ξανθιά κυρία που κρατάει ένα μικρό σκυλάκι, την Μπιάνκα. «Θα μπούμε στη λέσχη φιλίας» μας λέει. «Στην κλιματιζόμενη αίθουσα του δήμου». Δείχνει ένα κτίριο στο βάθος σε ένα πάρκο δίπλα από τα γηπεδάκια του μπάσκετ. «Εγώ αντέχω, για την Μπιάνκα θα μπω» εξηγεί.
Στο εσωτερικό της κλιματιζόμενης αίθουσας του δήμου μάς υποδέχονται γκρι και φούξια καναπέδες. Μεγάλες τραπεζαρίες και μικρά τραπεζάκια του καφέ, από αυτά τα παλιά με τα σεμεδάκια. Μόλις απαντήθηκε το ερώτημα «ποιος επιλέγει μία κλιματιζόμενη αίθουσα του δήμου ένα πρωί καύσωνα στο κέντρο της πόλης;». Οι παρέες, είναι η απάντηση. Αυτό που αντικρίζει κανείς στην αίθουσα είναι μια μεγάλη παρέα χωρισμένη σε μικρότερες! Όλοι γνωρίζονται με όλους. Ενδεχομένως άνθρωποι που έτσι κι αλλιώς περνούν τα πρωινά τους στη «λέσχη φιλίας». Ατυπα χωρισμένοι σε γυναίκες και άντρες. Οι γυναίκες από αριστερά, οι άντρες από δεξιά. Ο κ. Κυριάκος με τον κ. Δημήτρη παίζουν τάβλι και τσακώνονται στα ψέματα. Στο χαμηλό τραπεζάκι δύο κυρίες πίνουν ελληνικό καφέ, μιλούν χαμηλόφωνα, πιθανά κουτσομπολεύουν. Στη μεγάλη τραπεζαρία δύο άλλες κυρίες, η Μαρία και η Ελένη, παίζουν ένα επιτραπέζιο παιχνίδι με γράμματα, κάτι σαν κρεμάλα. Από την απλή μεριά του τραπεζιού μία μεγαλύτερη παρέα παίζει ένα παιχνίδι με αριθμούς.
Στην κλιματιζόμενη αίθουσα δεν θα βρεις ούτε νέους, ούτε τουρίστες, θα βρεις όμως ανθρώπους με κέφι αφού τα γέλια ακούγονται μέχρι έξω. Η κυρία Πόπη έχει βρει ήδη την παρέα της, ενώ δίπλα, η κυρία Γαρυφαλλιά, μία περιποιημένη κυρία με κομψά ρούχα και λευκά προσεγμένα μαλλιά, εξηγεί: «Ερχομαι εδώ το πρωί, πίνω τον καφέ μου και μετά πάω να πάρω τα εγγονάκια μου από τις καλοκαιρινές δραστηριότητες». Η κυρία Γαρυφαλλιά χαιρετάει τις φιλενάδες της και φεύγει από την «όαση» της κλιματιζόμενης αίθουσας στην κόλαση της φλεγόμενης πόλης. Απέναντι, στο περίπτερο, το θερμόμετρο δείχνει 38 βαθμούς Κελσίου. Η αίσθηση της ζέστης όμως είναι μεγαλύτερη. Από εδώ και πέρα, όταν το θερμόμετρο ανεβαίνει, οι κλιματιζόμενες αίθουσες του δήμου είναι μία λύση…
